#wot zwak
Is het zwak dat ik medio januari toch weer een manie te verwerken kreeg? Nee, natuurlijk niet. Het is alleen achteraf jammer dat ik in de ruim zeven weken incubatietijd na het verlagen van de dosering van mijn hulpmedicijn, niet heb gezien dat het niet goed ging. Maar, hé, ga er maar eens aan staan: je beter voelen en dat onderscheiden van ziek worden. Want je beter, alert, scherper enzovoorts voelen, is nou net én een mogelijk effect van een lagere dosering, én het effect wat je hoopt te bereiken én het effect van een manie. Ga zo maar eens wie van de drie spelen. Als ik niet uit ervaring wist hoe rottig het vervolg op de manie kan zijn, of de andere kant van de medaille, de depressie, dan zou ik je bijna uitdagen.
Maar dat doe ik dus niet. Ik weet namelijk wel wat het betekent en ik gun het niemand. Ik vind het dan ook zeker niet zwak van mezelf dat ik weer manisch werd. Dus ik ben blij dat ik weer aardig opknap, al blijven er nog wat wensen over maar ik heb van eerdere manieën geleerd dat handig is om eerst te ‘leveren’, oftewel te doen wat ik bedenk voordat ik aan de grote klok ga hangen. Als het lukt, komt er hier gegarandeerd iets aan die grote klok te hangen.
Af en toe komen kijken is een idee. Het heeft in ieder geval alles met de onderwerpen van dit blog te maken. Ik zoek een klein beetje zingeving. Misschien wordt dat op termijn ervaringsdeskundige, maar ik ben nog zoekende. Het gaat iets met verhalen te maken hebben. Meer zeg ik er nu niet over. Ik moet namelijk wel aan de slag. Dit blog wil ik te zijner tijd wel gebruiken als stok achter te deur maar zo ver is het nog niet. Ik moet aan de slag. Een van mijn zwaktes is namelijk wel dat ik goed ben in uitstelgedrag. En dat kan weer iets met zingeving te maken hebben.
Misschien werkt het zoeken naar zingeving wel tegen zwaktes als uitstelgedrag. Dat ga ik hoe dan ook bij de volgende #wot rapporteren.
~~~
Het uitstelgedrag wat je beschrijft lijkt me een naar gevoel, ik vind je wel sterk dat je probeert te zoeken naar de zingeving zoals jij het noemt. Ik kijk uit naar je volgende invulling van de WOT
Dank je wel, Geesje. Ik heb vandaag iets gedaan wat ik al tijden uitstelde 😉 Morgen nog een keer proberen want het bevalt goed. En die zingeving heb ik al een tijdje geleden gevonden. Het leek alleen even op losse schroeven te staan. Toch lijkt het me niet verkeerd om het in die eerder bepaalde richting te blijven zoeken. Maar loop ik vooruit op de volgende WOT.
Als iemand met een bipolaire stoornis en veel andere zooi herken ik natuurlijk wel wat je beschrijft… die misleiding die je hoofd je aanbiedt, onweerstaanbaar als die kan zijn… en ja de gevolgen, niet alleen voor jezelf maar ook voor de mensen om je heen….
Hoe dan ook… ik vind het sterk dat je er over schrijft, dat kunt en wilt maar bovenal ook durft en dus doet! Petje af.
Ik wens je de rust tussen de oren die ‘utopie’ lijkt .
Dank je wel, Melody. Het mooie is dat erover schrijven mij die rust geeft. Het geeft mezelf inzicht maar ik blijk er ook anderen mee te kunnen helpen. Alleen heb ik er de afgelopen bijna drie jaar over gedacht en geschreven als iets uit het verleden. Iets wat een gepasseerd station was. Het valt een beetje tegen dat dat niet geval bleek. Maar die hobbel kan ik ook nemen, ik heb erger meegemaakt. Een utopie hoeft die rust tussen de oren dus gelukkig niet te zijn.
Kan me gelukkig niet voorstellen hoe het voelt, maar het moet een krachtinspanning van formaat zijn om hiermee om te gaan. Iedere dag strijd leveren, ja dan gaat t wel eens fout. Maar hé, morgen is er weer een nieuwe dag!
Sterkte!
Dank je wel, Hanneke. En gelukkig leer ik steeds meer en valt er voor mij best mee te leven zonder dat het een dagelijkse strijd is.