#50books – vraag 22

In hoeverre heb je moeite met boeken waarin iemand vertelt over zijn eerder gepleegde overtredingen?

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik voor het laatst een vraag in de #50books reeks van Peter Pellenaars heb beantwoord. Een bijdrage aan bovenstaande 22e vraag liet op zich wachten en allengs kwam het er niet meer van om te bloggen. Ik wilde geen vraag overslaan, zoals ik eerder wel deed, ik meen met vraag 6, het ging toen in ieder geval over muziek.

Tot zover de inleiding. Nu naar de beantwoording van deze vraag. Iemand die vertelt over zijn eerdere overtredingen. Daar kun je alle kanten mee. Een fictief persoon? Een protagonist die ooit – om het zwaar te stellen – een zonde heeft gepleegd. Is het een protagonist met wie je als lezer verondersteld wordt mee te leven? Of juist de tegenstander van die persoon?

Mogelijkheden te over in het fictieve spectrum dus. En naar eer en geweten kan ik stellen dat nog nooit in een fictief verhaal moeite heb gehad met personages die vertellen over eerder gepleegde overtredingen. De Hannibal Lecter van Thomas Harris draait om dit gegeven en ik heb ervan genoten. Ik kreeg sympathie voor Hannibal, juist door zijn openheid. Een ander boek waar ik van genoten heb en waar het opbiechten van zonden een belangrijke rol speelt in de intrige is het prachtige Een volmaakte vendetta van R.J. Ellory. Meer ga ik niet over dit boek niet zeggen want ik wil geen spoilers noemen die het leesplezier vergallen.

Zijn gepleegde overtredingen maken zo’n essentieel onderdeel uit van het personage Leo Demidov uit de trilogie Kind 44, Kolyma en Agent 6 van Tom Rob Smith dat ik me de boeken niet kan voorstellen zonder die overtredingen en de bekentenis daarvan.

Aan de andere kant van het spectrum staat natuurlijk non-fictie. Over dit genre kan ik met minder stelligheid iets beweren. Ik lees wel non-fictie, maar eigenlijk weinig (auto)biografisch werk. Ja, ik heb de biografie van mijn favoriete schrijver gelezen. En daar stond iets in wat je als een overtreding zou kunnen beschouwen. Geen echte overtreding want er was niets onwettigs aan. Er was ook geen sprake van een bekentenis door die favoriete schrijver, maar een opmerking die zijn kleinkinderen maakten tegen de biografen. Ik schrok even en vond het toen wel mooi.

Dan zijn er nog twee andere boeken waaraan ik moest denken. Bij het ene, Door de pijngrens van Lance Armstrong gaat het uiteraard juist om het níét bekennen van gepleegde overtredingen. Overtredingen pas in een veel later stadium officieel werden gedocumenteerd, hoewel er al enige jaren boeken van die strekking waren. Maar ik heb geen enkele moeite met het zwijgen van Armstrong, het maakt me weinig of hij en anderen op een wettelijk eerlijke manier hun sport bedreven. Ik hoop wel dat renners dat schoon zijn, maar het blijft in mijn ogen vermaak en dus weinig interessant hoe ze dat beoefenen.

Het andere boek waaraan ik moest denken was Echte mannen eten geen kaas van Maria Mosterd. Ik las het boek vanwege de bespreking bij DWDD en was onder de indruk. Goed dat er aandacht is voor pooiers en wat ze kunnen aanrichten. Goed gedaan, Maria. Later werd de discussie wat venijnig. Was het wel allemaal echt wat Maria schreef? Ik ken de situatie niet, dus dat kan ik niet beoordelen maar voor mi blijft staan dat de aandacht voor pooiers en hun slachtoffers die het boek opleverde alleen maar positief is.