Of: een praktische handleiding voor het gebruik van bierviltjes
De afgelopen dagen heb ik het gehad over virtueel netwerken. Nu ga ik het hebben over fysieke fysieke netwerkborrels. Ik ga er regelmatig naartoe en ondanks dat ik weinig/niet alles kan verstaan, vermaak ik me er prima. Deels door sociale media. Maar dat geldt voor iedereen.
Jij vraagt toch ook van tevoren de gastenlijst op, bekijkt de blogs,Twitterfeeds, en LinkedIn-profielen van de gasten? Dus jouw en mijn voorkennis is in orde. Maar dan sta ik nog met de mond vol tanden en klapperende hoorapparaten.Toch vermaak ik me opperbest. Het congres/de bijeenkomst is immers leuk, maar het gaat om de borrel achteraf.
En wat ligt er onder dat borrelglas? Precies: een bierviltje. Gelukkig kwam ik er al in mijn toenmalige stamkroeg achter waar die dingen echt voor dienden. Niet tegen kringen in het tafelblad. Dat is een hardnekkig misverstand. En het gaat ook niet om het logo van de bierbrouwer. Nee, de achterkant, daar gaat het om. Die was meestal blanco. Dus loop ik voor ik ga netwerken altijd even langs de bar en verzamel ik een stapeltje bierviltjes. Dat levert meestal al een leuk gesprekje op met de barkeeper – het is dan immers nog redelijk rustig. Als het netwerken dan begint, begin ik met bierviltjes te strooien en ze vol te (laten) kladderen. Ja, natuurlijk heb ik visitekaartjes, maar die zijn vanwege mijn spasme te slap en te klein om notities bij te kunnen schrijven. Bierviltjes zijn hard en groot en daar kan ik mijn verhaal op kwijt. Dat geef ik dan af en ik zorg dat ik er zelf aan het einde van het gesprek eentje heb vol met details over die betreffende persoon.
Dus: mocht je ooit op een netwerkbijeenkomst iemand met bierviltjes bezig zien, dan bestaat de kans dat ik het ben.
Wat een grappig idee. Daar moest ik ook maar ‘ns aan! 😀
Slim en leuk! Waar ik dan meteen weer benieuwd naar ben is hoeveel bierviltjes je al hebt met nuttige informatie.
Ja, ja. Hier 150 meter verderop zingen ze dan met Rowwen Hèze; “Ruistig wachten op de dag dat heel Holland …. lult. Enzovoort, Want hiero vist de visser met ene arm want ik weet zeker, ik kom terug… enz enz. Zoals Jack Poels uit m’n hoofd vertaald zong in een of ander liedje waarvan Tros Teletekst lang geleden – rond 2000 – opmerkte dat het bluesy was. Morgen komen de links naar de liedjes want de Peel staat nu nog niet brand.
En het vergeten aanhalingsteken vergeven jullie me ongetwijfeld.