Categorie: Bipolaire stoornis

Niet dat ik de rest van oktober over wil slaan, maar ik wil eigenlijk beginnen aan mijn #NaNoWriMo, oftewel National November Writing Month. Ik heb de verleiding om mee te doen altijd kunnen weerstaan, dit jaar klinkt wat mij betreft de lokroep luider. Misschien komt het door corona en dat ik daardoor gezondheid nog meer ben gaan waarderen en daar weer over wil schrijven, net als dat ik dat deed in mijn tijd bij Reëlle.

Dat is inmiddels lang geleden maar het gevoel iets voor mensen met een beperking te doen; hun een stem geven, sprak me enorm aan. En nu komt dat weer terug door corona merk ik. Hoewel: eerlijk is eerlijk, ik loop in kleine kring al bijna twee jaar met dit idee.

Ik wil iets terugdoen

Afkloppen, maar sinds een tijdje heb ik namelijk het idee dat ik verlost ben van die beperking die me de meeste ellende heeft bezorgd. Nee, ik ben niet genezen, dat is met deze beperking volgens mij onmogelijk en ik zal dan altijd alert moeten blijven en medicatie blijven slikken, maar ik heb het idee dat ik mijn bipolaire stoornis onder controle heb. En dat, mocht het tegendeel blijken, ik een goed vangnet om mij heen heb om tijdig in te grijpen zodat er geen escalatie meer hoeft op te te treden.

En dat stemt mij ontzettend dankbaar. Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat er in het verleden veel eenvoudige dingen zijn misgegaan. Met soms grote gevolgen. Gevolgen die voor mijn gevoel voorkomen hadden kunnen worden, als ik en mijn omgeving ons bewust waren geweest van die valkuilen. Dat waren we dus niet. Het heet niet voor niets al doende leert men.

Het bracht me wel op een idee: wat als ik me wel bewust was geweest van die kleine dingen, wat zou er dan gebeurd zijn? Hoe zou het dan allemaal gelopen zijn? Zou ik minder vaak een terugval hebben gehad? Langzaam begon zich ook de vraag op te dringen of iemand anders iets aan mijn ervaringen kon hebben.

En het antwoord lijkt mij: ja, dat denk ik wel. Dus voor de #NanoWriMo wil ik alles opschrijven wat ik geleerd heb over mijn bipolaire stoornis. Zeg maar die kennis die ik 20+ jaar geleden had willen hebben om te stoornis mee te lijf te gaan. Natuurlijk, er zijn behandelaars en daar heb ik zeker veel aan, maar ik denk dat ik vanuit mijn ervaring iets extra’s kan bieden. Juist omdat ik ervaringsdeskundige ben.

Mijn doel is geen geen dikke pil annex handleiding die alles van a tot z behandelt maar juist een handzaam let hier ook op. Al is het maar voor mezelf omdat ik vorig jaar in Zo schrijf je een managementboek van Geerhard Bolte las dat je een onderwerp altijd beter ging begrijpen door er een boek over te schrijven.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

De cliffhanger waar ik mijn vorige blogpost mee eindigde, blijft nog even hangen. Voor nu volstaat dat ik er heel blij mee en dat het me een mooi perspectief voor de toekomst biedt. Maar ik zoek nog een manier om erover te vertellen. Het heeft namelijk iets met mijn bipolaire stoornis te maken. Ik schaam me er niet voor dat ik deze stoornis heb; ongeveer één op de vijftig Nederlanders lijdt eraan. Dus dat ik daar toevallig bijhoor, is niets om me voor te schamen en maakt mij ook niet de mindere van iemand die deze ziekte niet heeft. Iedereen is wat mij betreft gelijk.

