Eerst dacht ik nog: wat moet ik daar nou weer mee: #WOT niet-storen? Maar al snel werd het me duidelijk. Ik heb regelmatig niet-storen-momenten. En het heeft ook nog eens met mijn beperkingen te maken. Alleen al deze week twee voorvallen.
Maandag had ik een verjaardag. Die conona-verjaardagen waren maar balen. Toch waren ze voor mij niet eens zo heel onhandig. Dat bleek maandag. Weer met meer mensen bij elkaar: het was me al eerder opgevallen, dat dat voor mij niet handig is. Sterker nog, ik weet het al jaren. Het is een terugkomend fenomeen en dat het tijdens corona eindelijk eens niet speelde, beviel me eigenlijk wel. En het heeft allemaal met niet storen te maken.
Al die mensen, al die stemmen door elkaar heen. Het is voor mij ondanks mijn gehoorapparaten vaak haast ondoenlijk van die brij verstaanbare chocola te maken. Ik heb al de grootst mogelijke moeite om de buurman of buurvrouw te verstaan. Mijn hoorapparaten hebben tegenwoordig wel richtingsmicrofoontjes maar hoe drukker het is, hoe eerder die dingen dienst lijken te weigeren. En dan probeer ik een interessant gesprek te volgen, maar moet ik helaas regelmatig ‘niet storen!’ roepen. Helaas denk ik het dan alleen maar: iedereen behalve de spreker die ik wil volgen: even koppen dicht! Zodat ik wat kan verstaan. Om beurten praten, niet door elkaar heen! Ik hoor dan namelijk van alles behalve dat wat ik wil horen, namelijk de woorden van mijn gesprekspartner(s).
En gisteren had ik weer zoiets bij de hand tijdens de boeiende en interessante bijeenkomst van de cursus ‘Wijzer Werken Met Ervaring. We hadden een opdracht gemaakt en moesten we nabespreken met degene die naast je zat. Dat werd dus een kakofonie. En ik dacht regelmatig: niet storen! Met vragen om herhaling is het uiteindelijk toch goedgekomen. En ik merkte gelukkig dat anderen er ook last van hadden. Ik was al weer bijna vergeten hoe dat ging, maar ik ben wel blij dat het zich vanzelf oploste.
Toch was het een moment van: oh ja, die handicap heb ik ook. Ik kan me herinneren dat dit ook school ook altijd de nodige moeite kostte. Bij opdrachten in paren. Maar ook in de pauzes was het behelpen. Gelukkig dat het gisteren alleen wat doorzettingsvermogen vergde om het op te lossen. Dat geeft deze burger moed, want dit type doorzettingsvermogen is nou net niet mijn sterkste punt. Dus ik hoop dat ik daar gisteren wat stappen in heb gezet. Deze #WOT helpt ook bij dat proces, merk ik.
~~~
Ik heb dit vaker gehoord van mensen met een gehoorapparaat. Ontzettend storend lijkt me dat! Knap dat je er doorheen gekomen bent.
Het is wel iets beter geworden met digitale hoorapparaten vanaf midden jaren negentig. Ik kan me herinneren dat mijn oom tijdens een verjaardag iets zei en vervolgde met: “Dat kan ik rustig zeggen, want dat hoort Paul toch nog niet.” En dat ik mijn neefje aankeek met wie ik in de andere hoek zat te computeren. “Dat heb ik dus mooi wel gehoord.”
Die ronde-verjaardag-kringen zal ook ik als slechthorende mét Philips oorbellen absoluut niet missen. Ik vier mijn eigen verjaardag dan ook altijd in diverse settings met steeds wisselende kleine groepjes familie of vrienden.
Dat heb je op je eigen verjaardag beter bekeken, lees ik 😉