En zo was het gisteren weer #blogpraat. Niet dat ik er nog heel vaak aan meedoe maar gisteren ging het over blijven bloggen. Omdat ik hier op dit blog vaak een stadium eerder blijf hangen, bij het gaan bloggen, besloot ik toch maar aan te haken. En na korte tijd iets te roepen.
Vandaag was namelijk mijn eerste werkdag na ziekte en ik had vorige week donderdag of zo bedacht dat het misschien een goed idee zou zijn om mijzelf 100 dagen te geven om uit te zoeken waarom en hoe ik ziek was geworden. Dat lijkt me een nuttige bezigheid. Toch verbande ik het idee uit mijn hoofd. Ik ben meer een lezer dan een blogger, voel normaal geen innerlijke drang tot schrijven. Dat was dat, dacht ik.
Tot ik gisteren tijdens #blogpraat het idee weer voelde opborrelen. Ja, het was misschien een beter idee dan ik eerste instantie dacht. En morgen, vandaag dus, leek een goed moment om te beginnen om daarmee mijn eerste werkdag na ziekte, weliswaar nog op proef en halve kracht, te markeren.
Wat ik dan mankeerde?
Dat doet er eigenlijk niet zo toe, maar ik had te maken met de manische kant van een bipolaire stoornis. Inmiddels is dat dankzij een hogere dosering medicatie weer onder controle en slaap ik ook weer goed, wat de basis voor mijn gezondheid is. Een aantal dagen niet slapen of te kort is vragen om problemen, zeker als op het moment dat het besef bij mij doordringt degenen in wie ik vertrouwen heb bij de ggz niet bereikbaar zijn. En ik dus een aantal dagen geen actie onderneem waar dat wel vereist was. Daar heb ik van geleerd en het vertrouwen in anderen is daarbij gegroeid zodat ik, mocht het nog nodig zijn, eerder aan de bel trek.
Daar wil ik het de komende dagen dus niet over gaan hebben. Nou ja, niet is een te groot woord. Niet herleidbaar en niet als ervaringsdeskundige die andere ervaringsdeskundigen wil helpen. Dat wil ik absoluut aan de professionele hulpverlening overlaten. Mocht er op metaniveau nog wat te melden, dan doe ik dat uiteraard wel. Zolang er maar niet te dokteren valt. Geen hoe en waarom waar anderen zo mee aan de slag kunnen.
Wat dan wel?
Een gevolg van een manie is altijd een soort existentiële twijfel. Voor het uitzoeken van die twijfel gun ik mezelf minstens 100 dagen. En daar ga ik wel verslag van doen. Ik ben heel benieuwd waar op 11 september, precies 18 jaar na die historische dag, sta. Lees/doe je mee?
Bron afbeelding: Pixabay.