Vorig jaar op 7 juni* daagde Peter zichzelf uit om aan de hand van een serie blogposts die hij wilde gaan schrijven over Mastering the Art of Change van Leo Babauta een kleine dagelijkse verandering in zijn leven aan te brengen.
Volgens mij had ik zijn uitnodiging om mee te doen al niet eens meer nodig. Ik koos uit het lijstje voor dagelijks 5 minuten wandelen. Dit omdat ik merk dat wandelen ontspannend werkt voor mijn spastische rechterarm. Het was me alleen eerder nooit gelukt om wandelen structureel in mijn schema te krijgen. Ik deed het regelmatig en dan weer tijden nauwelijks.
We zijn nu dus een jaar verder. En ik heb geloof ik afgezien van een griepje zes of zeven dagen niet gewandeld. Alle overige dagen heb ik minimaal een half uur gewandeld. En daar ga ik mee door want behalve voor ontspanning in mijn arm, zorgt het voor een betere conditie en na het wandelen zie ik vaak de oplossingen voor problemen waar ik voor het wandelen mee zat.
En het mooie aan de methode Babauta zoals beschreven door Peter is dat het hierdoor makkelijk wordt om allerlei dagelijkse gewoontes aan te wennen. Ik heb ik inmiddels een heel lijstje, maar daarover later misschien meer.
Eind vorig jaar kreeg ik van Peter en het kader van Babauta’s uncopyright het boek en begon ik zelf een serie over het afleren van slechte gewoontes. Ondanks een stroeve start gaat het daarmee nu ook de goede kant uit.
*Dat meende ik me toch zo zeker te herinneren, maar het blijkt dus een dag eerder te zijn geweest. Hoe dan ook, op 6 juni heb ik ook al ruimschoots aan de door mij gekozen opdracht voldaan want ik had die dag een jeugdliteraire speurtocht door Den Bosch omdat het Bob Evers Genootschap jubileerde.
Wat leuk om te lezen dat je nu na ruim een jaar nog steeds wandelt en ook dat het zulke prettige effecten heeft. Dit zet mij ook weer aan het denken of ik toch ook niet zoiets weer wil gaan doen.
Dank je, Niek. En laat ik je als extra aanmoediging meegeven dat het aanleren van nieuwe gewoontes niet eens zo heel moeilijk was.