De laatste tijd ik offline vrij veel geschreven over mijn bipolaire stoornis; om voor mezelf helder te krijgen wat ik er in de loop van 21 jaar over heb geleerd; en wat ik nog graag te weten zou komen. Het voelde prettig om dat offline te doen. Ik schreef het op maar het wordt nog niet openbaar; ik kan het in mijn behandeling gebruiken; maar ik loop niet het risico dat ik als leek – vooruit, ervaringsdeskundige, maar ik heb eigenlijk een hekel aan dat woord – ga zeggen. Ik heb ‘ABC’ gedaan en dat had bij mij het geweldige resultaat ‘XYZ’. Dat moet jij ook eens proberen. Daar waak ik voor want – dooddoener – ieder mens is anders en wat voor mij werkt, hoeft voor jou niet te werken. Sterker nog; bepaalde dingen die nu voor mij werken; deden dat eerder niet.

Je moet dus uitermate behoedzaam zijn met het uitdelen van advies over ziektes of stoornissen. Ik wil dat in ieder geval zijn. Toch wil ik waarschijnlijk nog wel eens bloggen over mijn bipolaire stoornis. Ik heb dat hier dus al eerder gedaan en ook twee jaar voor Onzichtbaar Ziek. Die blogs zijn door een koerswijziging allang van internet gehaald, maar ik heb het schijven van columns altijd prettig gevonden. Ik moest nadenken over waar ik mee zat en daardoor alleen al knapte ik soms op. En dat ik af te opbeurende reacties kreeg, was mooi meegenomen.

Ja, ik blijf dus over mijn bipolaire stoornis bloggen, maar ik weet nog niet helemaal hoe. Het kan gaan over mijn beleving of hoe ik er mee omga. Maar verwacht van mij geen advies. Geen specifiek advies; ik wil denk ik best iets zeggen over dingen die via de medische wereld of belangenverenigingen online staan. Ik kan misschien best een keer stilstaan bij ‘Praten en Pillen’ als behandelwijze; of ik dat ik zeg over wat een signlaleringsplan is, of een life chart. En daar dan een persoonlijk tintje aangeven. Dat kan. Of hoe ik leven met een bipolaire stoornis ervaar.

Afijn; het lijkt me dat er genoeg invalshoeken zijn om toch mijn ei kwijt te kunnen, zonder dat ik als niet-medicus medisch advies ga geven. Dat laatste wil ik dus absoluut vermijden.

Het antwoord op de beginvraag van deze blogpost is dan ook absoluut ‘ja’. En morgen en misschien zelfs wel overmorgen wil ik kijken waarover ik nog meer kan bloggen. Er valt nog zo veel meer te vertellen. Want net als alle mensen met een bipolaire stoornis, ben ik zo veel meer dan die stoornis; en dat wil ik hier vooral uitstralen.

Afbeelding van Emmanuel Rieger via Pixabay

Het ging weer even lekker met bloggen, maar half april viel het min of meer stil. Ik had het er in mijn vorige post al even over. Toch wil ik het bloggen – voor de zoveelste keer – weer oppakken. Ik merk namelijk dat ik een uitlaatklep nodig heb. Misschien dat mijn blog dat kan zijn.

Ik heb er hier nooit een geheim van gemaakt dat ik last heb van een bipolaire stoornis. Vorig jaar, eind maart/begin april, ging het weer eens mis. Gelukkig had ik goede begeleiding, accepteerde ik de opgehoogde medicatie en hielp die. En iedereen in mijn omgeving inclusief mijn werkgever reageerde meelevend en positief.

Lang verhaal kort: ik knapte weer op en pakte de draad weer op. Kort verhaal toch iets langer: er bleek meer onderzoek nodig; een herhaling van een onderzoek dat ik in de praktijk om de tien jaar mag ondergaan.

Dat duurde even maar in december en januari was ik dan toch aan de beurt voor het onderzoek in twee delen. Eind maart werd de uitslag besproken en een week later kon ik het nalezen als rapportage; het moest allemaal even doordringen maar toen dat was gebeurd viel dit blog weer stil. Uit het onderzoek kwam eigenlijk niks nieuws naar voren; maar het is op sommige vlakken wel even slikken.

