In het redactioneel van Biggles News Magazine 172 schreef ik: “[…]Hoewel ik altijd beweer voor mezelf te schrijven, denk ik tijdens het schrijven toch weleens aan u.” Dat geldt natuurlijk ook voor dit blog. Ik schrijf om voor mezelf iets uit te zoeken, uit te denken of uit te leggen, maar ik denk wel aan potentiële lezers. Van sommigen zie ik het soms voor me dat ze het aan het lezen zijn. Of ze dat daadwerkelijk doen, is een ander verhaal maar het helpt om dingen duidelijk te maken als je je afvraagt of lezer x, y, of z het zou interesseren en zou begrijpen. En het motiveert. Als ik echt alleen voor mezelf zou doen, zou ik het denk ik laten.
Wil ik meer publiek?
Ik vraag me ook wel eens af: is dit interessant voor een ander? Het gaat toch vaak om persoonlijke dingen die ik beleef rondom mijn beperkingen. Zelfs van die serie over gewoontevorming doorzag ik deze week ineens hoezeer die toch verweven bleek te zijn met mijn beperkingen. Iemand had het me wel ooit gezegd, maar dat het zo persoonlijk zou zijn, had ik me toen nog niet gerealiseerd hoewel zij waarschijnlijk het eerste zaadje plantte voor die serie, of voor het idee om er nog een keer op terug te komen.
Ik denk dat ik nog voldoende blogs met zonder beperking kan schrijven, maar sinds ik in november een eerste versie van een boek heb geschreven, merk ik zowaar dat ik iets als ambities begin te krijgen met blog en boek. En dat is even wennen. Waar ik met tot op heden een voorstelling kon maken van een handjevol lezers, zie ik nu soms meer. Vooral voor mijn boek dan. Maar wil ik dat wel echt? Nu is zo mooi, leuk een stukje schrijven en that’s it. Ja, er komt af en toe een reactie en daar ben ik blij mee.
Ik heb ooit eerder grotere ambities gehad, wat toen reden was me bij de Stichting Onzichtbaar Ziek aan te sluiten en daar een hele tijd iedere maand een column voor te schrijven. Dat was een mooie tijd en het heeft me zeker dingen opgeleverd die ik nooit had verwacht. Het was een mooi avontuur maar zoiets zoek ik nu niet.
Nu zie ik vooral het avontuur in het boek. Net als voor mijn vertalingen wil ik ook daar een publiek voor vinden. Het blog mag dan mee. En dat voelt niet alleen vreemd aan maar is tegelijkertijd ook spannend.
~~~
Afbeelding van Engin Akyurt via Pixabay