Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik schreef over mijn belangrijkste ontdekking over de stoornis waar ik al meer dan twintig met tussenpozen last heb. Ik kwam er in het voorjaar van 2020 achter dat de manieën die bij mijn bipolaire stoornis horen allemaal begonnen met een ergernis. Die kennis zorgde ervoor datik ineens zes tot acht weken eerder ingrijpen en dat is belangrijk omdat ik weet dat een manie nog niet heel sterk hoeft te zijn om ingrijpen erg moeilijk te maken.
Een manie heeft bij mij namelijk de neiging om al heel snel mijn denken over te nemen en bepaalde gedragingen die bij die manie horen te rationaliseren zonder dat ik het in de gaten heb. Dan wordt ingrijpen al snel heel lastig en hoewel mijn gedrag in het begin nog best te hanteren is, zit ik dan wel in een spiraal die, zo bleek, heel moeilijk te keren is. Ik heb vijf keer een manie gehad doordat ik onbewust een bepaalde afslag nam en noch ikzelf noch anderen het tij konden keren voor er een hoop ellende gebeurde. Eén keer is het me overigens wel gelukt een manie voor te zijn omdat ik die signaleerde op het moment dat het nog een hypomanie was – manische gedachten maar nog wel normaal kunnen functioneren. Helaas bleek dat een toevalstreffer, had ik geen idee wat ik nu had gesignaleerd en was ik een half jaar later alsnog manisch.
Na de ontdekking van twee jaar geleden lijkt het echt anders te zijn. Ik weet waar ik op moet letten, namelijk me niet ergeren, niet bij/op andere mensen afgeven als ik me toch erger, voldoende slapen en mijn medicijnen innemen. Dat is het eigenlijk, met nog een belangrijke component: alert zijn en signalen bespreken. Signalen dat er iets mis kan zijn. Dat kan weleens vervelend zijn maar het loont absoluut de moeite omdat het ons scherp houdt en ik heel goed weet wat er kan gebeuren als je bepaalde dingen laat gebeuren of niet bespreekt. Hoewel het af en toe niet meevalt omdat een binnenpretje soms al met argwaan wordt bekeken, zit ik wat dat betreft op één lijn met mijn huisgenoot en mijn behandelaar. Als zij zorgen hebben, herken ik die.
En dan geldt hetzelfde als voor het rode verkeerslicht: zolang je reactie op het signaal maar stoppen is, is er niks aan de hand. Dus heb ik af en toe gesprekken die niet iedereen heeft, houd ik me soms op voorhand in of trap ik af en toe op de rem. Dat is een kleine prijs die ik graag betaal want ik vind dat ik wel genoeg ellende heb meegemaakt met en vooral na mijn manieën. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
~~~
Afbeelding van Alexas_Fotos via Pixabay