Series: Verhalen ontleed

Het begint bij een verhaal

Deze blogpost is deel 1 van 3 in de reeks Verhalen ontleed

De afgelopen dagen hier gereflecteerd en offline een aantal serieuze gesprekken gevoerd. Plus nog een aantal te gaan en midden in een cursus maar het wordt me langzaam duidelijk: wat mij altijd heeft aangesproken – in boeken, in blogs en in mijn studie Cultuurwetenschappen, die ik misschien mede daarom uiteindelijk koos – zijn simpelweg verhalen. Verhalen zijn voor mij essentieel, vandaar ook dat ik blog. Heb ik geen verhaal, dan raak vroeg of laat met mezelf in de knoop.

En soms gebeurde dat ook, dat ik in de knoop kwam te zitten. Maar uiteindelijk lukte het me altijd ergens een verhaal van te maken. De heldenreis van Joseph Campbell in een modern jasje. Als je zoals ik van verhalen houdt, kun je eigenlijk niet om die heldenreis heen en steeds meer zie ik hoe ik die ingezet heb, bewust en onbewust, hoe ik aangepast heb aan mijn eigen behoeftes. En ik speel met de gedachte om een kleine serie te beginnen over hoe je de heldenreis in kunt zetten om jezelf weer wat op te peppen.

Het hoeft namelijk niet heel ingewikkeld te zijn, want bijna alle westerse verhalen volgen dat stramien. En omdat het daardoor zo bekend is, voelt het heel natuurlijk aan om zo’n verhaal te vertellen. Als je erop let, ga je ook sporen van de heldenreis in je eigen leven zien. Je gaat ontdekken dat je niet alleen alleen tegenslagen te verwerken hebt gehad, maar ook inventieve overwinningen hebt geboekt. Dat je soms hulp uit onverwachte hoek hebt gekregen en dat de situatie vaak minder ellendig is dan je denkt.

Mijn verhaalkracht heeft samen met fantasie ondersteund door de Kipling-methode en een vleugje filosofie uit de klassieke oudheid (Stoa) ervoor gezorgd dat ik mijn trigger voor mijn bipolaire stoornis ontdekte en die vervolgens onder controle kon houden.

Dit is de proloog

Ik heb eigenlijk best zin om die elementen wat verder uit te diepen de komende tijd. Stay tuned. We beginnen morgen met het ontleden van de heldenreis. Dat zal wel een paar blogs kosten, maar ik hoop er minder tijd voor nodig te hebben dan indertijd voor mijn masterscriptie die deels over dit onderwerp ging.

Hebben we de heldenreis gezien, dan gaan we kijken hoe en waar we die in kunnen zetten, waarom dat handig is en hoe je dat aan kunt pakken. We kijken ook wat de Stoïcijnen ermee te maken hebben.

