2020 is met alle coronna-ellende natuurlijk een jaar om snel te vergeten. Gelukkig is die ellende aan mij voorbijgegaan. Afkloppen natuurlijk, maar ik ben niet ziek geweest. Daarnaast ben ik nogal introvert en stond mijn baan niet op de tocht. Dus ik heb geen reden tot klagen.
Misschien toch wel want voor deze periode tussen Kerst en Oud & Nieuw had ik een persoonlijke terugblik op 2020 gepland en een voorbereiding van het nieuwe jaar. Een aantal dingen lukte niet, maar dat zijn natuurlijk dingen waar ik van kan leren om ze volgend jaar alsnog te laten lukken. Zo was ik van plan dit jaar zes kilo af te vallen en dat heb ik niet gehaald. Het positieve is dan dat ik wel afgevallen ben. Maar daarover maak ik zaterdag 2 januari de balans op. Dat het wekelijkse zaterdagse weegmoment net na Eerste Kerstdag viel, vertekent de boel misschien. Maar ten opzichte van eind vorig jaar ben ik nog steeds lichter; deze laatste week nog een keer goed opletten en dat blijft zo.
Het is me daarnaast ook gelukt om 25 boeken te lezen, maar daarover meer op 1 januari want ik ben van plan komend jaar aan de Goodreads Reading Challenge mee te gaan doen.
Voor mij stond 2020 echter vooral in het teken van het ruimen van het laatste puin van 2019. Toen kreeg ik voor mij volkomen onverwacht toch weer een manie. Het hele uitzoekcircus begon dus weer van voren af aan. In 2019 leidde dat nog niet naar de duidelijkheid waarnaar ik op zoek was, mede doordat een deelonderzoek doorgeschoven was naar dit jaar.
Dit jaar werd het onderzoek afgerond en hoewel het allemaal behoorlijk confronterend was, heeft het me wel geholpen. Veel praten, reflecteren, nadenken, combineren en live meemaken plus ervaren, voelen hoe het voelt plus herinneren en herkennen. Terugdenken aan hoe het eerder was.
Ja, de vorige keer. Dat leek helemaal aan het begin best op hoe ik me op een bepaald moment dit jaar voelde. En die keer daarvoor eerlijk gezegd ook. Durf ik te geloven dat ik iets op het spoor ben? En wat dan? Durf ik het te benoemen? Is er dan toch een gevoel dat ik tot nu toe over het hoofd heb gezien dat iedere keer dat mijn bipolaire stoornis opflakkerde, aanwezig was?
Bespreken en uitwerken. Wat voel ik nu? Ergernis? Staat dat al in mijn signaleringsplan? Nee, maar het gevoel is er wel. Net als die eerdere keren, realiseer ik me. Ik kan eigenlijk niet geloven dat ik dat steeds gemist heb want ik kan van al mijn manieën aanwijzen aan wat en daarna aan wie ik me helemaal aan het begin van het proces steeds ergerde.
Net zoals ik me op dat moment ergerde. Gelukkig ben ik nu gewaarschuwd en weet ik de ergernis met ingeschakelde hulp in te dammen en weg te nemen. Maar het gevoel dat dit het begin had kunnen zijn van erger blijft. Nog meer nadenken en overleggen. Maar de conclusie neemt vaste vormen aan. Ergernis is steeds het constante (en over het hoofd geziene) beginpunt geweest. Ik heb de pech dat door mijn bipolaire stoornis zoiets kleins (gemakkelijker) de katalysator kan zijn die dingen op gang brengt die wel in het signaleringsplan stonden. Maar ik werd me er nu van bewust dat aan al die dingen dus een gevoel voorafging.
Dat was ergens tegen het einde van de eerste lockdown. Nu is het jaar bijna afgelopen en heb ik deze kennis kunnen testen en geloof ik steeds meer dat ik het goed heb gezien. Mens, erger je niet. Niet te lang achter elkaar in ieder geval zodat de ergernis niet met me aan de haal kan gaan.
~~~
Bron afbeeding: Onderwijsgek at nl.wikipedia, CC BY-SA 3.0 nl, Koppeling