Vandaag onder het wandelen dwaalden mijn gedachten niet voor het eerst af naar het boek dat mijn leven nu al zo’n twee jaar bezighoudt. Op een mooie en dankbare manier. De afgelopen week heb ik nog twee kleinigheden aangepast/verbeterd en ik heb het gevoel dat het nu af is. Ja, er kan nog commentaar binnenkomen maar over een week of vijf wil ik echt richting de volgende stap gaan: een uitgeverij.
Want ik besef door alle mooie en soms verrassende opmerkingen van proeflezers en andere geïnteresseerden – want ik heb het natuurlijk met niemand over mijn boek gehad – dat het boek misschien wel groter is dan ik op voorhand vermoedde. En daarom ben ik ook zo dankbaar dat het schreef. Dat ik mocht schrijven van mezelf, want het was soms persoonlijk. Zo persoonlijk dat ik het eerst niet durfde. Ik ben dankbaar dat ik liefdevol over die drempel heen geholpen ben en dat het nieuwe boek er uiteindelijk beter van is geworden. Dat het boek dát boek is geworden dat in mij zat en dat eruit moest om niet alleen mijzelf te helpen.
Ik voel me namelijk soms zo’n sukkel, maar wel een gelukkige sukkel. Dat ik dit achttien jaar lang níét heb gezien. Wat dan? Nu ik het me realiseer is het zo logisch dat ik me wel voor de kop kan slaan: idioot, dit had je wel eens eerder kunnen zien. Maar ja, ik heb al die jaren begeleiding gehad. En al die mensen zagen het ook niet. En in allerlei boeken over het onderwerp kan ik het niet vinden. Dus ik hoef niet zo hard voor mezelf te zijn. Vandaar dus: gelukkige sukkel. Want ik weet dit nu en kan er via mijn boek straks andere mensen mee helpen. En misschien misschien bedenk ik nog wel andere manieren ook.
Of bedenken we samen iets, want ik leer ook van proeflezers. Dat is een van de dingen die schrijven zo mooi maakt. Je bent nooit alleen als je schrijft. Je vertelt je verhaal aan een aantal personen, en je laat hen iets terugzeggen. Of ze zeggen het als proeflezers. Schitterend. Je vormt zo echt een team. Tijdens de behandeling, tijdens het schrijven, na afloop: steeds meer komt bij mij het dankbare besef op dat ik het niet alleen doe, niet alleen hoef te doen. En ik ben heel benieuwd waar het team mij gaat brengen.
~~~