Vandaag was ik weer bij de ggz voor een training: bijeenkomst zeven van acht van de WRAP. Het was weer een leerzame bijeenkomst. Het mooie is dat ik echt leer van wat andere deelnemers vertellen. Dat was al tijdens de WWME en dat is nu nog zo. Vandaag ging het over het crisisplan: wat doe je in een situatie waarin je niet meer in staat bent om jezelf te helpen. Dan heb je anderen nodig.
Maar hoe doe je dat dan? Hoe ziet dat er praktisch uit? Waar moeten anderen je bij helpen? En hoe moeten ze dat doen? En hoe weten jouw helpers dat ze zou jou moeten helpen? Hoe maak je dat kenbaar? In ieder geval van tevoren want in een crisis kun je dat vaak niet meer zelf aangeven. Wat je dan kunt doen, is met andere afspreken: als ik me abc voel, of x, y, z, doe, kun jij dan dit of dat voor me doen? (En hoe kunnen anderen weten hoe ik me voel? Wat iemand dan voelt of doet, is uiteraard persoonlijk. Voor mij kan dat iets heel anders zijn dan voor jou.
Deze bijeenkomst stemde mij om verschillende redenen dankbaar. In de eerste plaats omdat ik, afkloppen, nog nooit zover de controle kwijt ben geraakt dat ik de regie uit handen moest geven. Op het moment dat ik erachter kwam dat ik manisch was, wist ik altijd precies wat ik moest doen: contact opnemen met mijn behandelaar, afstand nemen van datgene waar ik mee bezig ben omdat het me kennelijk dusdanig ergert dat het me hindert. En medicatie omhoog. Als ik die dingen doe, weet ik dat het snel goed komt.
Weten dat het goed komt, is fijn en belangrijk omdat het mij altijd vertrouwen geeft. Maar weten dat het goed komt, is ook fijn omdat het me een flinke oppepper geeft om vooral bezig te blijven want ik weet dat bezig blijven tot een volgende stap leidt. Dat begint klein: weer kunnen slapen, dat wil in mijn geval zeggen dat ik minstens 10 uur per nacht slaap. Die heb ik dan ook wel nodig omdat ik meestal een flink slaaptekort heb opgebouwd zonder dat ik het gemerkt heb omdat ik door de manie meestal vooral fitter word. Maar het is een fitheid die ik niet lang vol kan houden. Zeker op het moment dat ik extra medicatie krijg, merk ik hoe moe ik ben.
Weten dat het goed komt, is dus belangrijk. Maar voelen dat het goed komt, is nog belangrijker. En vorige week kreeg ik voorafgaand aan de WRAP twee mailtjes, op het eerste kom ik later misschien nog terug, het tweede mailtje ging over het boek waar ik gisteren over schreef. De mailtjes bleven in mijn gedachten tijdens de bijeenkomst en de facilitator zag nadat ik eerst wat mopperig was geweest dat er een glimlach op mijn gezicht doorbrak. Omdat wat ik voelde een hele week aanhield, durfde ik haar vandaag te vertellen dat ik vorige week van weten dat het goed komt naar voelen dat het goed komt. Na iets meer dan twee maanden. In het verleden kwam dat gevoel steeds pas na een jaar of langer.
~~~