Gisteren en vandaag heb ik het manuscript van mijn boek naar meer dan een handvol proeflezers gestuurd. Gelukkig voor hen heb ik het getypt, maar dat terzijde. Want ik ben natuurlijk degene die zich gelukkig mag prijzen: dat er al op voorhand zo veel belangstelling voor mijn boek is en dat ze mogelijke onduidelijkheden en onjuistheden vinden zodat ik ze kan corrigeren.
Het boek bevat zo veel mogelijk lessen die ik heb geleerd door twintig plus jaar ervaring met mijn bipolaire stoornis. Maar juist daarin schuilt ook een risico: sommige dingen zijn voor mij misschien zo vanzelfsprekend dat ik ze niet meer duidelijk uitleg. Niet meer zo duidelijk dat een ander er wat aan heeft en er zelf mee aan de slag kan.
Want in tegenstelling tot mijn blogs was het mij al vroeg in november duidelijk dat ik dit boek wel voor anderen schreef: voor lotgenoten, voor naasten en voor professionals die hen begeleiden. En dan moet het boek natuurlijk wel duidelijk zijn, praktisch en correct wat de behandeling betreft. Ik heb er namelijk voor gekozen om zo veel mogelijk kanttekeningen te plaatsen bij de behandeling zoals die voor mij gold. Die bleek min of meer overeen te komen met een reguliere.
Kanttekeningen en aanvullingen: wat werkte wel en wat ging er minder goed? Dat laatste heb ik minder nadrukkelijk benoemd maar door de dingen die ik wel heb benoemd, kun je ook afleiden wat er is misgegaan. Zonder in verwijten te vervallen, want daar schiet niemand wat mee op.
Waarom het draait om samenwerking
Het belangrijkste thema uit het boek is voor mij samenwerking. Daar ging voor mij het nodige mee mis en daarom heb ik het hele boek zo geschreven dat samenwerking tussen degene met een bipolaire stoornis, een naaste en de behandelaar zo vanzelfsprekend mogelijk wordt. Alleen is ook maar alleen. Niet alleen als je een bipolaire stoornis hebt, maar ook als naaste kun je je soms onbegrepen voelen. En dat kan grote gevolgen hebben.
Dit is wat ik hoop: dat niemand er met een bipolaire stoornis er nog alleen voor hoeft te staan en dat ook naasten een goed contact hebben met de behandelaar. Als iedereen weet wat te doen, hoeft hoop ik niemand machteloos toe te zien en kun je de diverse methodieken die er zijn, zoals een signaleringsplan of een life chart, zo inzetten dat ze beter werken. Over het signaleringsplan en de life chart volgen ongetwijfeld nog blogs. Voor nu: het signaleringsplan en de life chart kunnen prachtig samenwerken.
Samenwerken: dat geldt voor alles: van het behandelen van een bipolaire stoornis tot het schrijven van een boek over die bipolaire stoornis. Ik hoop dan ook dat het boek dankzij mijn proeflezers nog duidelijker wordt en ook hoop ook dat ik overga tot het besluit het te publiceren. Maar laat ik nergens op vooruitlopen.
~~~
Afbeelding van Arek Socha via Pixabay