Het ging zo mooi goed. Zes jaar lang. Maar vorig jaar zomer voelde ik het gebeuren. Laat ik kijken wat er gebeurt. En het gebeurde. Ik wist dat het kwam dus ik was voorbereid. Een weekje of wat vakantie, gesprekken en meer medicatie en ik kon er weer tegen.
Alles leek goed te gaan. Nou ja, alles. Op het werk wel, plichtsgetrouw zet ik me daar altijd voor in, maar de hobby, het vertalen van Mossyface, waar ik het hier ook al over heb gehad, ging moeizaam. Geen zin; met de grootst mogelijke moeite lukte het me om er toch toe te zetten mijn deel te vertalen. Moeite, moeite en nog eens moeite. Terwijl ik het wel leuk vond en vind om te doen.
Maar ergens klopte het niet. Het speelde al langer. Sinds 2012, vanaf dat moment ging moeizaam. Laat dat nu samenvallen met het moment dat mijn medicatie flink werd uitgebreid.
Dat het iets met medicatie te maken had bleek ook afgelopen januari. Na de zomer met bijna ziek worden – net wel/net niet – mocht ik mijn medicatie weer afbouwen. Gelijk had ik meer energie en ik maakte in ijltempo mijn vertaling af.
Maar helaas was ik binnen twee maanden ziek; en dit keer echt ziek. Weinig slapen toch nog redelijk veel ideeën. Wel iets in de gaten, te veel vertrouwen in mezelf en daardoor te laat met ingrijpen. Allemaal verklaarbaar maar gewoon niet handig van mezelf. Ik had het moeten zien.
Gelukkig kreeg ik zo veel medicijnen dat een olifant er ook van zou slapen. Ik dus dus ook. Waar de medicijnen ook bij hielpen, was bij het op orde brengen van mijn gedachten.
Afijn, ik ben nu acht maanden verder en wijzer (dat laatste hoop ik althans). Het gaat goed; ik slik iets meer medicijnen, doe mijn werk met plezier, vertaal, blog enzovoort. Toch blijven er nog uitdagingen: lusteloosheid en gewicht. Maar aan die dingen werk ik met liefde (voor mezelf).
Morgen nog een plaatje zoeken en nog eens nalezen op spelfouten; publiceren voor ik me bedenk.