Er is één onderwerp waar ik lang niet over heb durven schrijven. Tenminste, niet hier. Een onderwerp waar ik ook pas met moeite over heb leren praten. Laat, in sommige opzichten misschien zelfs te laat. Omdat het onderwerp een taboe is. Maar ook omdat ik me er zelf onvoldoende van bewust was. Ja, ik wist dat ik het had, maar zolang ik mijn medicijnen maar slikte, was er niets aan de hand en hoefde ik het er niet over te hebben.
Dat was een vergissing. Ik slikte braaf mijn medicijnen maar toch ging het mis. Weer mis. Een depressie op mijn achttiende en nog voor ik 32 was, stond de teller daarna op 3 manieën.
Die depressie was een hel, manie nummer één en twee waren geweldig. Niemand om me heen begreep me, maar wat boeide dat. Toch escaleerde de situatie steeds en werd mijn medicatie tijdelijk verhoogd. Dat slikte ik letterlijk en figuurlijk.
Maar dat er met mij echt wat aan de hand was. Nee, dat wilde er bij mij niet in. Ja, ik wist het, maar voor mijn gevoel lag het toch vooral aan anderen. Dat was de situatie nu iets meer dan drie en een half jaar geleden.
Ik had een prachtige baan waar ik echt thuis voelde. Ik leerde veel en verdiepte in dingen die ik nuttig vond. Maar waar mijn werkgever niet echt het belang van inzag. Langzaam begon mijn gedrag te veranderen. Ik werd geobsedeerd door wat ik las. Ik had gelijk en als anderen dat niet zagen, werd ik boos en bozer. Ik ging mijn gelijk elders halen. Had alleen niet door dat er met mij niet te praten viel.
Tot het op een futiliteit echt escaleerde en ik naar huis mocht. Maar niet voor bij de GGZ langs te zijn geweest: manisch. Medicatie stevig verhogen. Gelukkig stemde ik daarmee in en binnen een paar dagen drong nu echt de ernst van de situatie tot me door.
Helaas bleek alleen dat ik weer opnieuw mocht beginnen want door dit alles werd mijn contract niet verlengd. Ik wist nu dus dat ik manisch depressief was en dat dat echt was en kwaad kon. Ik wilde ten koste van veel herhaling voorkomen, wilde ervan leren en wilde misschien anderen ervoor behoeden dat hun hetzelfde overkwam als mij, of mensen duidelijk maken dat een depressie of manie bespreekbaar moest zijn. Want ik had het wel gezegd tijdens mijn sollicitatiegesprek. Maar verder was ik er niet op in gegaan. Terwijl er thuis wel een prachtig signaleringsplan stof lag te happen.
Afijn, ik zocht iets om erover te schrijven. Maar het was wel een taboe dus liever niet hier. Gelukkig kende ik Onzichtbaar Ziek en ben ik daar columnist geworden, bijvoorbeeld over mijn depressie. Dat helpt en ik leer er veel van.
Het gaat nu al drie en een half jaar goed. Meer medicatie, een bijgewerkt signaleringsplan waar ik nu wel acht op sla en erover praten. Toch hoorde ik vanmorgen nog van iemand die me goed kent dat ik misschien nog steeds te voorzichtig ben uit angst dat er iets misgaat.
~ ~ ~ ~
Taboe is het derde woord in #WOT (Write On Thursday), dit jaar georganiseerd door DrsPee (Martha Pelkman).