Van welk boek heb je spijt dat je het ooit kocht?
Wat een vraag dit keer, van Peter Pellenaars, de 21e uit zijn #50books reeks. Hoe kan ik als boekenliefhebber nou ooit spijt hebben gehad dat ik een boek kocht? Nou ja, dat kan natuurlijk best en daar wijd ik dan ook deze blogpost aan.
Spijt is in mijn geval misschien een wat groot woord. Ik kan me althans geen enkel boek herinneren waarvan ik moet toegeven dat ik echt spijt heb dat ik het gekocht heb. Natuurlijk, ik heb van lang niet elk boek dat ik heb gelezen evenveel genoten en soms viel zo’n boek ook tegen. Dan had ik op basis van wat anderen mij erover hadden verteld of recensies die ik over dat boek had gelezen, verwachtingen die het boek niet (helemaal) waarmaakte.
Maar dat soort boeken zijn uitzonderingen. Over het algemeen geniet ik van de boeken die ik lees, hetzij gekocht, hetzij via de bibliotheek. Er is in zulke gevallen bijna altijd wel iets in de boeken wat me aantrekt. Dan heb ik het gevoel dat ik de auteur niet helemaal kan volgen maar dat hij of zij wel een poging doet mij mee te trekken in zijn of haar wereld. Ik vind het dan eerder jammer als dat niet lukt. Maar dan heb ik geen spijt dat ik zo’n boek heb gekocht.
En van sommige andere boeken heb ik dan weer weinig of geen verwachtingen, meer de hoop dat ze me een aantal ontspannen leesuurtjes zouden geven. En dat lukt dan meestal ook wel.
Maar toch: toen ik deze vraag las, ben ik meteen in gedachten las ik mijn boekenkasten gelopen op zoek naar titels die ik zou kunnen noemen als antwoord op deze vraag. Er waren twee titels die meteen bij me opkwamen. Catch 22 van Joseph Heller en De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera. Van beide boeken had ik hoge verwachtingen en de boeken deden ook wel wat met me. Maar toen ik ze uit had, had ik niet het gevoel de boeken gelezen te hebben die ik had verwacht. Ik had me er iets anders bij voorgesteld. Ik bleef als het ware toeschouwer bij een wereld waarin de auteurs mee niet wisten mee te sleuren.
En dat vond ik jammer. Bij beide boeken vroeg ik me af waarom ik ze nou eigenlijk had gelezen. Maar spijt? Nee. Hooguit teleurstelling.