Ik doe het uit vrije wil, ik was gewaarschuwd en ik was er dus op voorbereid. Dat dacht ik althans. Maar toch komen er door de cursus ‘Wijzer Werken Met Ervaring’ soms/regelmatig/vaak veel prikkels op me af. Zo stond het huilen me zondag bij het maken van een huiswerkopdracht nader dan het lachen toen ik ontdekte dat ik mij lang geleden tijdens het opstellen van een signaleringsplan totaal niet gehoord voelde. Dat had grote gevolgen. En ik kon dus wel janken.
Maar de cursus biedt zo veel herkenning, erkenning, emoties en leermomenten dat ik het tot nu toe voor geen goud had willen missen. Ik leer zo veel van de andere deelnemers dat ik de vele prikkels graag voor lief neem. Zoals iemand zei: je komt niet weg met flauwekul. Juist door de ‘been there, done that’ herkenning die er is. Je weet het van elkaar, soms al zonder woorden. En ik wist dus op voorhand al dat ik er doorheen moest. En daar heb ik niet lang over getwijfeld, want voor mijn boek gold dat ook. Daarvoor moest ik ook een hoop drek door. Maar voor het goede doel heb ik dat zonder meer over. En ik zit eerlijk gezegd alweer verder te dromen. Maar daar droom ik nog even over verder voor ik er hier verder iets over loslaat.
Maar toch: ervaringsdeskundigheid draait voor een groot deel om omgaan met prikkels. En dat lukt me heel aardig, voor zover je daar na vier bijeenkomsten iets over kunt zeggen. Maar als ik er mijn signaleringsplan langs leg – dat korte van nu dat ik van buiten ken, niet dat lange van lang geleden waar ik geen touw aan vast kon knopen – dan staan alle signalen nog op groen, en hebben dat steeds gestaan. En dat is sinds tweeënhalf jaar mijn maatstaf.
En dat is allemaal zo gekomen omdat ik ontdekte dat ik voor mijn bipolaire stoornis last had van de prikkel ergernis. Met die prikkel ga ik nu heel anders om. Vroeger ging ik frontaal de aanval in, zeker als de ergernis langer aanhield. Tegenwoordig bekijk ik de ergernis en vraag me af of die een manie en de daaropvolgende anderhalf jaar ellende waard zijn. Dat is nooit het geval en daarmee is de angel uit de ergernis en kan ik als ik dat nodig vind nog inhoudelijk reageren op die voormalige ergernis. Bijvoorbeeld als het mij ergert dat ik iets moet doen. Als ik mij daar niet meer aan erger, kan datgene wat ik moest doen, veel makkelijker uitvoeren.
Het klinkt misschien als een filosofische kijk op ergernissen of prikkels maar voor mij werkt het. Het kostte een beetje oefening, maar ik heb ik zo veel baat bij dat ik er dus een boek over schreef en nu een cursus volg. En misschien ga ik dan nog wel ooit cursussen omgaan met ergernissen geven.
~~~
De keuze om op een bepaalde prikkel te reageren, kan zoals je hier laat zien heel mooi uitpakken. Heel veel succes met al deze mooie dingen die het je oplevert.
Dank je wel, Dat zeg je mooi, Hendrik-Jan. Ik zal dat moment dat ik die rol van de ergernis ontdekte en meteen daarna besefte inderdaad besefte dat ik een keuze had, nooit vergeten.