Vandaag sprak ik iemand die mij al een tijdje kent. Ik spreek hem regelmatig en hij zei iets wat me aan het denken zette. Hij leest namelijk mijn columns voor Onzichtbaar Ziek. Hij vond ze wat zwaar van toon terwijl hij mij ‘in het echt’ kende als veel positiever. Mijn repliek was dat dit blog, dat hij niet leest, een stuk vrolijker is.
Maar toch: de onderwerpen die ik gisteren noemde waarover dit blog zou gaan, stemmen niet automatisch vrolijk. Daar kan ik tegen inbrengen dat ‘met zonder beperking’ natuurlijk heel ruim is. Niet beperkt in onderwerpkeuze bijvoorbeeld en daar ga ik absoluut gebruik van maken.
Toch zijn die onderwerpen best lichtvoetig te benaderen
En dat ga ik proberen. Natuurlijk neem ik mijn handicaps en slechthorendheid serieus, maar ik kan er regelmatig om lachen. En ik kan je verzekeren: van een manie word ik heel vrolijk. Dat al die ‘malloten’ om mij heen mij op dat moment helemaal niet meer begrijpen, ja, daar kan ik toch niks aan doen. Dat vertel ik een andere keer wel.
Nog zo’n misverstand
Ik zeg wel eens dat ik in een manie niks gedaan. Nou, ik was wel zo goed als manisch toen ik dit blog begon en vol schreef met een dozijn of wat blogposts. En ik rondde de eerste versie van een deel van een vertaling af. Ik bedoel maar.
Al met al neem ik mezelf serieus en jou als lezer natuurlijk helemaal, maar waar mogelijk met humor. Liefst met een verhaal dat aan tot nadenken stemt. Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar bij mij werkt een verhaal het beste als een serieus onderwerp met enige lichtvoetigheid, frivoliteit of ronduit humor wordt benaderd. Maar ik kan me voorstellen dat alleen de columns het beeld geven dat ik misschien wat zwaarmoedig in het leven sta. Dat klopt niet. Nu niet. Een paar maanden geleden echter voelde ik me wat minder prettig. Niet dat ik dat in het dagelijks leven merkte, maar achteraf wel en ik denk dat het enige invloed had op mijn columns. Dit blog had er minder van te ‘lijden’, ook omdat ik hier minder zware kost serveer.
Het stemt dus tot nadenken maar ik hoop op dit moment vooral dat ik zware kost toch losjes kan brengen. Gewoon omdat ik volgens mij absoluut geen zwartkijker ben 😉
Verandering op komst (dag 7)
Van al dat wandelen kan ik gewoon geen zwartkijker worden. Morgenavond mag ik mijn hoopapparaten dus alweer inhouden.
Eerlijk gezegd ben jij me nooit zwaar op de hand overgekomen. Juist eerder de feiten van het leven met een kwinkslag waar het kan. Zonder humor is het leven bijna niet te tillen, zou ik denken.
Fijn om te horen, Niek!