Dat doe ik dus ook want ik realiseer me terdege dat ik wat heb aan de onderzoeksresultaten. Het drukte me met de neus op de feiten en ik ben nu dan ook druk bezig na te denken over hoe ik nog meer preventief of proactief bezig kan zijn.

Hoe kan ik een manie in de toekomst voorkomen? Dat betekent dus dat het denken over mijn gevoeligheid voor manieën goed in mijn systeem zit. Zodat ik situaties herken die in het verleden resulteerden in een manie. Met de bedoeling er anders op te reageren zodat een manie achterwege blijft. Weliswaar vind ik een manie prachtig om te beleven; ik voel me dan een hele tijd geweldig; toch is het niet handig omdat het onder andere tot zelfoverschatting en onbedoeld kleineren van anderen kan leiden. En een manie is vooral met de mond belijden maar weinig uitvoeren. Dat lukt al niet meer.

Het nadeel van al dit nadenken en reflecteren is dat ik minder zin krijg om leuke dingen te doen. En laat dat nou ook nog eens een bijwerking van de medicijnen zijn. Dat is tenminste iets wat ik meen te hebben gemerkt. Dat is dus dubbelop. Gelukkig hoop ik een remedie te kennen en die ga ik proberen toe te passen. Die remedie heeft hopelijk ook als consequentie dat je jullie me hier wat vaker zien.

~~~

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay

Deze blogpost bevat geen uitgewerkte ideeën maar is juist een poging om tot begrip te komen. In november/december zat ik behoorlijk in de put. Het liep allemaal niet; ik was onzeker, er lukte weinig enz. Begin januari sloeg dat praktisch van de ene op de andere dag om. En ik heb het waarom daarachter nog niet kunnen verklaren. En toch lijkt me dat prettig om te weten.

Het gaat er namelijk om dat ik vaker in deze situatie ben geweest en het me toen steeds een half jaar tot maximaal anderhalf jaar gekost heeft. En doordat de situatie langer duurde, werd het ook erger. Niet dat die tijd volledig verloren is gegaan, maar prettig was anders. Ik ben dus heel blij dat ik deze situatie in twee maanden heb weten te keren, maar omdat het risico aanwezig is dat ik niet voor het laatst in deze situatie kom, wil ik er graag achter komen hoe ik dit nu heb opgelost zodat het een mogelijke volgende keer misschien nog wel sneller gaat.

Komt-ie

• Begin januari realiseerde ik me pas echt dat ik me niet prettig voelde en dat dat misschien al twee maanden zo was.
• Ik realiseerde me ook dat ik mezelf hiermee in de problemen bracht. Mijn prestaties op allerlei vlakken lieten te wensen over.
• Dat kon voor mij negatieve gevolgen hebben.
• Ik vroeg me af hoe erg ik dat zou vinden en kwam tot de conclusie dat ik dat ik die negatieve gevolgen op de koop toe zou nemen als er daardoor een einde zou komen aan mijn rotgevoel.
• Tegelijkertijd realiseerde ik me dat dat waarschijnlijk niet zou helpen omdat de daardoor ontstane nieuwe situatie weer voor een rotgevoel zou gaan zorgen.
• Ik merkte ook dat ik nog steeds plezier had in wandelen. Dat was belangrijk voor me omdat dat me duidelijk maakte dat ik niet depressief was. Dan heb ik namelijk helemaal nergens zin in. Gelukkig heb ik dat maar één keer echt meegemaakt.
