De laatste weken merk ik dat ik meer wil met mijn blog. Misschien komt het ook door mijn voornemen mee te doen aan nanowrimo, maar het gevoel is er onmiskenbaar. Dat nanowrimo project wordt geen roman, dat ‘novel’ in National Novel Writing Month‘ laat ik maar even zitten, net als het streven om in een maand 50.000 woorden te schrijven. Ik denk eerder aan non-fictie en klein en compact maar daarover maandag meer wanneer ik daadwerkelijk ben begonnen en er mijn eerste twee schrijfdagen op heb zitten.
Door dit project krijg ik flashbacks naar de start van dit blog. Positieve herinneringen zijn het, maar zo groot als ik toen dacht – mede door die beperking die nu onderwerp zal zijn van mijn boek in wording – zo klein wil ik het nu houden. Ik schrijf voor mezelf; ik probeer dingen helder te krijgen, voor mezelf. Dat is het eerste doel, dat ik er mezelf mee help. Want luidt het gezegde niet dat wie zichzelf niet helpt, een ander ook niet kan helpen?
Toch moet ik toegeven dat ik wel droom: wanneer ik mezelf geholpen heb – ervan uitgaande dat dat lukt, dan kan ik misschien ook een ander helpen. Nu loop ik alleen ver voor de muziek uit. Eerst maar aan slag, morgen alle aantekeningen nog eens doornemen en dan zondag echt beginnen. Ik weet al wat ik dan wil schrijven. Meteen maar het belangrijkste, dan hebben we dat gehad, ook al omdat de rest van het verhaal daaruit volgt.
En, oh ja, ik moet stelling nemen, las ik bij Kitty Kilian. Per hoofdstuk. Dat vind ik een behoorlijke uitdaging want meestal kabbelt het hier vrij rustig voort. Voor dat boek is het wel handig als ik behalve mezelf uiteindelijk ook anderen overtuig. Ik zal immers mensen die ik misschien kan helpen, eert zover moeten zien te krijgen dat ze het eerst lezen. Loop ik alweer voor de muziek uit.
~~~