Al sinds de eerste persconferentie van Mark Rutte naar aanleiding van de coronacrisis werk ik thuis. Mijn baas stuurde me meteen na afloop een appje: blijf deze week maar thuis. En dat werden er steeds meer naarmate de maatregelen strenger werden. Ik was er blij mee. Natuurlijk niet met corona maar wel met thuiswerken. Vanwege mijn handicap ben ik afhankelijk van het openbaar vervoer. Dat betekent buurtbus, trein en bus. Veel risicomomenten dus die ik liever vermijd.
En ik had het vermoeden dat ik best thuis kon werken. De taken zijn overzichtelijk. We hebben geluk werk want we zitten niet in een sector die plat ligt door corona. Nee, het is zelfs druk. Komt ook omdat dit traditioneel gezien de drukste tijd van het jaar is en er daarnaast een groot project loopt en er zich als de week eenmaal loopt altijd wel dingen voordoen die mijn aandacht vragen. Ik verveel me niet en ik kan thuis prima vooruit. Elke dag wel wat telefoontjes, appjes of mailtjes op en neer naar het werk en ik hoef me niet te vervelen.
Dat blijven we voorlopig dus maar zo doen. En ik begon de afgelopen dagen net te merken dat ik me zo goed voel. Ik ben introvert en een werkgever en een collega zijn extravert. Dus thuiswerken is lekker rustig. En het scheelt per dag drie uur reistijd. Misschien moet ik als dit allemaal afgelopen is toch eens kijken of ik niet een dag thuis kan werken. Vandaag moest ik dan toch een keer naar kantoor en dan valt het meteen op; een oase van rust thuis en dan de drukte in op kantoor. En dan hebben we het over de telefoon nog niet eens gehad.
Ik vond het natuurlijk geweldig om na vijf, zes weken mijn collega’s weer eens te zien. Maar wat was het na afloop heerlijk rustig thuis. En wat heb ik een zeeën van tijd over nu ik niet meer al die tijd in de bus of trein zit. Meteen klaar zijn met werken als ik eind van de middag afsluit, tijd over houden om te kunnen wandelen, lezen of te bloggen. Eigenlijk is dat aspect nog helemaal zo gek niet.
~~~
Afbeelding van TheDigitalWay via Pixabay