#WOT verandering – het mag een onsje meer zijn

Verandering. Ben ik er goed in? Niet echt. Ik laat liever dingen bij het oude, maar 2,5 jaar geleden deed ik een ontdekking over mijn bipolaire stoornis die mijn leven veranderde. Ik ontdekte dat ik een ergernis niet met me aan de haal moet laten gaan, maar dat ik die zo snel mogelijk op moet lossen. Anders kan het in de loop van twee maanden een manie worden. In de praktijk blijkt dat het me al helpt dat ik me nu de mogelijke consequentie van een ergernis realiseer. Daar heb ik dus geen zin in. Ergernissen zijn me die mogelijke ellende gewoon niet waard.

Dat was dus de eerste verandering. En er kwamen er meer.

Ik schreef een boek

Ja, ik had steeds goed in de gaten dat ik me ergerde, maar zag tot 2,5 jaar geleden nooit het verband met met mijn manieën. Nu weet ik dus waar ik op moet letten en is het best eenvoudig. Omdat ik zo opgetogen was en omdat ik zelf mijn ontdekking had gedaan, wilde ik ook alles opschrijven. Ik ben niet al te streng voor proeflezers – lees: ik geef ze geen deadline – maar ik hoop dat ik mij binnen afzienbare tijd schrijver mag noemen.

Ik ga een cursus volgen

Er is nog meer verandering want ik heb niet de indruk dat ik een gigantische bestseller heb geschreven en dat betekent dat er dus nogal wat mensen zijn die mogelijk baat hebben bij mijn boek , het niet zullen lezen. Dat mensen er baat bij kunnen hebben, is mij wel duidelijk geworden door de reacties van proeflezers. En dus komt er nog een verandering: ik ga een cursus ervaringsdeskundigheid doen. Inleidend, om te kijken of het vak bij mij past en of het een manier van lotgenoten helpen is die bij mij past.

Het smaakt naar meer, die veranderingen

Dus er is hopelijk meer verandering op komst. En het mag nog wel onsje meer zijn want bij Lalagè las ik in een recensie van het boek De kracht van betekenis van de hand van Emily Esfahani Smith dat verhalen vertellen zingeving geeft. Dat geloof ik graag. Dus als ik één verandering meer wens, is het dat ik méér van bovenstaande verhalen mag vertellen want ik merk dat die mij écht zingeving geven. En dat maakt gewoontevorming ook weer een stuk makkelijker.

Maar er is altijd behoudzucht

Dit is een verandering die ik zelf in gang en door moet zetten. Niet iets wat me overkomt want soms heb ik het idee dat ik te makkelijk het idee heb dat iets me overkomt en dat ik daaraan vasthoud, terwijl ik eigenlijk verandering wil. Gelukkig heb ik het idee dat ik in mijn vakantie daarin stappen heb gezet. Dat deze eerste werkweek dan weer even lastig is, dat kan best maar komen zal ik er.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Van bedriegerssyndroom naar to do en done

En daar was het vandaag ineens: het bedriegerssyndroom. Nou ja, ineens. Het komt om de zo veel tijd een keer opdagen. “Jij kunt dit niet.” “Anderen kunnen dit veel beter.” Ik weet dat het nergens op slaat, ik kan juist een heleboel wél. En toegegeven, in sommige dingen ben ik gewoon niet zo goed. Wiskunde was nooit mijn hobbby, zeg maar. Maar alles kunnen lijkt me ook maar saai. En natuurlijk, rationeel gezien, weet ik ook echt wel dat ik van alles kan.

Maar dat vervelende bedriegersyndroom komt toch regelmatig hard aan. Of het ermee te maken heeft dat ik een lichamelijke handicap heb, waardoor ik een heel aantal dingen niet kan, bijvoorbeeld autorijden – maar met het ov gaat prima. Of dat ik slechthorend ben waardoor ik er in grotere gezelschappen eigenlijk voor Piet Snot bij zit? Mijn bipolaire stoornis? Ook leuk, maar hé, ik heb er maar mooi een boek over geschreven. Alleen jammer dat proeflezers een deadline geven geen kwaliteit van me is, dan duurt het allemaal wat langer. Verder gaat de samenwerking tussen schrijver en proeflezers volgens mij prima

En ik kan boeken vertalen, ook in eendrachtige samenwerking. En dat houd ik net als bloggen al jaren vol. Mijn werk als webmaster van een gereedschapswinkel gaat ook helemaal zo slecht nog niet.

