De #WOT van vandaag is stekken. Nou heb ik geen groene vingers dus zijn jullie snel me af. Maar niet heus want ik doe wel degelijk aan stekken, aan ideeënstekken. En daar wil ik graag over vertellen.
Het heeft namelijk te maken met mijn boek. Het is zo goed als af en verschijnt in het najaar. Eindcontroles nemen altijd meer tijd in beslag dan je denkt, er moet nog een uitgever bij gevonden worden en ik wil ook nog wat zomervakantie kunnen houden.
Mocht er nog iemand zijn die gemist heeft waar mijn boek over gaat: ik heb een bipolaire stoornis en die stak regelmatig de kop op in de vorm van manieën zonder dat mij duidelijk was waarom. Twee jaar geleden viel me ineens op dat ze allemaal begonnen waren met een ergernis. Nu hoef ik er ‘alleen’ nog maar voor te zorgen dat een ergernis overgaat zonder dat ik ervan van slag raak. Hoe ik dat doe, staat in mijn boek.
Er is nog een onderdeel dat hierbij belangrijk is en dat is het onderdeel gewoontes. Juist doordat ik dagelijks bezig was met mijn stoornis, erover nagedacht en er met anderen over sprak, kon ik deze ontdekking doen en kan ik nu ook signaleren en corrigeren op ergernissen. En dat begon allemaal zeven jaar geleden dankzij de post Love moved me to write this for you van Peter Pellenaars.
Wat heeft dat met stekken of ideeënstekken te maken?
Veel. Want ik heb mijn boek nu wel geschreven maar je ziet al: ik heb lang gedaan over het leren werken met gewoontes en het duurde ook jaren voor ik inzag hoe ik ze kon gebruiken. Voor anderen is het boek dan wel leuk, maar is misschien ook training nuttig. En die zou ik kunnen geven: zie daar een ideeënstek.
En nog een ideeënstek: in mijn boek staat dat een rapportage van het UWV bij mij nogal verkeerd viel en dat dat gevolgen had voor mij. Ik zou best een lezing willen geven aan mensen van het UWV om ze op de mogelijke gevolgen van hun rapportages te wijzen.
En nog eentje dan: ik kan pochen dat ik sinds twee jaar geleden een ware transformatie heb ondergaan, dat ik mij onherkenbaar beter voel dan voor april 2020. Maar het is geen pochen, het is echt zo en mensen die me kennen bevestigen het. Het geloof/de hoop dat ik mijn stoornis onder de duim heb, doet mij zó goed, dat is haast onbeschrijfelijk. En ja, natuurlijk, ik weet dat ik alert moet blijven en medicijnen zal moeten blijven gebruiken. Waar het om gaat is dat ik me zo veel beter voel. En stel dat er naast het boek ook een training komt. Zou het dan niet prachtig zijn als de deelnemers dezelfde resultaten hebben als ik? En dat er voor, tijdens en na portretten zijn om dat proces vast te leggen?
~~~