Toen ik vijf weken geleden onderweg naar mijn werk viel omdat ik met mijn rechtervoet bleef hangen aan een straatsteen bij het station, belde ik bij thuiskomst meteen met het revalidatiecentrum. Eerst dacht ik nog het weekend af te wachten – het was vrijdagmiddag maar het kon nog net dus ik besloot toch maar te bellen.
Ik was namelijk lelijk gevallen: schaafwonden aan mijn ellebogen en gezicht en – dat zou blijken – een aantal dagen last van mijn ribben. En een paar maanden daarvoor was ik ook gevallen. Toen weliswaar een stuk minder pijnlijk omdat dat in het bos was en zand gelukkig minder hard aanvoelt dan stenen. Twee keer kort achter elkaar gevallen terwijl het ritme eigenlijk was dat ik het gemiddeld één keer per jaar doe.
Dat heeft te maken met mijn handicap. Een gedeeltelijke halfzijdige verlamming rechts. Ik heb vooral last van mijn rechterarm maar mijn rechterbeen is ook niet helemaal goed en ik draag dan ook orthopedische schoenen, hoewel ik thuis voldoende heb aan pantoffels of slippers.
Toen ik in 2010 was afgestudeerd leek het mij nuttig om weer eens een afspraak te maken met mijn revalidatiearts. Ze liet me wat lopen en bekeek mijn arm. Voor de laatste zou botox goed kunnen helpen. Voor mijn lopen zou een beugel/veer kunnen helpen. Die botox voor mijn rechteram ben ik snel gaan gebruiken maar die beugel zag ik toen niet zo zitten. Ik liep een stuk minder, viel ook een stuk minder dan nu en had ook niet het idee dat ik moeilijk liep.
Maar ik moest na die val aan dat gesprek denken. Inmiddels heb ik een nieuwe revalidatiearts. Ik kon snel terecht. En zij dacht inderdaad aan beugel/veer in de schoen en aan botox. Maar ze wilde eerst een uitgebreid looponderzoek.
Dat uitgebreide looponderzoek was vandaag
Het bestond uit twee delen. Het begon met een korte vragenlijst over wat mijn klachten waren en hoeveel ik liep. Vervolgens mocht ik op een behandeltafel plaatsnemen terwijl een fysiotherapeut allerlei oefeningen met mijn linker- en rechterbeen, en dito voor de voet. Links natuurlijk ter controle. Een greep uit de oefeningen: ik moest kracht zetten met benen en voeten, of juist ontspannen. Handen wegduwen. Benen ontspannen opzij open laten vallen in o-vorm. Of ik met de ogen dicht kon voelen of mijn grote teen naar achteren of naar voren werd geduwd. De fysiotherapeut bestuurde mijn schoenen en steunzolen. En al tijd werden de bevindingen genoteerd door een revalidatiearts. Al met duurde dat bijna een uur.
Videoregistratie
Het tweede deel – zeg maar een klein half uur – bestond uit een videoregistratie van hoe ik loop. Ik krijg zes kleine kastjes op mijn rechterbeen en voelde me bijna een heuse wielrenner want er werd wat beenhaar weggeschoren om die kastjes (10 tot 15 vierkante centimeter en een paar centimeter hoog, al is schatten nooit mijn sterkste punt geweest) aan mijn rechterbeen te laten plakken. Ik moet verschillende keer op en neer lopen van de ene streep of pion naar de andere. Zonder schoenen en met schoenen. De kastjes dienden om spieractiviteit te meten en al die tijd liep de fysiotherapeut mee met rijdende camera die aan de muur was gemonteerd.
Na afloop zeiden ze dat ze het rapport gingen uitwerken, de opnames bestuderen en met mijn revalidatiearts gingen bespreken. Daar zou ik dan over een paar weken vanzelf iets over horen. Ze lieten zich niet uit de tent lokken over wat die mogelijke uitslag zou zijn dus ik zal geduldig af moeten wachten en op blijven letten waar en hoe ik loop.
Wordt vervolgd.