Auteur: Paul van der Werf

Dit stukje is mijn antwoord op een vraag die mij op een ander blog werd gesteld. Het ging over dat er (bij) moet zijn geweest. Die blog is hier te lezen, net als mijn reactie daarop.

Ik zal de vraag kort proberen te beantwoorden aan de hand van een voorbeeld dat ik twee maanden geleden meemaakte. Ik heb enige jaren rondgelopen op de Universiteit van Tilburg – al had die toen ik begon nog een andere naam en toen ik mijn (voorlopig?) laatste papiertje alweer een andere – en ben lid geworden van de alumnivereniging  van de faculteit Geesteswetenschappen. En die organiseerde 20 april jl. een Dante Café. Daar kwam een oud-studente Letteren en Filosofie die nu in Frankrijk woont en schrijfster is. Dat leek mij wel interessant, zeker nadat ik op haar site de vooraankondiging had gelezen.

Gesprek

Interessant altijd, een lezing. Maar ik heb ooit van de latere Dichterkenner des Vaderlands 200/4/2008 geleerd dat de wandelgangen interessanter zijn dan het congres. Wie ben ik om deze literaire autoriteit tegen te spreken. Nou ja, daar waren wel redenen toe: hij was weliswaar al een literaire autoriteit, maar was pas 16 of 17 toen hij dat tegen mij zei terwijl ik nota bene bijna een heel jaar ouder was maar vertelde nogal enthousiasmerend over wandelgangen en Weimar zodat ik het allemaal voor zoete koek slikte.

Afijn,ik liet mij overtuigen door Bas en sindsdien heb ik meermaals meegemaakt dat zijn stelling op waarheid berust. Maar als slechthorende heb ik natuurlijk een probleem want wandelgangen galmen nogal. Hoe krijg ik dan toch de mensen te spreken die ik wil spreken?.

Een mogelijkheid is natuurlijk zwaaien met bierviltjes zoals ik al eerder heb beschreven in dit blog. Bierviltjes zijn helaas echter op steeds minder plekken voorhanden maar gelukkig heb ik ook nog andere strategieën.

Helaas noopt tijdgebrek mij er nu toe een eind te breien aan deze post, zodat ik jullie vanavond in deel 2 de strategie uit de doeken zal doen.

Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn vorige blogpost schreef. Ik had even radiostilte nodig op mijn blog. Maar zelf heb ik allerminst stilgezeten. Allereerst door de vele reacties die mijn posts losmaakten. Volgens mij heb ik iedereen daar al persoonlijk voor bedankt, maar bij dezen doe ik het nogmaals. Ze waren een steun in de rug en in duwtje in een richting.

Welke richting is me nog niet helemaal duidelijk. Dat groeit nu langzaam. Nou ja, langzaam. Ideeën genoeg, inspiratie te over. Het was wel veel de laatste tijd. Ik heb de voorbije maand, iets meer dan een maand, veel bijeenkomsten bezocht die iets te maken hadden met het thema van dit blog. Het zette me aan het denken want wat ik hoorde en zag was zo herkenbaar. ‘Wat’ is een onzijdig woord en verwijst naar dingen. Het dekt de lading dus niet. Het gaat immers om de mensen die ik tijdens al die bijeenkomsten heb mogen ontmoeten en de inzichten die zij met mij deelden. En de mensen met wie zij mij weer in contact brachten. Mooi was dat, heel mooi. Inspirerend en tot actie manend, echter vooral buiten mijn blog dus. Vermoeiend, maar mijn hoofd is er helderder door geworden. Daar ben ik tevreden over en ik zal proberen mijn gedachten ook weer helder met jullie te delen.

Over de eerste bijeenkomst, waar dit blog voor mij eigenlijk begon, heb ik al voor mijn werk bij Reëlle geschreven. Ik was namelijk deelnemer aan de tweede sessie van Werken met een hooraandoening uit het project Ervaringskennis van de NVVS. Mijn verslag staat hier. 

De verhalen van de andere deelnemers waren herkenbaar. Sommige strategieën gebruikte ik ook. Mijn bierviltjesverhaal lijkt bijvoorbeeld sprekend op de vergaderingen met post-its van een andere deelnemer. Enthousiast kwam ik thuis maar het stemde ook tot nadenken over mijn eigen verleden. Niet dat ik te klagen heb. Allesbehalve, maar toch. De beruchte vraag doemde op: wat als. Ik kan niets meer veranderen aan het verleden maar erover nadenken doe ik wel. Gelukkig heb ik door deze bijeenkomsten, de hartverwarmende contacten die ze me brachten en mijn werk steeds meer het gevoel dat ik eindelijk mezelf ben. Kan zijn wie ik ben en wil zijn. Zonder overigens ontevreden te zijn over wie ik was in het verleden. Wel ben ik heel nieuwsgierig naar alle mooie mensen die ik in de toekomst (weer) ga ontmoeten en de mooie dingen die zij met mij gaan delen. En die ik dan ook weer met jullie ga delen.

