Vandaag schreef ik in mijn boek over wat een bipolaire stoornis met mij doet en hoe ik daarmee heb leren omgaan een hoofdstuk over het signaleringsplan. Dat kan namelijk een handig instrument zijn. Als je het plan goed gebruikt, tenminste. En je raadt het al, dat deed ik niet.
Juist door op te schrijven wat er misging en wat ik ervan leerde, hoop ik zelf ook weer bij te leren. Dat een bipolaire stoornis een leven lang leren betekent, weet ik nu gelukkig wel. Of leren, het is meer alert blijven. En dat vergt dus dat het in je hoofd moet blijven rondzingen. Die verrekte stoornis kan op de meest onverwachte momenten toeslaan.
Die momenten moet ik dus zien te herkennen in te toekomst. Hopelijk heb ik nu met ergernissen een middel gevonden om al in een heel vroeg stadium de stoornis de kop in te drukken. Het scheelt zo’n zes tot acht weken en dat een slok op de borrel noemen, is een understatement.
De drijfveer van het boek was lotgenoten hun eigen ergernissen te laten vinden. Ik wil iedere lezer uitdagen zijn of haar startpunt te vinden. Wat gebeurde er net voor je manisch of depressief was? En belangrijker: wat voelde je? Het is heel simpel: gevoelens zijn de oorzaak, dingen die je doet het gevolg. Dus als ik erop let dat ik geen buitenlandse tijdschriften koop, loop ik achter de feiten aan. Wat ik eigenlijk wil weten is waarom ik die tijdschriften koop. Het antwoord is dat dat te maken had met ergernissen. Aan de taalfouten van een docente.
En ja, dat weet ik al jaren, dat ik me aan die docente ergerde, maar ik legde ondanks dat er meer ergernissen, ook aan andere mensen, bij kwamen nooit het verband met mijn bipolaire stoornis, tot ik aan het begin van de eerste lockdown een appje kreeg dat alles veranderde.
Nog drie hoofdstukken dus: life chart, net-niet-land en waar ik nu sta.
~~~
Afbeelding van Jan Vašek via Pixabay