Vandaag zou ik eigenlijk het voorwoord van mijn NaNoWriMo project schrijven maar er viel een deelonderwerp af omdat het een ingewikkelde grafiek betrof die lastig na te maken viel. Die grafiek zelf had niets met mijn persoonlijke ervaring te maken dus ik besloot om voor die grafiek naar internet te verwijzen.
Ik had er een dag voor uitgetrokken, voor het maken van de grafiek die uiteindelijk uitviel en omdat ik niet het gevoel had dat ik nog een vervangend onderwerp moest verzinnen, was ik dus een dag eerder klaar dan gepland.
Ik heb het gevoel dat ik alles heb gezegd wat ik wilde zeggen en ook qua opzet is het geworden wat ik gehoopt had. Met circa 16.500 woorden heb ik me niet aan de beoogde omvang van 50.000 woorden voor NaNoWriMo gehouden maar ik wil juist een handzaam boek schrijven dat je snel kon lezen maar dat je in mijn ogen voldoende informatie geeft om met de materie aan de slag te gaan. En ik heb het idee dat dat is gelukt.
Ik liep al enige tijd met het idee rond voor dit boekje en heb afgelopen zomer zelfs al een korte voorstudie gedaan waar ik toen uiteindelijk niets mee deed maar die me wel aan het denken zette toen ik eind oktober een paar tweets voorbij zag komen over NaNoWriMo.
Het begon weer te kriebelen zeg maar. Toch een keer proberen? Snel de knoop doorgehakt. Geen fictie want hoewel ik het graag lees heb ik voor wat ik zelf schrijf het gevoel dat ik het zelf mee moet hebben gemaakt voor ik erover kan schrijven. Het moet voor mij op waarheid en eigen ervaring gebaseerd zijn. Toegegeven, toen ik nog op de basisschool zat, ben ik ooit eens aan een roman begonnen maar ik zat al snel helemaal vast. Een serieuze poging kun je het in ieder geval niet noemen. Ik ben er geloof ik een dag mee bezig geweest. Maar het idee auteur te zijn of te worden sprak me toen al aan.
Misschien is die roman iets voor in de toekomst want ik heb tijdens mijn studie Cultuurwetenschappen natuurlijk wel wat over het schrijven van fictie opgestoken en ergens is het misschien een uitdaging maar dan wel voor later.
Voor nu ben ik blij met dit project: non-fictie dus. Ik heb eindelijk eens een maand lang kunnen reflecteren op mijn bipolaire stoornis en daar al mijn ervaringen over op kunnen schrijven. Want ik heb er in die meer dan twintig jaar dat ik er nu last van heb, toch wel het nodige over geleerd. Kennis die ik graag eerder had gehad, zodat ik die had kunnen inzetten ter voorkoming van manieën. Maar ook hier geldt: al doende leert men.
Ik heb het idee dat ik van het opschrijven zelf ook weer heb geleerd en dat vind ik alleen maar winst. Ik weet nog niet wat ik ermee wil gaan doen. Enerzijds heb ik het voor mezelf geschreven, anderzijds zou het toch wel leuk zijn als anderen die in hetzelfde schuitje zitten, het ook lazen en daardoor niet in dezelfde valkuilen trappen als ik.
Voorlopig is dat nog toekomstmuziek. Eerst over een paar maanden herzien. En het herzien schijnt het echte werk te zijn en daarna misschien door een inhoudelijke specialist laten lezen. En vandaar zien we dan wel weer verder.
~~~
Afbeelding van Free-Photos via Pixabay.