Afgelopen maandag ging het bij #blogpraat over (weer) beginnen met bloggen. Zelf had ik net twee dagen eerder voor het eerst sinds lange tijd (4 maanden) weer eens serieus geblogd dus het thema kwam voor mij op het goede moment. Maar laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en de vraag uit de titel van dit stuk beantwoorden. Ik hield pauze. Eerlijk gezegd: ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik ooit stop met bloggen. Daar vind ik het veel te leuk voor.
Maar waar ik moeite mee heb is het ritme vast te houden
Nee, ik blog met horten en stoten, dan weer eens periodes dagelijks, gevolgd door maanden stilte. Soms ook maanden waarin het bloggen ook niet echt knaagt, dat geef ik toe. Maar ook in die periodes weet ik dat het bloggen weer op ga pakken, dat het toch weer een keer begint te kriebelen. En dat die ‘een keer’ waarschijnlijk niet lang op zich laat wachten. Ik blijf blogs lezen en ik weet dat ik zelf vroeg of laat mijn WordPress open en op Publish ga drukken.
Ook dit is na vorige week weer een nieuw begin
Een begin met allerlei voornemens, maar die hou ik even voor me. Want juist te rigide eisen aan mijzelf en het feit dat ik daar soms niet aan kon voldoen, zorgde ervoor dat regelmatig pauzeerde. Niet voldoen aan die voelde aan als falen, dus hield ik op.
Ik blogde niet waarover ik wilde bloggen
Toen ik dit blog twee jaar geleden startte, wilde ik er iets heel anders mee dan ik ermee ben gaan doen. Ik wilde schrijven over hoe ik met mijn handicaps en/of beperkingen omging. Het liep die zomer allemaal iets anders dan gepland en toen ik een half jaar later het blog weer oppakte werd het weer een boekenblog. Ook mooi maar dus niet helemaal wat ik wilde. Daarnaast opende ik nog een blog, over jeugdboeken, maar ook dat was het eigenlijk niet. Vandaar dat ik met periodes bleef bloggen.
Aangesloten bij Onzichtbaar Ziek
In de zomer van 2012 had ik me echter ook aangesloten bij Onzichtbaar Ziek en in september vorig jaar schreef ik er voor het eerst. Daarna bleef het van mijn kant stil, tot vorige maand. Eindelijk voelde ik me goed genoeg om iets te gaan doen voor het team. En vorige week zaterdag was er dus mijn 2e column Ineens wist ik het: “Ik kan niks.”
En dat gaf rust
Rust om te weten dat ik datgene wat ik echt belangrijk vind bij Onzichtbaar Ziek kan schrijven zodat ik hier en bij Literaire jeugdhelden kan bloggen over wat ik leuk vind. En zonder schuldgevoel dat ik eigenlijk iets heel anders zou moeten schrijven.
Een schrijven met minder blogpauzes, hoop ik.