Welk dierenboek is je altijd bijgebleven? Dat is Peters 12e vraag in het kader van #50books. Een boek dat me altijd is bijgebleven is een prentenboek over een kikker. Tenminste, ik herinner me dat ik een jaar of 25 geleden een keer een boek mocht uitzoeken van mijn ouders. En ik meen me nog steeds een illustratie uit dat boek voor de geest te kunnen halen. Het boekje zelf is echter al jaren spoorloos. Ik ben net nog al mijn boeken langs gelopen, maar van een prentenboek met een kikker geen spoor. Maar het is me dus wel altijd bijgebleven.
Misschien heb ik bij die gelegenheid dat prentenboek met die kikker wel laten liggen ten faveure van een boekje waarin Lucky Luke vertelt over de cowboys. Cowboys en indianen konden mij in die tijd en later machtig boeien. Maar Jolly Jumper kan het antwoord op deze vraag niet zijn, want ik moest een hele tijd nadenken voor de naam van Lucky Luke’s schimmel me weer te binnen schoot.
Nee, dan de boeken die wel mijn antwoord op deze vraag vormen. In mijn geval gaat het niet om een dierenverhaal maar om een dier dat een belangrijke rol speelde in een serie die ik vroeger verslond. Het gaat om Lightfeet, het paard van Arendsoog uit de gelijknamige serie van vader Jan en zoon Paul Nowee. De scherpe ogen van Arendsoog, zijn vaardigheid met een revolver, de speurzin van Witte Veder… ze vormden onmisbare bestanddelen van elk avontuur.
Maar er was in ieder boek nog zo’n constante: de snelheid en schranderheid van Lightfeet. Arendsoogs trouwe viervoeter heeft hem uit aardig wat hachelijke situaties gered. Lightfeet was bijna een personage in de serie, dit in tegenstelling tot het paard van Witte Veder, dat geen bijzondere eigenschappen had en ook naamloos door het leven ging omdat indianen hun paarden nou eenmaal geen naam gaven.
Maar in elk boek werden de heldendaden van Lightfeet bezongen. Het was een van die heerlijke constanten die serieboeken die fijn om te lezen maken. In de reeks zaten twee boeken waarvan de titels mij echt deden schrikken. Dat waren deel 50: De verdwijning van Arendsoog en deel 62: Lightfeet ontvoerd! Dat kan toch helemaal niet. Gelukkig liepen beide avonturen goed af.
Lightfeet was dus echt een personage in de Arendsoog-reeks. Althans, zo heb ik dat altijd ervaren. Ook sprak er een enorme dierenliefde uit de verhalen, uit de manier waarop Arendsoog en Wtite Veder met hun viervoeters omgingen. Misschien was deel 62 daarom wel zo’n schok, dat iemand Lightfeet iets aan kon doen, dat kwam niet bij je op. Laat staan dat Lightfeet zich zou laten ontvoeren. Hij luisterde immers alleen maar naar Arendsoog en Witte Veder.
Jaren later las ik overigens in een kranteninterview iets dat voor een deel een verklaring kan zijn voor de dierenliefde die uit de serie spreekt. Toen Paul Nowee in 1975 door een hersenbloeding werd getroffen, werden zijn buren gealarmeerd door het geblaf van Pauls herdershond.
Mocht dit verhaal herinneringen oproepen, neem dan eens een kijkje op de Arendsoog Community en het bijbehorende Arendsoog Forum