En daar was het vandaag ineens: het bedriegerssyndroom. Nou ja, ineens. Het komt om de zo veel tijd een keer opdagen. “Jij kunt dit niet.” “Anderen kunnen dit veel beter.” Ik weet dat het nergens op slaat, ik kan juist een heleboel wél. En toegegeven, in sommige dingen ben ik gewoon niet zo goed. Wiskunde was nooit mijn hobbby, zeg maar. Maar alles kunnen lijkt me ook maar saai. En natuurlijk, rationeel gezien, weet ik ook echt wel dat ik van alles kan.
Maar dat vervelende bedriegersyndroom komt toch regelmatig hard aan. Of het ermee te maken heeft dat ik een lichamelijke handicap heb, waardoor ik een heel aantal dingen niet kan, bijvoorbeeld autorijden – maar met het ov gaat prima. Of dat ik slechthorend ben waardoor ik er in grotere gezelschappen eigenlijk voor Piet Snot bij zit? Mijn bipolaire stoornis? Ook leuk, maar hé, ik heb er maar mooi een boek over geschreven. Alleen jammer dat proeflezers een deadline geven geen kwaliteit van me is, dan duurt het allemaal wat langer. Verder gaat de samenwerking tussen schrijver en proeflezers volgens mij prima
En ik kan boeken vertalen, ook in eendrachtige samenwerking. En dat houd ik net als bloggen al jaren vol. Mijn werk als webmaster van een gereedschapswinkel gaat ook helemaal zo slecht nog niet.
En toch twijfel ik
Of dat twijfelen nu komt doordat ik vanwege al mijn beperkingen de nodige onderzoeken heb gehad, of dat het bedriegerssyndroom anders ook wel regelmatig voorbij zou komen. Hoe dan ook, het gebeurt. De uitslagen van sommige onderzoeken zijn soms duidelijk. Dan zegt een onderzoeker op basis van de uitslagen bijvoorbeeld: “Paul, jij kunt dit niveau niet aan, hooguit iets veel lagers.” Terwijl ik al jaren zonder problemen op dat hogere niveau functioneerde. En zo zijn er meer voorbeelden.
Dus voel ik me regelmatig een bedrieger. En dan duurt het even voor ik weer bij mijn positieven kom. Vandaag dus weer. Maar misschien heb ik een manier gevonden om terug te slaan. Ik heb soms eigenlijk niet zo’n goed beeld wat ik op een dag doe. Ja, ik maak af en toe een to-dolijstje, maar wat er dan van terechtkomt, daar sta ik misschien wel te weinig bij stil. En dat geeft soms een onbevredigend gevoel. Ik ken al jaren het principe van de ‘done-lijst’ maar ik gebruik die niet consequent genoeg.
Daar komt vanaf vandaag verandering in want voor ik vanavond naar bed ga, schrijf ik op wat ik vandaag heb gedaan en maak ik een to-dolijst voor morgen, die ik morgen misschien weer uitbreid. En mijn done-lijst vul ik morgen de hele dag. Dat wil ik vol blijven houden. Voorlopig gewoon in een schriftje. En af en toe wil ik terugkijken en evalueren. Om te leren en om me volgende keer geen bedrieger te voelen.
~~~
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
Knap als je dat vol gaat houden.
Ik heb wel eens dagelijks lijstjes geprobeerd bij te houden, of andere dingen, maar ik ben daar erg slecht in. Behalve als dat lijstje bestaat uit ‘vandaag doe je niets’, dat lukt vrij aardig (hoewel er altijd nog dingetjes zijn, dan is zo’n done-lijstje eigenlijk wel handig)
Het bedriegerssyndroom klinkt akelig bekend. Stom dat tegen jou gezegd wordt dat je iets niet kunt, terwijl je dat al doet. Klinkt niet als een objectief onderzoek.
Succes 🙂
Ik ben ook benieuwd. Meestal lukt een week of vier wel, maar echte structurele verandering valt niet mee. Al heb ik op een paar belangrijke punten vooruitgang geboekt