Doel van dit alles is om jou en mezelf te helpen met het vinden van empowerment-verhalen. – want daar ben ik nogal mee bezig in mijn cursus – om zo ons zelfvertrouwen op te kunnen krikken als dat nodig is.

~~~

Afbeelding: goodreads

Extra leesvoer voor mijn project

Deze blogpost is deel 2 van 3 in de reeks Verhalen ontleed

Vanmorgen heb ik wat nagedacht over hoe ik deze serie aan ga pakken. Voorlopig denk ik dat het een weekendproject gaat worden. Het vergt toch wat nadenk- en leeswerk vooraf en dat kan ik dan mooi ’s avonds in de werkweek doen, zodat ik in het weekend los kan gaan met schrijven over de heldenreis en de connectie met empowerment voor mensen die – laat ik de term toch maar noemen – neurodivers zijn. Want juist deze groep, waartoe ikzelf ook om meerdere redenen toe behoor, heeft mijn belangstelling, ook omdat ik vanmiddag onder het wandelen echt besefte dat neurodivers zijn mij in de problemen heeft gebracht. Verderop meer daarover.

Vandaag kreeg ik ook nog twee leestips die ik ook in deze reeks wil betrekken. Want je wil als neurodivers toch goed om kunnen gaan met de zogeheten neurotypischen. How to handle neurotypicals van Abel Abelson. Samira was al enthousiast, dank voor de tip.

De tweede tip die ik kreeg was van Emma: Autisme & het voorspellende brein door Peter Vermeulen. Dank, Emma.

(Ik heb een stuk weggelaten, maar waar dat over ging, staat hieronder.)

Naar beide boeken ben ik dus erg benieuwd en ik neem ze graag mee in mijn onderzoek. Want omgaan met afwijkingen van het normaal geachte, al weet ik dat ook deze omschrijving de lading niet dekt, is lastig. En het woord stoornis dekt ook de lading niet. Dit was wat me vanmiddag tijdens het wandelen te binnen schoot: eigenlijk ben ik gewoon een aantal keer gestruikeld over onprofessioneel gedrag. Zelf zou ik het niet in mijn hoofd halen om me zo te gedragen, maar veel mensen zien niet dat het vreemd gedrag is, waardoor ze er al helemaal niet bij stilstaan dat ze met hun gedrag sommige mensen in de problemen kunnen brengen. Volledig onbedoeld, ze zien het gewoon niet. Maar er zijn genoeg mensen die door dit door veel mensen als volstrekt normaal beschouwde gedrag in de problemen kunnen komen. Daar sta ik echt niet alleen in.

Toch heb ik hoop

Gelukkig heb ik in mijn omgeving ook mogen merken dat er mensen zijn die dat gedrag niet of niet meer normaal vinden, die mij steunen. Dat doet me goed en geeft me ook de hoop dat meer mensen van goede wil zijn en dat je ze daadwerkelijk kunt bereiken. De heldenreis is daarvoor misschien een middel omdat die zo bekend is, althans de opbouw van verhalen die het patroon van de heldenreis volgen. Dus wilde ik met een zo klein mogelijke verantwoording beginnen en van daaruit kijken waar ik uitkom. Grote veranderingen beginnen immers vaak met iets kleins. En voor mezelf heb ik een oplossing gevonden. En zoals een leraar bij ons op school zei: “Als de leraar het snapt, moeten jullie het helemaal snappen.” Oftewel: wat mij lukt, kunnen anderen ook. En ik help daar graag bij mee.

Empowerment: neem zelf het heft in handen

Deze blogpost is deel 3 van 3 in de reeks Verhalen ontleed

Gisteren bedacht ik onder het wandelen dat het onrechtvaardig is dat ik een stoornis heb waardoor ik anders reageer. Dat ik een aantal keren last heb gehad van gedrag van anderen en dat ik het voor mezelf vanzelfsprekend vind dat ik dat gedrag zelf niet naar anderen vertoon. Dan zou ik me namelijk voor mezelf schamen. Daarbij kwam ook de gedachte dat ik het vreemd vond dat anderen dat/hun gedrag kennelijk als volstrekt normaal beschouwen, of in ieder geval niet als iets problematisch.

Dat vond ik raar en ik ventileerde iets daarvan op Twitter. Maar Emma wist te vertellen dat anderen het gewoon niet zien en dat in Autisme & het voorspellende brein door Peter Vermeulen te lezen viel waarom ze dat niet zien. Dat boek is een paperback dus ik moet even wachten op de postbode. Want ik ben natuurlijk ook benieuwd of er ook strategieën zijn waardoor zij het wél gaan zien. Op de veronderstelling dat mensen het wel kunnen zien, is immers veel gebaseerd. Neem het signaleringsplan. Daar zijn ook neurotypische mensen bij betrokken, want die bedoel ik met ‘zij’. Aan de andere kant van het spectrum, maar toch zij aan zij staan dan neurodiverse mensen. Had ik al gezegd dat ik nieuwsgierig ben naar het boek?

Het andere boek dat ik écht moest, zei Samira, was How to handle neurotypicals van Abel Abelson. En dat boek was beschikbaar als e-book, dus daar ben ik vanmorgen gelijk aan begonnen. En wat voor een boek is het. Het taalgebruik is misschien af en toe wat grover dan ik gewend ben maar verder: inhoudelijk interessant, Aha Erlebnissen, eye-openers, en humoristisch geschreven. Ik kom er later nog terug, maar ik wil er vast één voorbeeld uit halen.

Ik was dus gisteren wat aan het mokken dat neurotypische lieden zich weleens wat meer zouden mogen aanpassen omdat het gedrag dat ze soms vertonen in mijn ogen niet normaal is. Leuke gedachte, zegt Abelson, maar het werkt niet. Hij komt met een simpele maar doeltreffende metafoor van de muggen. Stel dat je ’s nachts last hebt van muggen en daardoor niet kunt slapen. Dan kun je wel klagen maar dat helpt niet. Je kunt wél een muggennet spannen waardoor je er geen last meer van hebt. Met andere woorden: neem het heft in handen, doe iets en empower jezelf.

Heel benieuwd naar de rest: ik ga gauw verder lezen.

~~~

Afbeelding van Elias via Pixabay