Gisteren deed ik een belofte die iets te maken had met een citaat uit ‘Het meisje van de slijterij’. Laat ik voorop stellen: het is een goed boek, waar ik mijn voordeel mee heb gedaan. En zo zijn er wel meer boeken waar ik mijn voordeel mee heb gedaan. Ik ga ze nu niet noemen, maar bij je plaatselijke bibliotheek op ‘sociale media’ en ‘LinkedIn’ zoeken, brengt je een aardig eind de goede richting in, mocht je de praktijk ook vanuit de theorie willen beschouwen. Gelukkig met inspirerende praktijkvoorbeelden.

Maar ik had toch het gevoel dat de schrijvers deels oude wijn in nieuwe zakken verkochten. Nu bedoel ik dat allerminst negatief, maar ik vraag me of er met sociale media iets wezenlijks is veranderd. Ja, natuurlijk. Er is iets wezenlijks veranderd: je kunt nu zelf publiceren zonder dat je van de rubriek ‘Ingezonden brieven’ van een tijdschrift of de krant afhankelijk bent. En dat geeft mogelijkheden. Echter, niet de mogelijkheden die ik bedoel, al maak ik er hier dankbaar gebruik van.

Wat ik bedoel is iets anders. Sociale media veranderen de manier waarop mensen contact leggen. Je zult het wel met mee eens zijn dat dat een open deur is. Toch is het handig om er doorheen te lopen. Er daarom had ik moeite met de mening van Petra de Boevere dat wanneer je als kind weinig vrienden had, sociale media dan niets voor je zijn. Waar ze in haar boek keurig door alle open deuren heen loopt, lijkt ze dat hier te vergeten.

Nu chargeer ik om mijn punt te maken. Ik had als kind namelijk weinig vrienden. Daar was ik ook tevreden mee, want de weinige vrienden die ik had waren en zijn nog steeds goede vrienden, maar naarmate ik ouder werd, werd het lastiger. In grotere groepen – aula, klaslokalen, wat later in cafés e.d. – kon ik niets tot weinig volgen. Leg dan maar eens contacten. Idem dito op van die vermaledijde netwerkbijeenkomsten. Jacob Jan Voerman schrijft daar heel mooi over. Mooi om te lezen dat ik met dat probleem niet alleen zat.

Bijkomend probleem indertijd was dat niemand het in de gaten had, ondergetekende incluis. Dat neem ik niemand kwalijk. Wat je niet weet, kun je niet oplossen. En ervan geleden heb ik niet echt – wel heb ik er wat leerzame jaren studievertraging door opgelopen, laat ik het zo maar zeggen.

Tegenwoordig pak ik het anders aan. Ik lees blogs, reageer via mail of Twitter en op netwerkbijeenkomsten doe ik iets met enkelzijdig bedrukte bierviltjes en ben ik als het openbaar vervoer het toelaat degene die het licht uitdoet, als ik het een interessante bijeenkomst vind. En achteraf kom ik terug via sociale media. En dat leidt ook nog eens tot contacten buiten sociale media. In een bij voorkeur minder rumoerige ruimte.

Dus: ook als je weinig vrienden hebt, dan kunnen sociale media jouw ding zijn. Ik zeg met nadruk: kunnen, want niets moet.

En contact leggen staat dus niet gelijk aan horen. Misschien iets om als horende bij even bij stil te staan.

Met Pinksteren las ik ‘Het meisje van de slijterij‘ van Petra de Boevere. Ik liep al een tijdje met de gedachte om ook te gaan bloggen. Vrienden raadden het mij aan: veel contacten en nieuwe uitdagingen. Pfauths, ‘Gij zult bloggen’ had ik ook al gelezen, evenals zijn papieren boek uit 2010.

Maar het was vooral 1 zin van De Boevere die mij in het verkeerde keelgat schoot. Onder het kopje ‘Wanneer kun je beter wegblijven van sociale media?’ schrijft ze:

1. Als je als kind weinig vrienden had, of moeite hebt met klanten of mensen om te gaan, blijf dan weg van social media.

Ik geef toe, er stond nog meer achter. Maar ik steigerde al: ik had als kind weinig vrienden, maar nu heb ik er veel meer. Juist door sociale media. Hoe dat zo kwam vertel ik morgen.