Gisteren schreef ik in mijn jubileumpost over hoe ik met een combinatie van de Heldenreis, de Kipling-methode en dagelijkse gewoontes mijn bipolaire stoornis succesvol te lijf ging. Ik denk echt dat die combinatie na jaren eindelijk voor de definitieve doorbraak zorgde. En ik heb het idee dat vooral het feit dat ik er vanaf medio 2019 dagelijks mee bezig ben, mij meer dan geholpen heeft. De methode is eigenlijk elke dag een verhaal vertellen. Elke dag, tot het me de keel uit hing en ik er toch mee door ging.
Juist daardoor kreeg ik een beeld. Ik kon (het verhaal van) mijn manieën letterlijk dromen. Ik kan nu bij wijze van spreken van minuut tot minuut vertellen wat er tijdens mijn manische episode van 2006 of van 2012 gebeurd is. En juist dat, realiseer ik me, is belangrijk. Ik kan er niet omheen: de sessies met mijn toenmalige behandelaar waren volstrekt ontoereikend. Ik zag hem veel te weinig – dat kon ook niet anders omdat iedere keer de opgehoogde medicatie snel aansloeg en er dus geen strikte noodzaak was voor veelvuldig contact.
De consequentie van dat weinige contact, weet ik nu, was dat ik veel te weinig bezig was met mijn stoornis. Ik nam wel dagelijks mijn medicijnen in, maar dat was wat betreft het enige wat ik dagelijks deed. Ik had een uitgebreid signaleringsplan waar ik voorafgaand aan een afspraak even naar keek. De pagina met ‘Het gaat goed’ was volledig van toepassing dus ik las de belangrijke dingen die in ernstigere fases stonden maar zelden. En aan een life chart deed ik al helemaal niet, dus zeker niet dagelijks.
2012: het langzame keerpunt
Toen ik in 2012 Emma (toen wist ik niet beter of ze heette Jacob Jan), Elja en Peter ontmoette en leerde kennen, was ik stiekem een beetje jaloers dat ze elke dag blogden. Dat wilde ik ook, maar doen: ho maar. Ook omdat die eerdergenoemde behandelaar mij aanraadde even te stoppen met bloggen. Dus ik pauzeerde een half jaar, maar was dus wel jaloers.
Maar toen ik weer ging bloggen, begin 2013, was dat allesbehalve dagelijks. Ik volgde de blogs van Emma, Elja en Peter op de voet en Peter las medio 2015 een boek van Leo Babauta over dagelijkse gewoontes. Hij begon aan een gewoonte, blogde erover en daagde zijn lezers uit mee te doen. Ik ging vijf minuten wandelen.
En dat doe ik nog steeds praktisch dagelijks, en meestal veel langer. Het zette me op het spoor van de kracht van dagelijkse gewoontes. En nadat ik medio 2019 weer opgeknapt was van mijn manie (na twee manische maanden), voelde het heel normaal aan om nu wel dagelijks op zoek te gaan naar de oplossing van het probleem. Hoe ik dat deed, beschreef ik gisteren. En het had succes, juist door dit geheime recept waarin je iedere dag een beetje moet roeren.
~~~
Afbeelding van Daniel Reche via Pixabay