Gisteren nam ik een besluit. Het was precies vier weken geleden dat ik een hypomanie had. Althans, dat was de lezing van mijn behandelaar nadat ik haar mailde. Dat deed ik ongeveer een uur nadat ik iets deed wat ik herkende van eerdere manieën. Het was schrikken en maar al te herkenbaar van eerdere manieën. Gelukkig kon ik het met de persoon in kwestie uitpraten. Wel leek het me nuttig om even een time out te nemen. Wat er gebeurde, overkwam me normaal alleen tijdens een manie, als ik achteraf lang te weinig medicijnen had geslikt, als ik bewust of onbewust signalen had genegeerd. Dán kon zoiets als hierboven gebeuren.
Twijfel
Nu wist ik echter heel zeker dat al die dingen niet aan de hand waren. Ik slikte een flink hogere dosering van mijn medicijnen, ik hield dagelijks mijn signaleringsplan bij en daarbij wees niets op problemen. Alhoewel, toen ik wat nauwkeuriger naar de voorbije paar weken had gekeken, zag ik dat ik 2 keer 2 dagen signalen had gemist. Verklaarbaar want dit waren signalen waarop ik in het verleden alleen maar op lette als andere signalen zich voor hadden gedaan. Dat was dus even wennen, vandaar dat ik die signalen had gemist. Dus ik ging mee in de analyse van mijn behandelaar. Gelukkig kon ik het wel uitpraten met degene tegen wie ik uitgevallen was.
Het betekende voor mij dat ik even alles uit handen liet vallen, terwijl het juist zo lekker ging. Ik had een Wellness Recovery Action Plan-cursus gevolgd en daar onder andere een gereedschapskoffer voor een goed gevoel samengesteld. Dingen die je elke dag kunt doen voor een goed gevoel. In mijn geval tien dingen. Maar dat liet ik dus vallen. En ik liet ook het forum van Leo Babauta een beetje vallen waar ik me bij had aangesloten. Bepaald niet helemaal want ik vond het veel te leuk om met gelijkgestemden over gewoontes en veel meer te praten. Ik was bij dat forum uitgekomen omdat de basis van mijn boek ooit gelegd is door blogs over een boek van Babauta.
Geen hypomanie maar wat dan wel?
Ik liet dus behoorlijk wat vallen en weet nu heel zeker dat ik nu geen manie of hypomanie heb en waarschijnlijk had ik die vier weken en een dag geleden ook niet. Als ik naar de definitie ga zoeken – en dat deed ik gisteren – klopt het niet. Ik had niet minstens drie van de opgesomde zeven symptomen en die moesten ook nog eens minstens vier dagen achter elkaar stand houden. Dat laatste was dus helemaal niet aan de orde. Misschien was ik wel gewoon boos op iemand omdat hij me voor de zoveelste keer onderbrak terwijl iets belangrijks wilde zeggen. Misschien herkende ik wel een situatie uit een echte manie. Misschien vergat ik tot tien te tellen. En misschien schatte ik deze ergernis niet goed in. Misschien…
Toch schrok ik wel. Het had nooit mogen gebeuren én ik voelde me op dat moment geweldig, misschien door al al die gelijkgestemden op dat forum van Babauta, en dat ik mezelf geweldig voelde, deed wel denken aan eerdere (hypo)manieën. Alles ging de eerste twee weken van mei ineens geweldig. Ik kon zonder moeite alles afvinken uit mijn gereedschapskoffer voor een goed gevoel. Na die (vermeende) hypomanie lukte dat na een paar dagen ineens niet.
Niet iedere ergernis wordt een manie
Dat schreef ik al in mijn boek. Dus besloot ik gisteren om vanaf maandag (overmorgen) weer te proberen alles uit mijn gereedschapskoffer voor een goed gevoel uit te voeren. Ik haal normaal gesproken toch al zeven uit tien. Maar ik heb nu gezien hoeveel beter ik me voel door net dat stapje extra te zetten. Dat wil ik proberen, zeker nu ik weet dat mijn hypomannie dat dus waarschijnlijk niet was. En het helpt ook dat ik kan vertrouwen op een goed signaleringsplan. Ik blijf dus ik durf het wel te proberen. Daarnaast ben ik al een week of drie bezig met het boek Zelfcompassie van Kristin Neff. Dat geeft hopelijk extra gereedschap om herhaling van (hypo)manieën of andere ellende te helpen voorkomen.
~~~
Afbeelding van PublicDomainPictures via Pixabay