En toch twijfel ik

Of dat twijfelen nu komt doordat ik vanwege al mijn beperkingen de nodige onderzoeken heb gehad, of dat het bedriegerssyndroom anders ook wel regelmatig voorbij zou komen. Hoe dan ook, het gebeurt. De uitslagen van sommige onderzoeken zijn soms duidelijk. Dan zegt een onderzoeker op basis van de uitslagen bijvoorbeeld: “Paul, jij kunt dit niveau niet aan, hooguit iets veel lagers.” Terwijl ik al jaren zonder problemen op dat hogere niveau functioneerde. En zo zijn er meer voorbeelden.

Dus voel ik me regelmatig een bedrieger. En dan duurt het even voor ik weer bij mijn positieven kom. Vandaag dus weer. Maar misschien heb ik een manier gevonden om terug te slaan. Ik heb soms eigenlijk niet zo’n goed beeld wat ik op een dag doe. Ja, ik maak af en toe een to-dolijstje, maar wat er dan van terechtkomt, daar sta ik misschien wel te weinig bij stil. En dat geeft soms een onbevredigend gevoel. Ik ken al jaren het principe van de ‘done-lijst’ maar ik gebruik die niet consequent genoeg.

Daar komt vanaf vandaag verandering in want voor ik vanavond naar bed ga, schrijf ik op wat ik vandaag heb gedaan en maak ik een to-dolijst voor morgen, die ik morgen misschien weer uitbreid. En mijn done-lijst vul ik morgen de hele dag. Dat wil ik vol blijven houden. Voorlopig gewoon in een schriftje. En af en toe wil ik terugkijken en evalueren. Om te leren en om me volgende keer geen bedrieger te voelen.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Via mijn boek als buddy in de geestelijke gezondheidszorg?

De vakantie zit er weer bijna op. Niet alles gedaan wat ik wilde en dat betekent dat ik komende week naast mijn werk druk aan de slag mag met Gimlet. Dat komt wel goed. En hier ga ik het dus over mijn boek en gewoontes hebben. Die twee zijn wat mij betreft onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ook met mijn vertalingen, maar daarbij vind ik het niet zo belangrijk.

Mijn boek daarentegen voelt voor mij aan als verreweg het belangrijkste wat ik ooit heb geschreven. Juist omdat het gaat om psychische gezondheid. Ik heb mijn boek onder anderen al laten lezen door een aantal mensen die professioneel kijk hebben op geestelijke gezondheidszorg. Zij zijn enthousiast. En dat maakt mij weer enthousiast, want het helpen van lotgenoten was toch een belangrijke drijfveer van het hele project.

De afgelopen tijd heb ik nagedacht over hoe ik zo veel mogelijk mensen kan bereiken, zeker na al die positieve reacties. Daar hoop ik komende week meer over te kunnen vertellen, misschien morgen al. Hoe dan ook vind ik het een mooie zoektocht om mijn boek te laten landen. En misschien komen er nog wel andere vormen. Niet iedereen leest graag, dus een training geven is ook een idee waar ik mee speel. Uiteindelijk draait mijn boek om een ontdekking die ik deed door dagelijks ergens naar te kijken, dagelijks over iets na te denken. En dat hoef je niet uit een boek te leren, al hoop ik dat het mijne wel inspirerend is.

Een boek of toch meer dan alleen een boek?

