Geen anderhalf jaar geduld – ontsnappen uit het Net-niet-land

Zo kreeg ik dus eind maart, begin april toch weer te maken met het onderwerp waarmee ik definitief hoopte af te rekenen door er een boek over te schrijven. Ik werd toch weer manisch. Gewoon om gek van te worden. Kom ik er dan nooit vanaf? Ik wil hier niet pessimistisch zijn want er zijn zegeningen te tellen: ik signaleerde, was er snel bij en kon door de medicatie op te hogen erger voorkomen.

Nog een zegening is dat ik normaal kon blijven functioneren. Dat is weleens anders geweest. Nu werd het gelukkig geen manie maar bleef het bij een hypomanie. Daarvoor was echter wel twee keer ingrijpen met extra medicatie noodzakelijk. Ooit zei een psychiater tegen mij dat als ik me drie dagen anders voelde dan anders, dat ik dan het ondersteunende medicijn met 5 mg kon verhogen naar 10.

Nu merkte ik eind maart inderdaad dat ik me drie dagen anders voelde dus ik besloot het ondersteunende medicijn op te hogen naar tien (in overleg met mijn behandelaar). Echter, sinds een paar jaar neem ik standaard 7,5 mg van dat medicijn. Dus ik hoogde slechts met 2,5 mg op. De ingreep was dus niet heel erg fors en deed daarom ook niet helemaal wat ik had gehoopt; mijn slaap herstelde niet voldoende.

Vandaar dat mijn behandelaar besloot nogmaals met 2,5 mg te verhogen. Dat hielp al de eerste nacht en sindsdien heb ik het gevoel dat ik weer beter ben.

Toch is dat niet het hele verhaal

Misschien kan ik beter zeggen dat ik het gevoel had dat ik het risico op een manie had afgewend. Want ik voelde me niet beter. De eerste paar weken gingen nog wel omdat ik nog voortdreef op de (hypo)manische gevoelens. Daarna begonnen de medicijnen echt toe te slaan. Het remt de manie en dat betekent vooral dat het een deuk slaat in het enthousiasme waarmee ik tijdens een hypomanie dingen doe. Van ergens erg enthousiast over zijn, wordt het lange tanden werk.

Nou ken ik dat fenomeen dusdanig goed dat ik het in mijn boek het Net-niet-land heb genoemd. Er staat ook dat ik er anderhalf jaar last van kan hebben. Dat wil ik nu graag voorkomen. En de sleutel daarvoor is denk ik bezig blijven. Met dingen die moeten maar vooral ook met dingen die leuk zijn. Dan komt dat goede gevoel vanzelf langzaam terug. Maar ik merk nu al een tijd dat het lastig is om dingen te gaan doen zonder enthousiasme. Dat enthousiasme zorgt er namelijk voorafgaand aan een manie voor dat ik in sommige dingen heel veel zin zin en ik er dus nooit toe hoeft te zetten om ze te doen. Neem mijn boek in wording bijvoorbeeld: het schreef zich bijna vanzelf.

Tot het misging en nu ik moet herschrijven heb ik daar veel meer moeite mee. Het moeilijke is niet het herschrijven, of het vertalen, Biggles, het lezen, het leren maar het beginnen met herschrijven, met het vertalen, beginnen met Biggles, beginnen met het het lezen, beginnen met het leren, enzovoorts. Het beginnen is het probleem. Omdat de zin om te beginnen na een manische episode gewoon verdwenen lijkt te zijn.

Gelukkig heb ik mij de afgelopen jaren niet voor niets in gewoontes verdiept (wandelen is het enige wat zich aan deze algehele malaise onttrekt, maar dat is dan ook wel zo’n diep verankerde gewoonte). En dus heb ik aan de minimale versie van gewoontes gedacht.

Dus vanaf morgen minimaal 2 minuten per dag:

• herschrijven
• Biggles
• vertalen
• lezen
• leren

Dan ben ik heel benieuwd hoe ik me over een week voel.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay