Vorig jaar deed ik mee met Nanowrimo en schreef een boek over mijn bipolaire stoornis. Nou ja, de basis daarvan. Toen die af was, had de realiteit me alweer ingehaald en had ik een hypomanie gehad. Simpel gezegd betekent dat dat ik manische gevoelens had maar dat ik nog voldoende bij mijn positieven was om normaal te kunnen blijven functioneren en met extra gesprekken en dito medicatie kon voorkomen dat ik een manie kreeg.
Toen ik de hypomanie voelde aankomen heb ik nog gauw mijn boek naar geïnteresseerde proeflezers gestuurd want door mijn vertalingen weet ik hoe belangrijk die zijn voor een goed eindresultaat. Zeker als je dat eindresultaat zelf op dat moment niet objectief kunt beoordelen.
En mijn proeflezers wonden er geen doekjes om. Het was niet duidelijk of ik patiënt of behandelaar was, het was niet persoonlijk genoeg, er stond te veel herhaling in, maar het ergste was nog wel dat een van mijn proeflezers zei dat het te veel in tips waren zonder dat duidelijk was op welke ervaringen die gebaseerd waren.
Toen ik genezen was van mijn bypomanie besloot ik mijn boek tijdelijk te parkeren omdat er inmiddels een harde deadline voor mijn/onze vertaling was en ik in de tussentijd de woorden van mijn proeflezers op me in kon laten werken.
Eind oktober verscheen de vertaling dus greep ik een nieuwe Nanowrimo aan om verder te gaan met mijn boek. Het was nog vooral nadenken wat ik nou echt wilde. Nee, ik wil niet de medicus uithangen. Dat ben ik namelijk niet. Niet in herhaling vallen. Ik wilde wel de ik-vorm gaan gebruiken. Maar ik wist dat ik er daarmee niet was en daar kwam ik nog niet helemaal uit: ik wil namelijk vooral geloofwaardig zijn. Dat is de basis van elk boek. Maar hoe?
Gisteren tijdens een wandeling rond het Keelven bij Someren viel het kwartje. Ik had de behandeling gebruikt als kapstok. Maar ik moest mijn manieën als basis gebruiken. Mijn ervaring en beleving Wat gebeurde er? Wie had ermee te maken? Waarom liep het zo? Wat leerde ik ervan? Wat voor invloed had mijn verander(en)de gedrag op mensen in mijn omgeving?
Dat en nog meer vragen. Maar durf ik dat? Herkenbaar zijn? Het vereist wel een beschrijving wat er echt is gebeurd, met echte betrokken. Die ik weliswaar niks kwalijk neem aan, soms zelfs dankbaar ben maar die zich misschien toch herkennen in het verhaal, of herkend worden. Hoe verwerk ik dat in mijn boek? Dat is nog eng en een uitdaging.
~~~
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
Het is een interessante invalshoek die je nu overweegt, maar ik kan me helemaal voorstellen dat dat het ook wel wat drempels opwerpt zoals je terecht aanhaalt. Ik ben benieuwd welke kant je uitgaat. Succes met het verder uitwerken van je boek.
Dank je, Peter. Ik heb er net de eerste 1000+ woorden opzitten en in mijn hoofd ben ik al verder. Het is genieten. Dat alleen al neemt niemand mij meer af.