Dit wordt waarschijnlijk het eerste deel van een kleine reeks die ik ga schrijven als voorbereiding op een presentatie die ik over twee en een halve week mag geven voor mijn cursus Wijzer Werken Met Ervaring bij ggz Oost Brabant. De cursus is een eerste kennismaking met het vak ervaringsdeskundige binnen de geestelijke gezondheidszorg. We mochten voor de presentatie een onderzoeksvraag bedenken en de mijne is geworden: hoe kan ik als ervaringsdeskundige verhalen inzetten binnen de ggz?
Het lijkt me interessant om de zoektocht naar antwoorden te verbloggen. En misschien ga ik na de presentatie ook nog wel een uitwerking van die presentatie online zetten. Dat duurt nog wel even en ik heb ook nog geen idee met voor frequentie ik delen ga schrijven voor deze miniserie. Maar ik wil beginnen met een paar anekdotes die het belang van verhalen duidelijk maakte.
Mondelinge beurten
Daarvoor ga ik terug naar mijn eindexamenjaren vwo. Da’s meervoud omdat ik twee keer eindexamen moest doen door een depressie na de tweede schoolonderzoeken. Ik heb het over Engels, Frans en Duits in 1999 en Geschiedenis en Nederlands een jaar later.
Voor de mondelinge beurten bij de talen had ik gemiddeld een negen, maar voor geschiedenis maar een zeven, terwijl het nota bene mijn favoriete vak was. Dat is nogal een groot verschil maar het is vrij eenvoudig te verklaren. Bij de talen had ik een verhaal voorbereid – of zag ik meteen kans een verhaal te gaan vertellen – en kreeg ik daarvoor alle ruimte. Aan de punten en de commentaren achteraf te zien, waren die verhalen interessant genoeg.
Bij Geschiedenis had ik ook netjes een verhaal voorbereid en de docent reageerde enthousiast. Maar al na een paar minuten onderbrak hij mijn verhaal en ging over op de vragen die hij op zijn blaadje had staan. Daar ging ik met mijn mooie voorbereide verhaal en ik weet nog dat ik daar een beetje boos over was. Een behoorlijke mispeer van die docent en het resultaat was er ook naar.
Wat dat alles met de ggz te maken heeft?
Nou, eind 2006 werd ik voor de tweede keer manisch. Toen ik begin 2007 weer opgeknapt was, had mijn toenmalige behandelaar inmiddels kennisgemaakt met het signaleringsplan en dat zou mij moeten gaan helpen. Ik vond het prima en we ging aan de slag. Alleen, er gingen wat dingen mis, en dat ben ik nu pas gaan zien door de cursus. De manier waarop wij het signaleringsplan op ging stellen, leek sterk op hoe het ging bij mijn mondeling Geschiedenis. Kortom, ik voelde me totaal niet gehoord en was veel minder geïnteresseerd dan ik had moeten zijn. En het eindigde met een heel uitgebreid signaleringsplan waarin de manie van een paar maanden eerder totaal niet terug te herkennen viel (ik heb voor mijn boek en de cursus nog een paar keer bekeken).
Pas door de cursus viel het kwartje. Ik zat tijdens mijn manie helemaal vol van wat mij dwarszat. En ik denk dat wanneer mijn behandelaar mij een paar maanden daarna gewoon mijn verhaal had laten vertellen, hij weinig had hoeven doen om er de belangrijke punten uit te halen. Natuurlijk treft mij ook blaam, maar het is maar een voorbeeld om iets te duidelijk te maken.
Uiteindelijk kreeg ik nog een paar manieën en ging ik eind 2019 mezelf maar de verhalen van de manieën vertellen. En dat zorgde ervoor dat ik weer een paar maanden later de ontdekking van de ergernissen kon doen waarmee ik tot nu toe – afkloppen – mijn stoornis onder controle heb.
~~~