Meestal heb ik geen haast om een bepaalde blogpost te schrijven, al wil ik in verband met het spasme in mijn rechterarm niet later dan om 22:00 beginnen met typen voor de blogpost van die dag. De correctieronde mag nog wel na 22:00 maar ik moet daarvoor begonnen zijn met schrijven. Die regel zorgde ervoor dat ik de #WOT van vorige week oversloeg.
Schrijven van een blogpost – of schrijven van wat dan ook en een boel andere activiteiten – zorgt er namelijk voor dat ik spasme opbouw in mijn rechterarm. Hoewel botox daar goed voor werkt, lost dit het probleem niet helemaal op. Ik zit nu ook met een enigszins gespannen rechterarm. Zie de foto van vorig jaar. Als ik nog laat blog is die spanning nog niet helemaal weg als ik naar bed ga. En die spanning kan doorwerken in mijn hoofd. Gelukkig heb ik wel een oefening die ik kan doen om het ergste eruit te halen, maar daarover waarschijnlijk in een later blog meer.
Haast is ook iets wat voor spanning in mijn arm zorgt. Snel, snel of gauw, gauw iets doen werkt alleen maar tegen mee en meestal krijg ik het door mijn haast zeker niet sneller gedaan. Ik probeer dan ook op tijd te beginnen. Uiteraard lukt dit lang niet altijd en ben ik alsnog gedwongen me te haasten. Dan schiet mijn arm gelijk de hoogte in, nou ja, zeg maar tot op schouderhoogte. Als ik er echt last van heb, neem ik mijn rechterhand met links in de bidgreep en strek ik mijn rechterarm, soms recht naar voren, soms boven mijn hoofd. Dit zijn echter weer extra handelingen waardoor de met de haast beoogde tijdwinst weer verloren gaat.
Haastige spoed is zelden goed gaat voor mij dan ook zeker op. En haastige spoed zorgt niet alleen voor last van mijn arm, het maakt ook vertalingen rommeliger – gelukkig controleren we die uitentreuren. En voor haastige blogposts heb ik een pauze tussen schrijven en controleren ingelast. Dat zorgt er in ieder geval voor dat ik niet te gehaast op Publiceren klik.
~ ~ ~ ~
Iedere donderdag is er een WOT, een Word on Thursday, waar iedereen dan over kan bloggen.