Waarom mens, erger je niet

Mens erger je niet!

Als je het zo leest, lijkt de ontdekking dat er een ergernis voorafging aan mijn manieën haast een triviale. Iedereen ergert zich toch wel eens, en daar is toch nog niks mis mee? Klopt als een bus. Alleen heb ik door mijn bipolaire stoornis kennelijk de pech dat ik anders reageer en daar kan ik maar beter rekening mee houden. Toen ik in 2018 aan mijn collega’s vertelde dat ik manisch vroeg een van hen hoe het kon dat zij dezelfde situatie meemaakte maar er niet door van streek raakte, terwijl dat bij mij duidelijk wel het geval was.

Ik waardeerde haar vraag maar kon niet echt een bevredigend antwoord geven. Ik ben gewoon gevoeliger voor dat soort situaties en daar moet ik rekening mee houden, hoe moeilijk dat ook is. Let wel, dit is ruim voordat tot me doordrong dat de component ‘ergernis’ een rol speelde. Gelukkig zag ik de manie van 2018 wel aankomen omdat er zich een situatie aandiende die op zichzelf al risicovol was. Ik kon snel ingrijpen en de toch al geplande zomervakantie versterkte het genezingsproces. Maar een jaar later was ik ziende blind. Er stond van alles in mijn signaleringsplan. Allemaal dingen waarvan ik wist dat ik ze moest vermijden. En dat deed ik ook keurig. Van sommige dingen bedacht ik varianten en omdat het varianten waren, konden ze geen kwaad, meende ik.

Dat bleek een misrekening, maar daar kwam ik rijkelijk laat achter. Te laat want bij mijn terugblik toen alles achter de rug was, bleek dat de manie al snel mijn beoordelingsvermogen beïnvloedde. Ik voel me dan steeds beter en dat verklaart het goedpraten van signalen. Pas op het moment dat het met een klap Boem, ho en tot hier en niet verder is, kom ik tot inzicht. En dan is het te laat.

Oorzaken zijn eigenlijk al gevolgen

Ik speur dus naar oorzaken die omdat ze optreden op het moment dat het proces van het manisch worden al in gang is gezet, moeilijk te detecteren zijn. Van begin tot eindpunt van de manie zit bij mij – zo blijkt iedere keer achteraf – zo’n zes tot acht weken. Weken waarin je dus in theorie in kunt grijpen. Maar doordat die manie steeds sterker wordt in die periode is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Die manier van signaleren vond ik uiteindelijk onbevredigend omdat het gewoon niet goed genoeg werkte. En ik begon me af te vragen waarom ik al die dingen in mijn signaleringsplan, of de varianten daarvan steeds deed. Dat moest toch een oorzaak hebben?

En toen deed er zich een situatie voor dat ik me aan iets en iemand ergerde en dat gevoel herkende ik. Het deed zich namelijk iedere keer voor voorafgaande aan de signalen die uiteindelijk tot een manie leidde, realiseerde ik me. Die manieën heb ik namelijk zelf en met hulp tot vervelens toe geanalyseerd de afgelopen anderhalf jaar.

Ik herkende dus een ergernis en kon opzij stappen in plaats van me door die ergernis te laten leiden. En ik denk dat ik daarmee erger heb voorkomen.

~~~

Bron afbeeding: Onderwijsgek at nl.wikipedia, CC BY-SA 3.0 nl, Koppeling

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.