Toen ik in april de eer had om een week te twitteren via het account van NL_Buitenbeentjes, vertelde ik uiteraard over mijn dagelijkse gewoontes. Van Fenna kreeg ik toen meteen de tip om eens naar Kaizen te kijken want zij herkende daarin veel van mijn verhaal. Het duurde uiteindelijk nog een hele tijd maar vorige week las ik eindelijk De kunst van Kaizen van Robert Maurer.
En het was inderdaad een feest van herkenning. Veel van wat erin te lazen valt, staat ook in de andere boeken (zie achtergrond) en sommige dingen die niet in die andere boeken stonden heb ik misschien intuïtief aangevoeld door al dat lezen. Daar kom ik nog op. Eerst maar eens kijken wat Kaizen is en waar het vandaan komt, want ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord.
Het bleek te gaan om een techniek waarmee je met zo klein mogelijke stapjes grote veranderingen kon bereiken. De eerste toepassing was de Amerikaanse wapenindustrie tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er was geen tijd om revolutionaire nieuwe wapensystemen te ontwikkelen. In plaats daarvan moest het maakproces van de bestaande wapens worden geoptimaliseerd. Daartoe werden alle werknemers uitgedaagd om mogelijke verbeteringen in het proces door te geven, hoe klein die verbeteringen ook waren. Uiteindelijk leiden al die kleine verbeteringen tot betere wapens en een snellere productie.
Na de Tweede Wereldoorlog raakte volgens Maurer de techniek in de VS in onbruik. Maar toen Japan onder leiding van de VS weer werd opgebouwd, herleefde de techniek daar. En daar kreeg het ook de naam Kaizen.
Kaizen gaat uit van kleine stappen, kleine beloningen, simpele acties, eenvoudige vragen en gedachten en het oplossen van kleine problemen. Juist in dat kleine en eenvoudige zit de kracht omdat volgens Maurer onze hersenen van oudsher protesteren tegen groot en moeilijk. Dingen die groot en moeilijk zijn, zijn namelijk bedreigend. Houd je het klein en eenvoudig, dan wordt je angstcentrum niet gewekt en kun je de verandering wel doorvoeren. En de dag erop weer een klein beetje meer. Tot je al snel een grote verandering hebt bereikt, omdat de kleine stapjes nergens bedreigend waren.
Dit komt terug in mijn boek
Al lezende herkende ik dus heel veel van wat ook in mijn boek staat. De kern draait om het herkennen van ergernissen, weten wat je dan moet doen (kort gezegd: goed naar de ergernis kijken – en daarmee de automatische vechtreactie eruit halen – en je realiseren dat die ergernis geen grote psychische ellende waard is) én daar een gewoonte van maken; van dat herkennen en bekijken. Dat doe ik door elke dag af te sluiten met de vraag of ik mij heb geërgerd die dag. Volgens Robert Maurer zorgt het elke dag stellen van dezelfde eenvoudige vraag ervoor dat deze zo in je systeem zit dat je er als vanzelf naar handelt. Ik kan dat uit de praktijk alleen maar bevestigen en noem daarom in mijn boek nog een paar eenvoudige vragen.
Achtergrond
In 2015 deed ik mee met een blogreeks van Peter Pellenaars over Zen Habits – Mastering the art of change. En ik schreef eind dat jaar een vervolgreeks over hetzelfde boek. Gewoontes bleken de afgelopen jaren nogal een invloed op mij te hebben gehad. Daarom nu een hernieuwd onderzoek met daarbij ook de boeken The power of habit van Charles Duhigg, Good habits, bad habits van Wendy Wood en Atomic habits van James Clear.