• Het besef dat ik plezier had in wandelen leidde ertoe dat ik er vertrouwen in had dat deze situatie omkeerbaar was. Dag na dag, dat kon weleens een deel van de truc zijn.
• Omkeerbaar dus en de motivatie om de zaak te om te keren werd nog vergroot door de wetenschap dat ik mezelf in deze situatie alleen maar verder in de problemen bracht en dat was me de situatie dus ook weer niet waard. Ik kon me dus maar beter goed voelen, dan was de kans dat alles op zijn pootjes terecht zou komen groter.

Dat besef, dat het omkeerbaar was en dat ik met zo doorgaan niemand zou helpen en mezelf al zeker niet, al met al is dit denk ik ongeveer wat er begin januari tot mij doordrong, via het denkproces dat ik hier heb beschreven. Toen dat besef er ineens was, lukte het mij om de situatie te keren. Misschien kan ik deze blauwdruk/vragen in de toekomst inzetten maar ik hoop dat dat niet nodig is want ik schreef vorige week al dat ik ben begonnen met een soort life chart en doordat ik dus iedere dag een score geef, ben ik me hopelijk eerder bewust van problemen en kan ik sneller ingrijpen zodat ik deze vragen niet hoef te stellen.

Afbeelding van pieguz via Pixabay

In een eerder blog schreef ik al dat ik op zoek ging wat er begin januari met me gebeurde dat ik me nu opeens zo goed voel terwijl ik me de maanden november en december juist beroerd voelde. Welnu, ik ga niet zeggen dat ik het definitieve antwoord heb gevonden. Daar is de ziekte waar ik al 21 jaar met enige regelmaat te maken heb te grillig voor. Dan heb je er jaren geen last van en dan ineens twee keer in een jaar.

Toch heb ik vertrouwen dat ik iets op het spoor ben. Ik heb een deel daarvan drie weken geleden al met mijn behandelaar besproken en volgens haar zat er wat in. Komende week weer een gesprek om te evalueren hoe het nu gaat. Benieuwd hoe zij er verder over denkt. Natuurlijk ga ik hier niet vertellen wat ik dan ontdekt heb. Ik ben geen medicus dus verwacht van mij geen advies, ook niet als mijn ‘methode’ om het maar eens zo uit te drukken ‘goedgekeurd’ wordt door de ggz. Ieder mens is anders dus wat voor mij werkt kan voor jou juist averechts werken.

Nu ik mijn disclaimer geplaatst heb, wil ik wel zeggen dat ik vertrouwen heb in wat ik nu doe. Het is een beetje van de ggz, een beetje van bevriende bloggers en een beetje van mezelf. Waarbij ik niet mag vergeten te vermelden dat dat beetje van mezelf ook gevoed is door gesprekken met mensen uit mijn directe omgeving.

Ik heb dus vertrouwen in wat ik nu doe, het voelt goed en wat het – onder andere – anders maakt dan zeg maar tot en met december is dat er een kort dagelijks evaluatiemoment in zit waarin ik indien nodig ook het waarom van die evaluatie vast kan leggen. Dit heeft twee voordelen: ten eerste kan ik dag na dag bekijken hoe ik me voel en kom ik niet zoals in november/december gebeurde achteraf tot conclusie dat er iets mis was maar kan ik juist eerder ingrijpen. Ten tweede kan ik eventuele oorzaken vastleggen zodat ik ze eerder kan bespreken en daardoor voorkomen dat ze tot escalatie leiden.

Dit alles vrijdag goed bespreken en dan met vertrouwen de toekomst in.

