De maand april verliep een beetje eigenaardig. Ik werd hypomaan. Dat wil zeggen dat ik manische trekjes kreeg zoals veel contacten leggen, enthousiast over een bepaald onderwerp zijn en je juist ergeren aan andere dingen. Dat alles overkwam me in april. Gelukkig lijkt alles weer onder controle te zijn maar het is denk ik verstandig erop terug te blikken zodat ik er hopelijk van kan leren in de toekomst.
Op tijd wegleggen die telefoon en ook geen mail meer
Het begon allemaal eind maart met mijn blogpost over lessen van elf jaar. Naar die post verwees ik namelijk op maandag 29 maart in een soort van recensie van het boek Stijl van Kitty Kilian. Ik liet dat netjes aan Kitty weten en ik hoopte stiekem dat ze op die ene link in die recensie klikte. Die ging naar het lessen van elf jaar blog. Het was al laat op de avond maar ik besloot te wachten op wat misschien zou gebeuren. En ik zag rond elf uur ’s avonds inderdaad dat Kitty een schitterende opmerking had achtergelaten. Eentje waarmee ik echt verder kon. En helaas ook eentje waarmee ik om 23:05 stuiterend naar bed ging en ik een nacht beleefde waarin ik maar drie tot vier uur sliep, in plaats van mijn gebruikelijke zeven tot acht uur.
Toen ik dinsdagochtend opstond was ik dan ook gealarmeerd: dit moest niet nog een paar nachten zo doorgaan. Maar ja, ik moest gewoon werken en daarna met het comment van Kitty aan de slag, ’s avonds, twee avonden achter elkaar. Dus ik sliep nog twee nachten evenveel uren als van maandag op dinsdag, ondanks dat ik netjes mijn medicijnen innam.
Een inmiddels gepensioneerde psychiater had mij ooit verteld dat ik mijn medicatie mocht verhogen tot een bepaald niveau als ik mij drie dagen anders dan anders voelde. Dat deed ik dus netjes, in overleg met mijn huidige behandelaar.
Eén plus één is twee extra
Het hielp alleen niet echt geweldig, merkte ik na een dag of drie maar omdat ik mijn afspraak kon vervroegen liet ik het maar zo. Op vrijdag had ik dus een gesprek en besloten we in goed overleg de medicatie alsnog een beetje extra te verhogen, niet met één eenheid, maar met nog een tweede, zoals ook in mijn signaleringsplan staat.
De dag erna, zaterdag, merkte ik al meteen resultaat. Ik was mijn manische gevoelens kwijt en ik had weer een nacht echt goed geslapen. En ik wist na het gesprek en de goede nacht die erop volgde dat dit geen manie was maar een hypomanie: wel de manische gevoelens, maar normaal kunnen blijven functioneren. En ik besefte dat ik door mijn slaapgebrek niet alert genoeg meer was om een ergernis op te merken die er misschien mede voor heeft gezorgd dat de eerste verhoging niet voldoende was.
Blijven leren van mijn bipolaire stoornis
Er was een belangrijk verschil met de tijd dat die psychiater mij dat advies gaf. Toen slikte ik van het ondersteunde medicijn twee eenheden, inmiddels drie. Daardoor had de ophoging nu minder effect, want het was nog maar één eenheid en niet de door hem bedoelde twee. De les is dus: verhoog na drie dagen problemen met twee eenheden. Dat staat niet voor niets in het signaleringsplan. En blijf daarnaast alert want op het ene signaal kan een ander volgen. In dit geval slaapgebrek en ergernis.
Al met al een leerzame maand. En toch ook een mooie want zoals ik eergisteren al schreef kon ik mijn boek over mijn bipolaire stoornis naar proeflezers sturen.
~~~
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay