Misschien geef ik al wel te lang medicijnen de schuld van iets wat bij mezelf ligt. Misschien moet ik gewoon doen en niet te veel zoeken. Misschien gaat het gevoel van dit is het allemaal net niet dan weg. Ik weet het even niet.
Ik weet dat ik me ontzettend goed voelde tijdens mijn baan bij Reëlle, eind 2011 – medio 2012, eindigend in een manie. Die misschien wel voorkomen had kunnen worden; wat me nog steeds af en toe verdrietig stemt. Die baan had voor mij ongeveer alles waar ik al die jaren voor had gewerkt en paste voor mijn gevoel als een jas. Het was een communicatiebureau voor en door mensen met een beperking. Dat was overigens de inspiratiebron voor de titel van dit blog.
Ik deed iets met de website, Twitter en het herschrijven van artikelen zodat ze geschikt waren om in de nieuwsbrief opgenomen te worden. En ik droeg bij aan een Krachtenbundel, een magazine waarin krachtige verhalen over mensen met een beperking stonden. En oh ja, ik schreef er ook een column op het groepsblog van Reëlle.
Het was helemaal wat ik zocht kortom, maar laat ik het kort samenvatten: via dat blog kwam ik terecht in de blogosfeer, raakte ik van de kook, werd ik manisch en raakte uiteindelijk die schitterende baan waar ik nog jaren toekomst zag kwijt.
Daarna heb ik me ruim een jaar miserabel gevoeld maar via via vond ik toch weer een baan. Niet helemaal mijn ding maar leuk genoeg om de dagen mee te vullen. Helaas van korte duur. Wel kreeg ik er opnieuw interesse in programmeren. Dat had ik al op de middelbare school maar wiskunde en ik waren geen vrienden dus die route was uitgesloten, ondanks een vergeefse poging in een semester Taal & Kunstmatige Intelligentie aan de KUB.
Maar ik wilde nog een poging doen. Ik had een persoonlijke profielanalyse gemaakt en daar kwam weer programmeur uit als iets wat goed bij mij zou passen. En er was inmiddels iets als websitebouwer / web developer en daar waren voldoende omscholingsmogelijkheden voor en bij eentje kon ik terecht en slaagde na acht maanden met gemak. Tijdens deze opleiding had ik weer hetzelfde gevoel als tijdens mijn tijd bij Reëlle. Het was gebonden aan taalregels maar toch creatief en ik ging iets maken waar mensen wat aan hadden.
Meteen daarna kon ik aan een stage beginnen die bij succes een baan zou worden. Helaas bleek dat door de korte opleiding en mijn gebrek aan wiskundig inzicht te hoog gegrepen. Gelukkig kon ik een paar maanden later instromen in een baan als webmaster en dat doe ik nog steeds.
Dat bevalt prima maar toch knaagt er iets. Het is minder creatief en het is ook bepaald niet helemaal mijn doelgroep maar in deze coronotijden ben ik blij dat ik wat heb. Om toch weer dat gevoel van Reëlle op te roepen heb ik besloten in november met de #nanowrimo mee te doen en poging om voor minimaal één van mijn beperkingen het boek te schrijven dat ik nu meer dan twintig jaar geleden had willen hebben. En ik heb de studieboeken voor websites bouwen weer opgepakt.
Ik hoop dat dat mijn gevoel positief beïnvloedt, net als lezen en wandelen. Niet dat ik me nu slecht voel, maar het kan beter.
~~~
Afbeelding van silviarita via Pixabay