Dit jaar heb ik flink wat blogposts gelezen. Het schiet natuurlijk op als je alles leest van Elja en van Peter. Jacob Jan mag ik ook niet vergeten – al blogde hij door zijn schitterende nieuwe avontuur als leraar minder dan in voorgaande jaren. Maar wat hij schreef, mocht er zijn.
En dan zijn er nog de vele bloggers van #blogpraat van wie ik regelmatig wat lees. Toch zijn geen van deze bloggers tot mijn top 3 doorgedrongen. Nee, mijn top 3 bestaat uit een column van Quinta en twee blogposts van Julita (die ik dan wel weer ken via een #blogpraat tweetup). De drie artikelen verschenen binnen een dag na elkaar en behandelen hetzelfde thema. Ik zie ze dan eigenlijk ook als een eenheid. Hieronder dus, in de volgorde waarin ik ze heb gelezen, mijn top 3 blogposts van 2015, met een korte toelichting.
Mijn top 3
Wil je het echt weten? door Quinta
Zelden heb ik een blogpost gelezen die me zo beeldend en met humor iets uitlegde wat ik inderdaad echt wilde weten. Ik realiseer me namelijk – enigszins tot mijn schaamte – dat ik me van datgene wat Quinta uitlegt geen voorstelling kan/kon maken. Ook ik betrap me er soms op dat ik soms onbewust iemand lui of een aansteller vind. Daarom: lezen die column. Gezien de vele reacties die het losmaakte ben ik niet de enige die hem geweldig vond.
Praten over chronische pijn door Julita
Deze blogpost las ik net na die van Quinta. Daar was ik eigenlijk nog behoorlijk van ondersteboven toen Julita daar met haar verhalen overheen kwam. Praten over chronische pijn kwam geweldig bij me binnen. Juist omdat het een onderwerp betreft waar ik zelf ook mee worstel. Ik ben me daarnaast ook lang niet echt bewust geweest van mijn onzichtbare ziekte. Ik wist dat ik het had maar praatte er nooit over. En toen mijn onzichtbare ziekte opspeelde, kon ik er simpelweg niet meer over praten. Terwijl ik nu soms niets liever wil dan erover praten. Mooi om te lezen hoe anderen die enigszins in hetzelfde schuitje zitten hiermee omgaan. Vandaar dat deze blogpost van Julita mij zo raakte.
Lepeltheorie door Julita
Deze post van Julita is het vervolg op Praten over chronische pijn. Nu ken ik de lepeltheorie al jaren en vond ik bij het lezen van Quinta’s column haar verhaal meteen een soort lepeltheorie nieuwe stijl. Zelf heb ik de lepeltheorie nooit gebruikt omdat energie- of vermoeidheidsproblemen voor mijzelf geen rol spelen. Als ik ziek ben heb ik juist te veel energie. Toch vond ik dit verhaal van Julita erg inspirerend. Ze legt niet alleen de lepeltheorie haarfijn uit, maar doet dat ook op een manier waardoor de theorie ontdaan is van wat zijzelf het hoge Libellegehalte noemt. En daarbovenop schrijft ze de lepeltheorie naar haar eigen leven toe, wat haar blogpost nog sterker maakt.
Bovenstaande drie verhalen zijn voor mij de absolute toppers van dit jaar die me er bovendien nog maar van bewust maken dat vragen naar – en uitleggen van – hoe het met je/iemand gaat mag en meer dan de moeite waard is.