Hoe mens, erger je niet

Mens erger je niet!

Ergens niet aan denken is moeilijker dan ergens wel aan denken. Dat is althans mijn ervaring. En in Good habits, bad habits van Wendy Wood las ik dat daarin niet de enige ben. Ze haalde een onderzoek aan waaruit precies dit bleek: het was voor de proefpersonen moeilijker om ergens niet aan te denken dan wel aan iets te denken.

Ik ervaar bij een ergernis precies hetzelfde: ik weet dat ik er niet moet denken maar je begrijpt dat zodra je dat bewust doet, je precies het tegenovergestelde bereikt want daardoor denk je er juist wel aan. Toch denk ik dat het voor mij belangrijk is om me wel bewust te zijn van ergernissen omdat ze dus het prille begin vormen van een opflakkering van mijn bipolaire stoornis en daarom het ideale moment om in te grijpen, ik ben namelijk nog bij mijn positieven.

Hoe te handelen bij een ergernis?

Dan heb ik dus een ergernis en daarmee is me ook duidelijk wat en wie me ergeren. Soms gaat het dan zo voorbij, op dezelfde manier als je een drang naar een slechte gewoonte soms over kunt laten gaan door er niet aan toe te geven.

Houdt zo’n ergernis echter een aantal dagen aan en merk ik ook andere signalen zoals frustratie en extra spanning op mijn spastische arm, dan is het tijd om serieus te gaan kijken wat er aan de hand is. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheden dat ik dan een soort time-out aan kan vragen: ‘hé, ik moet oppassen, want ik voel me nu zoals ik me voelde toen ik de vorige keren manisch werd.’

Ik kan dan hulptroepen inschakelen om te kijken waar de ergernis vandaan komt. Gelukkig zie ik dan al snel in dat niemand het op mij gemunt heeft, zoals ik bij vorige manieën wel zo ongeveer dacht. Dan deden persoon x of y niet wat ik wilde of belangrijk vond en dat was minachting naar mij toe. Inmiddels realiseer ik me al jaren dat dat typische manie-gedachten zijn en dat iedereen gewoon zijn best doet en dat er zeker geen sprake is van minachting. Als je het zo allemaal leest, klinkt het misschien vreemd of sterk, maar dat is wat een manie in de basis met mij doet: ondergetekende is geweldig en sommige anderen zijn maar sukkels waaraan ik me dan ga ergeren.

Voorkomen dat ik anderen weer sukkels ga vinden

Want natuurlijk realiseer ik me dat die gedachte onzin is. Reden temeer om de ergernis te nemen voor wat hij is: een ergernis en niets meer dan dat. En ook je realiseren dat je soms ergernis uit moet spreken (in ieder geval voor jezelf) om te kijken te wat je dan precies en kijken of je dat samen op kunt lossen. Lukt dat niet, of niet afdoende, besef dan – zoals ik al eerder aangaf – dat iedereen zijn best doet maar dat het misschien niet altijd tot tevredenheid van jou zal lukken, en dat het nooit persoonlijk is. En dat je het daarmee los moet laten. Gelukkig lukt me dat ook steeds beter, ook omdat omdat ik weet waar het alternatief toe kan leiden.

~~~

Bron afbeeding: Onderwijsgek at nl.wikipedia, CC BY-SA 3.0 nl, Koppeling

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.