~~~

Afbeelding van Arek Socha via Pixabay

Het ging zo mooi goed. Zes jaar lang. Maar vorig jaar zomer voelde ik het gebeuren. Laat ik kijken wat er gebeurt. En het gebeurde. Ik wist dat het kwam dus ik was voorbereid. Een weekje of wat vakantie, gesprekken en meer medicatie en ik kon er weer tegen.

Alles leek goed te gaan. Nou ja, alles. Op het werk wel, plichtsgetrouw zet ik me daar altijd voor in, maar de hobby, het vertalen van Mossyface, waar ik het hier ook al over heb gehad, ging moeizaam. Geen zin; met de grootst mogelijke moeite lukte het me om er toch toe te zetten mijn deel te vertalen. Moeite, moeite en nog eens moeite. Terwijl ik het wel leuk vond en vind om te doen.

Maar ergens klopte het niet. Het speelde al langer. Sinds 2012, vanaf dat moment ging moeizaam. Laat dat nu samenvallen met het moment dat mijn medicatie flink werd uitgebreid.

Dat het iets met medicatie te maken had bleek ook afgelopen januari. Na de zomer met bijna ziek worden – net wel/net niet – mocht ik mijn medicatie weer afbouwen. Gelijk had ik meer energie en ik maakte in ijltempo mijn vertaling af.

Maar helaas was ik binnen twee maanden ziek; en dit keer echt ziek. Weinig slapen toch nog redelijk veel ideeën. Wel iets in de gaten, te veel vertrouwen in mezelf en daardoor te laat met ingrijpen. Allemaal verklaarbaar maar gewoon niet handig van mezelf. Ik had het moeten zien.

Gelukkig kreeg ik zo veel medicijnen dat een olifant er ook van zou slapen. Ik dus dus ook. Waar de medicijnen ook bij hielpen, was bij het op orde brengen van mijn gedachten.

Afijn, ik ben nu acht maanden verder en wijzer (dat laatste hoop ik althans). Het gaat goed; ik slik iets meer medicijnen, doe mijn werk met plezier, vertaal, blog enzovoort. Toch blijven er nog uitdagingen: lusteloosheid en gewicht. Maar aan die dingen werk ik met liefde (voor mezelf).

Morgen nog een plaatje zoeken en nog eens nalezen op spelfouten; publiceren voor ik me bedenk.

Het liep allemaal net even anders dan ik had verwacht toen ik een maand geleden Daar ben ik weer schreef. Ja, ik was er weer. Maar ik wilde misschien wel gaan bloggen over hoe ik mijn bipolaire stoornis had overwonnen. Of misschien wel niet bloggen, maar een vorm vinden waarin het kon delen zodat anderen er zonder risico misschien ook wat aan konden hebben.

Want bloggen over omgaan met een bipolaire stoornis blijft een risico. Ja, het zal wel stigmatiserend zijn om te zeggen dat ik af en toe een manie heb en dat ik, zoals dat dan heet, ook bekend ben met depressiviteit. Maar dat is niet het risico waar ik hier op doel. Het gaat er mij om dat wat mij helpt nog niet per se een ander ook helpt. En als medepatiënt aanwijzingen geven terwijl ik zelf ook zelf maar het een en ander bij elkaar gecombineerd heb tot iets wat voor mij werkt… wil ik dat risico lopen?

Medicatie vergeten

Er deden zich namelijk een paar complicerende factoren voor. Ten eerste vergat ik op een avond mijn medicatie, ten tweede sliep ik acht dagen lang maar vier à vijf uur terwijl alles in mijn hoofd steeds logischer werd en eindigde dat bij de psychiater die de medicatie flink ophoogde. Na slaap ik al weer ruim twee weken prima. Aan het ten eerste gaat een hele voorgeschiedenis vooraf; die wil ik best delen, maar ik heb met de psychiater afgesproken dat ik nog ik niet ga analyseren. En ik wil dus niet de zoveelste food- of health blogger/vlogger worden omdat ik zelf ook niet altijd even alert ben: alles zomaar alles online gooien met de disclaimer ‘Don’t try this at home’ is geen optie.

Wat ik wel durf te delen is mijn nieuwe medicatieroutine. Ik had altijd de gewoonte om om 22:00 mijn medicatie in te nemen en dan voor ik naar bed ging dat nog eens te controleren aan de hand van mijn pillendoosje. Werkt prima, alleen wordt mijn waakzaamheid als alles goed gaat nu een tijdje toch minder waardoor ik een keer of vijf à zes keer per jaar mijn medicatie vergeet omdat ik bij het controlemoment te veel met mijn telefoon bezig ben doordat ik die aan de lader moet leggen. En dat zou dus gevolgen kunnen hebben gehad.

Vandaar: nieuwe medicatieroutine

• 22:00 Waarschuwing ‘Pillen’ Wunderlist op pc, laptop en smartphone; zowel op de schermen als in de mail.
• 22:00 Medicatie innemen, Wunderlist afvinken; telefoon wegleggen.
• 23:00 bedtijd: pillendoos controleren.

Bron afbeelding: Pixabay