Vandaag is het precies tien jaar geleden dat ik mijn eerste blogpost publiceerde: op 6 april 2012 verscheen op het bedrijfsblog van mijn toenmalige werkgever Reëlle Meer dan een handicap. Omdat de post daar inmiddels niet meer te vinden is, heb ik hem hier op mijn eigen blog gezet.
Tien jaar geleden had ik totaal geen vermoeden hoeveel invloed bloggen op mijn leven zou krijgen, hoeveel vrienden ik erdoor zou krijgen, hoe vaak bloggen en (reacties van) medebloggers en andere lezers mij weer deden opkrabbelen als ik het even moeilijk had. En dat was nogal eens want het zijn tien veelbewogen jaren geweest. Vandaar ter gelegenheid van dit jubileum een korte terugblik.
Een te optimistische start
In mijn zojuist aangehaalde eerste post was ik nog erg optimistisch. Helaas zou nog geen drie maanden na publicatie blijken dat ik me vergist had in dat verhaal. Ondanks dat ik dacht dat ik alles onder controle had, kreeg ik toch weer een manie. En een heftige, die alles waarin ik toen geloofde op z’n kop zette. Zelfs bloggen werd me door mijn behandelaar tijdelijk ontraden en daar luisterde ik naar.
Ik kreeg mooie reacties op dat eerste blog en een maand later ontmoette op een bijeenkomst van de NVVS (inmiddels Stichting Hoormij) een enthousiaste blogger. Ik bekeek na afloop zijn blog, vond het meer dan mooi en was ook geraakt door de reacties. Dit was een community. En laat ik daar nou gek op gek op zijn. Toch stelde ik het onvermijdelijke nog uit tot 2 juni 2012. Toen publiceerde ik mijn eerste blog op dit domein.
Ik had amper een paar keer geblogd of ik werd ziek: een manie dus, de zoveelste. Maar ik had inmiddels #blogpraat ontdekt en dat er op 3 augustus 2012 een meetup zou zijn. Ik gaf bij mijn behandelaar aan dat ik daar hoe dan ook naartoe wilde. Het mocht van hem, want ik was goed opgeknapt, en ik ging. Heerlijke avond was dat. Veel bloggers en hun blogs leren kennen.
Ik dacht dat ik er weer bovenop was maar dat duurde nog even
Ik had toen alleen nog geen idee dat de echte klap nog moest komen en dat het tot ongeveer eind 2013 zou duren voor ik me weer een beetje mens voelde. Toevallig was dat ongeveer de tijd dat er met veel hulp en moeite een nieuwe vertaling verscheen en dat ik columnist werd voor Onzichtbaar Ziek. Daar ben ik in totaal twee jaar met veel plezier columnist geweest.
Ook hier bleef ik schrijven. Over mijn handicap, mijn bipolaire stoornis, mijn slechtere gehoor, maar ook over boeken, lezen, leren en gewoontes. Mijn blog was en is (hoop ik) in meerdere betekenissen Met zonder beperking.
Soms had ik een onderbreking – een blogpauze – maar vroeg of laat kwam ik altijd terug en schreef ik hier op dit blog over wat mij bezig hield, wat ik meemaakte en wat ik leerde. Leerde van het leven en van bloggers en het bloggen zelf. Want soms werd iets me pas echt duidelijk door erover te bloggen, of doordat er een kwartje viel doordat ik ergens dankzij mijn blog veel over had nagedacht. En misschien zorgt mijn bloggen er sowieso wel voor dat ik soms wat langer over bepaalde dingen nadenk. Dat nadenken heeft geholpen en zorgde twee jaar geleden voor een ommekeer in mijn gezondheidssituatie.
Hoe dan ook: ik had het niet willen missen en hoop nog jaren door te gaan. Misschien schrijf ik morgen wel over mijn toekomstplannen.
~~~