Mossyface

Vorige week zaterdag was ik in Amersfoort bij de Jaarlijkse Algemene Ledenvergadering en aansluitende meeting van de International Biggles Association. Ik was vorig jaar reglementair aftredend maar mocht gelukkig door van de aanwezige leden. Dat was niet spannend, dus dank voor het vertrouwen. Zelf zie ik wat verbeterpunten maar die zijn deels afhankelijk van mijn gezondheid.

Diezelfde gezondheid zorgde er ook voor dat de vertaling van Mossyface, het debuut van Captain W.E. Johns uit 1922 – tien jaar voor Biggles -, zo gruwelijk lang op zich liet wachten. En uiteindelijk is het alleen dankzij teamwerk binnen de IBA gelukt.

Ik begon op 30 juni 2018 met vertalen en al binnen paar weken moest ik er tijdelijk mee stoppen omdat ik last had van mijn bipolaire stoornis. Heel fijn, maar niet heus. Toen doet een beetje achter de rug was, had ik van teleurstelling de grootste moeite om het vertalen weer op te pakken. Volgens mijn behandelaar bij de ggz kon ik wel eens last hebben van afvlakking maar was daar helaas weinig aan te doen.

Zelf had ik wel een idee en dat had te maken met mijn dagelijkse wandelen en de Anki oefeningen die ik een tijdlang iedere dag deed. Je raadt het al: iedere dag met vertalen bezig zijn. En het lukte wonderwel, want ik kreeg mijn deel eindelijk af. Maar toen ik zo ver was dat ik ging corrigeren was ik weer bijna manisch. En laat nou een belangrijk kenmerk daarvan zijn dat je je eigen kunnen schromelijk overschat. Als ik manisch ben, vind ik alles wat ik doe geweldig. Dus ook mijn vertaling. Helaas bleken mijn comrades in arms bij het nalezen daar nogal anders over te denken. En om het nog erger te maken: ze hadden nog gelijk ook. Uiteindelijk hebben we het met z’n allen rechtgezet en was Rogers deel van de vertaling gelukkig een stuk beter.

En toen het boek bijna af was, kreeg ik weer een hypomanie. Ik dacht er net vanaf te zijn en was er een boek over aan het schrijven, maar daarover later weer meer. Ik had toen net mij bipolaire stoornis een constante in mijn leven genoemd. Het vertalen is dat zeker ook. Gelukkig lag de deadline tamelijk ver weg en kon ik tijdig herstellen om het boek af te ronden.

En vorige week zaterdag was dus de presentatie en het is nu te koop bij de I.B.A. Online Shop. Samen met het vorig jaar verschenen, maar nog niet gepresenteerde, Worrals’ oorlog waar ik alleen een kleine aanmoedigende rol had. Al met al ben ik toch trots op Mossyface: vanwege het teamwerk en omdat het me weer het nodige over mijn stoornis en mezelf heeft geleerd. En ik kijk al uit naar het volgende vertaalproject. Maar eerst dus mijn eigen boek.