Vanmiddag onder het wandelen gebeurde het me weer: ik zag mijn boek al een groot succes zijn omdat het mijn eigen ervaringen beschrijft en omdat ik een puzzel heb gekraakt waar mogelijk meer mensen mee worstelen. Daarnaast leg ik uit hoe ik die puzzel gekraakt heb. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat anderen op die manier ook hun puzzel kunnen kraken, maar met hulp van een behandelaar en naasten en met een beetje hulp van mijn boek zouden ze misschien net zo’n spectaculaire resultaten kunnen behalen als ik. Wat het nog mooier maakt: die puzzel kun je in meer dan één item uit de DSM-5 tegenkomen.
Ja, ik zei al: ik was aan het dagdromen. Daarom is het maar goed dat ik nu eindelijk serieus werk maak van Waanzinnige plannen! En hoe ze te realiseren van Marcel van Driel. Dat houdt me met beide benen op de grond, maar doet me gelukkig ook beseffen dat ik al best heel wat stappen heb gezet.
Helaas kwam er vandaag wat tussen waardoor ik niet nog een laatste maal mijn manuscript kon doorlezen voor ik het aan proeflezers kan toevertrouwen. Ik ben zo blij met mijn proeflezers: ze hebben hun mening gegeven over de eerste versie en de tweede versie is daar hopelijk beter van geworden. Hopelijk lukt het me morgen alsnog het hele boek door te kunnen lezen. Ik wil er wel helemaal achter staan voor ik het verstuur en ik weet dat er altijd dingen bij komen. Iedere lezing en iedere pauze tussen lezingen roepen nieuwe vragen op en dan controleer je dat uiteindelijk weer.
Maar ergens houdt dat op: je moet het uit handen durven geven want daar wordt het uiteindelijk beter van. Dat heb ik wel geleerd van al mijn vertalingen en dus ook van de eerste versie van dit boek. Hoe dan ook: ik ga het uit handen geven want mijn dagdromen mogen natuurlijk geen dagdromen blijven.