Gisteren schreef ik dat ik dankzij reflecteren van alles van mezelf terugvind. Ik gaf nog niet aan wat dat dan was. Vandaar dat ik er vandaag op terugkom, ook naar aanleiding van een vraag op Mastodon. Wat ik herontdek van mezelf zijn geen dingen, maar emoties, misschien vaardigheden waar ik door mijn psychische problemen jarenlang niet bij heb gekund.
Uiteindelijk was ik gelukkig in staat een ontdekking te doen die mijn leven op zijn kop zette. Het was de directe aanleiding voor mijn boek want ik dacht er wel te zijn. Dat blijkt nu absoluut niet het geval. Mijn leven is nog steeds een grote ontdekkingstocht en dat is heerlijk. Maar het is soms ook gruwelijk pijnlijk. Ik merk namelijk dat zo veel van mijn karakter door de stoornis is onderdrukt.
Ik kon simpelweg niet meer bij dingen die misschien net zo bij mij horen als ademhalen. Het heeft te maken met andere mensen. Specifieker: contact leggen met andere mensen. Dat was door mijn slechtere gehoor altijd al iets moeilijker maar internet, blogs en sociale media maakten daarin veel goed.
Zeker rond 2012 bleek dat ik met een praatje hier, een verhaaltje daar en weer ergens anders een tweet mensen kon raken en inspireren. Dat was geweldig om mee te maken en het werd nog veel mooier omdat ik erachter kwam dat de mensen die ik om me heen verzamelde, mij ook weer inspireerden. Dat was prachtig. We deelden samen een hoop. Het leverde ook creativiteit op. De herinneringen zijn mooi.
Toen werd ik medio 2012 weer eens manisch.
En dat veranderde alles. Ik hield mijn contacten, maar ik klapte dicht. Op een enkele uitzondering na was het zwaar. Praatje hier, een verhaaltje daar en weer ergens anders een tweet om mensen te raken en te inspireren: het lukte niet meer. En geraakt en geïnspireerd worden, ging ook al nauwelijks meer. Het gevoel was weg. En bleef lang weg, hoewel het er bij tijden wel bijna maar niet helemaal was. Het was er zo bijna, dacht ik eigenlijk dacht dat het er wel was.
Maar nu ik eindelijk meer controle over mijn problemen heb gekregen, merk ik stukje bij beetje dat er dingen terugkomen en dat ik méér kwijt was dan ik dacht. Meer nog dan ik beschreef in mijn boek, ook zoiets wat terugkwam, want schrijven kon ik altijd al.
Proeflezers en het heerlijke en inspirerende contact met hen was ook zoiets geweldigs. De cursus Wijzer werken met ervaring en wat die me allemaal brengt. Dat ik weer contacten leg via sociale media, dat ik redacteur van een tweede tijdschrift word. Volgend jaar meer daarover. (Het eerste tijdschrift is natuurlijk Biggles News Magazine.) Boekideeën.
Allemaal prachtige winstpunten waar ik erg dankbaar voor ben. Maar soms is er ook het besef dat ik het zo lang kwijt ben geweest.
~~~
Afbeelding van Mario Aranda via Pixabay