Ja, ik weet dat het met mijn handicap niet verstandig is om buiten te komen als stoepen en straten ondergesneeuwd zijn. Maar ik stak na mijn werk mijn neus even buiten de deur en het voelde best lekker aan. -2 vertelde mijn telefoon even later. En de weersvoorspellingen zijn niet meer zo ijzig koud als een paar dagen geleden. Nu hoef ik pas dinsdag weer de deur uit en dan dooit het al een paar dagen behoorlijk overdag dus dat hoeft geen probleem te zijn.
Ik weet dat het verder onverstandig is om veel te gaan lopen maar het kriebelt wel. Het is al zo mooi lang licht na het werk en van de Ommetjes app heb ik begrepen dat die wandelen in de ochtend extra stimuleert en dat lukt qua licht ook prima. Dus wie weet. Alleen de wetenschap dat ik als ik met mijn linkerbeen wegglijd, ik me dan niet meer kan corrigeren met mijn rechterbeen – omdat ik daar niet goed op kan steunen – houdt me nog tegen. Wegglijden heeft bovendien nog een ander nadeel, ik val dan ongecontroleerder wat het opvangen moeilijker maakt.
Dat brengt het risico met zich mee dat ik op rechts land en daar kan ik dus letterlijk niks mee, in ieder geval qua opvangen. Dan is een gebroken arm niet denkbeeldig. Maar ik heb ooit mijn rechterarm gebroken door een valpartij bij het voetballen en toch ben ik toen niet gestopt; inmiddels overigens al wel een aantal jaar, bijna zeven jaar om precies te zijn.
Dus het kriebelt en het sneeuwt sinds gisteren niet meer en de paden zijn daardoor hopelijk weer begaanbaar dus wie weet morgen of overmorgen. En anders wacht ik toch gewoon een aantal dagen. Ik ben bepaald niet bang dat ik mijn wandelgewoonte verlies. Daar kriebelt het te veel voor na een paar dagen gedwongen binnen.
~~~
Afbeelding van Free-Photos via Pixabay