Vandaag had ik weer een bijeenkomst van Wijzer Werken Met Ervaring bij GGZ Oost Brabant. Zondag merkte ik al tijdens de voorbereidingen dat het weleens een moeilijke bijeenkomst kon worden. Twee brokken verwerkt leed in één bijeenkomst was toch wat veel. Maar opnieuw verwerken heeft absoluut nut, ook daar ben ik van overtuigd, waarom zou ik anders een week twitteren op @NL_Buitenbeentjes of een boek schrijven over mijn ervaringen. Daar had ik al aan gemerkt dat het aangaan van de confrontatie positief uit kon pakken.
Eigen overleefde ellende kan namelijk heel goed een drijfveer zijn om te proberen anderen te behoeden voor dingen die jij meegemaakt hebt. En de afgelopen dagen zat daar een voorbeeld van in mijn hoofd waardoor ik dertien jaar eerder bepaalde kennis had kunnen hebben. En het is niet onwaarschijnlijk dat mijn leven er dan totaal anders uit had gezien.
We gaan terug naar eind januari 2007. Ik ben net weer hersteld van een manie. Tenminste, ik ben niet meer manisch omdat ik goed en snel reageerde op de opnieuw voorgeschreven medicijnen. En mijn behandelaar is ook nog eens razend enthousiast omdat hij gelezen heeft over het signaleringsplan. Dat was volgens hem zo ongeveer de heilige graal in de behandeling. En zo’n signaleringsplan gingen we samen opstellen.
Ik had zoiets van: het zal wel, ik slik weer medicijnen, dus het zal goed komen. Maar dat die gedachte bij mij postgevat heeft, lijkt mijn behandelaar totaal te ontgaan. Afijn, we gaan aan een signaleringsplan werken. Vraag na vraag krijg ik een aantal gesprekken lang op me afgevuurd. Ik vind het eigenlijk maar niks, maar het zal wel. Gelukkig resulteert onze noeste arbeid in een signaleringsplan. Maar ik heb nog steeds het gevoel van: het zal allemaal wel, laat mij mijn medicijnen maar slikken, dan komt alles goed.
Vijftien jaar lang heb ik er niet de vinger op kunnen leggen waarom ik zo onverschillig was. Tot we het vorige week tijdens de WWME-bijeenkomst kregen over je gehoord voelen. Dat dat zo belangrijk was. En dat was precies wat ik me niet voelde bij die behandelaar. Ik had wel al zijn vragen beantwoord, maar dat was ook het enige. Hij leek alleen interesse te hebben in zijn vragen en veel minder in mij. Hij liet mij ook totaal niet vertellen wat ik te vertellen had.
De gevolgen waren desastreus
- Er lag een ellenlang signaleringsplan.
- Het was abstract en er viel niks in te herkennen van de manie van nauwelijks een paar maanden eerder.
- De belangrijkste signalen ontbraken. Dát waar ik weken tegen Jan en Alleman over bezig was geweest, stond er niet in.
- Dus was er niks te signaleren en werd ik nog twee keer manisch, met grote gevolgen als een keer baanverlies en steeds malaise na afloop.
Het enthousiasme en de behandeldrang pakte totaal verkeerd uit. Het enige wat die beste man had hoeven doen, was mij te laten vertellen wat er was gebeurd. Dan had ik het hem in geuren en kleuren verteld. En dan had hij als klap op de vuurpijl zonder er verder iets voor te hoeven doen, een signaleringsplan op kunnen stellen. Of ik een beetje kan vertellen? Lees hier wat rond, zou ik zeggen. Of vraag het aan de taaldocenten van mijn middelbare school. Ik geef je op briefje dat die nog precies weten waar ze waren tijdens mijn boekenbeurt bij hen.
Uiteindelijk heb ik medio/eind 2019 mezelf het verhaal maar verteld, kwam ik er daardoor een paar maanden later achter dat aanhoudende ergernissen en mijn reactie daarop de bron van mijn manieën waren. Zo’n ergernis als waar ik het eind 2006 dus steeds over had.
Toegegeven, ik was er zelf bij maar dat was mogelijk dertien jaar vertraging alleen omdat een behandelaar vergeet te luisteren. Maar: juist daarom wil ik dáárbij helpen. Gelukkig hoorde ik vanmiddag dat dat ook kon.
~~~
Afbeelding van WikimediaImages via Pixabay