En ik geloof dat er meer inspirerende verhalen zijn. Daar wil ik naar op zoek want ik heb het idee dat er in die verhalen zo veel wijsheid en kennis zit dat door de lessen uit die misschien heel veel gezondheidswinst te behalen is. Door de verhalen van oude rotten uit het vak op de een andere manier vast te leggen voor nieuwkomers: boek, film, training, lezing enz. Je leerde vroeger op school toch ook van docenten? Waarom zou dat in de (geestelijke) gezondheidszorg dan ook niet kunnen? Een patiënt met 10+ jaar ervaring die zijn of haar kennis overdraagt aan nieuwkomers?

~~~

Afbeelding van Ingela Skullman via Pixabay

Gewoontes, boek en talen leren

De afgelopen tijd heb ik me nogal afgevraagd wat ik met mezelf wil. En dus met dit blog. Ik denk dat ik nu het antwoord weet, in ieder geval voorlopig. Ik ga het de komende tijd nog een keer hebben over gewoontes, mijn boek en leren. Wie dit blog al langer volgt, weet waarschijnlijk dat die onderwerpen vaker de revue zijn gepasseerd.

Maar ik denk dat ik zonder gewoontes mijn ontdekking over mijn bipolaire stoornis niet had gedaan. En omdat ik ook denk dat vlak de behandeling van psychische problemen behoorlijk tekortschiet, wil ik daar graag mijn visie op geven. Om te beginnen met het uitleggen/nuanceren van de vorige zin. Je kunt een signaleringsplan maken en een life chart invullen, maar de gesprekken met een behandelaar zijn eerst wel gericht op dat signaleringsplan maar gaan al snel over op de vraag hoe je nu voelt. En naarmate het langer goed gaat, zit er meer tijd tussen de gesprekken. Dan ben je niet dagelijks met je stoornis bezig, behalve misschien door je medicijnen. Een life chart kan helpen, maar lang niet alle psychische stoornissen maken er gebruik van. Bij mijn weten is een life chart typisch iets rond een bipolaire stoornis. Je moet in een life chart dagelijks je dag scoren. Negen stappen van depressief naar manisch. Maar ja, wanneer ben je stabiel, of juist licht manisch? Dat lijkt me behoorlijk lastig. Meer over het signaleringsplan en de life chart straks in mijn boek.

Afijn, ik heb het idee dat wat ik in mijn boek beschrijf daar kan helpen. En misschien wel breder dan de bipolaire stoornis. Het heeft te maken met elke dag ermee bezig zijn. Gelukkig niet al te lang, maar wel elke dag. En het wordt een automatisme, merk ik, een gewoonte.

Talen leren

Het tweede onderwerp dat ik de komende tijd wil gaan bespreken is talen leren, ook weer in combinatie met gewoontes. Ik was vroeger op school vooral goed in talen, maar ik heb er daarna weinig meer mee gedaan. Behalve dan met Engels, dat ik dagelijks gebruik en natuurlijk heb ik boeken uit het Engels vertaald. Samen met anderen. Maar soms heb ik ik het idee dat ik boek na boek dezelfde woorden opzoek. Misschien moet ik daar wat aan doen, om me meer op het vertalen te kunnen concentreren.

En wat te denken van Frans en Duits, Latijn niet te na gesproken? Een paar jaar(?) terug zat ik wat te snuffelen rond frequentiewoordenboeken en kwam ik wat tegen van een zekere Paul Nation. Dat je met de eerste 1000 woorden naar frequentie 85% van gesproken taal begrijpt. En met 4000 – 5000 woorden 95% procent van geschreven tekst (voorwoorden Routledge Frequency dictionaries). De man bleek te werken aan de universiteit van Wellington, Nieuw-Zeeland. En hij had leerboeken geschreven met 4000 Engelse woorden. Maar interessanter was dat hij ook een boek had geschreven over hoe je een moderne vreemde taal kunt leren.

Het heeft even geduurd, maar ik heb het nu gelezen. Ik vond het interessant en zie mogelijkheden om talen op te halen op een manier die ik boeiender vind dan met Fluent Forever.

Afwisseling

Hier gaat het de komende tijd dus stuivertje wisselen worden tussen posts rond mijn boek en rond talen leren.

~~~

Afbeelding van Sabine Kroschel via Pixabay

Weer problemen met een van mijn hoorapparaten

Half juli liet ik mijn hoorapparaten schoon maken en liet ik mijn gehoor testen. Eén oor bleek achteruitgegaan te zijn maar omdat ik na het schoonmaken van mijn toestellen al meteen merkte dat ik beter hoorde, liet ik het er verder bij.

Alleen merkte ik de voorbije week of wat dat ik toch weer slechter hoorde. Dus ik besloot een afspraak te maken voor een nieuwe test of om de toestellen opnieuw in te stellen op basis van de genoemde test in juli. Daarnaast ging ik naar het inloopspreekuur om te kijken of er sneller iets aan kon worden gedaan. De afspraak stond namelijk pas over een kleine twee weken.

Schoonmaken kon wel in het inloopspreekuur. En dat bleek weer te helpen. Maar toen ik een uur later mijn huisgenoot enthousiast dat ik weer beter hoorde, onderbrak ze me meteen. Ze hoorde continu een fluit of ruis, zelf hoorde ik die niet. Anders was ik zeker niet zó vertrokken bij de audicien.

Het was even zoeken, maar het bleek mijn rechtertoestel te zijn. Het bleef maar fluiten of ruisen, hoe ik het ook indeed en aandrukte. Er zat niets anders op dan vandaag terug te gaan naar het inloopspreekuur. Maar toen bleek dat de audicien net was vertrokken en het meisje dat me gisteren geholpen had, durfde er verder niets aan te doen, behalve nog een keer kijken of het schoon was. Er moest echt een audicien naar kijken want er konden veel verschillende oorzaken zijn voor het probleem. De afspraak kon wel nog naar voren gehaald worden, naar komende donderdag.

En toch heb ik het idee dat ik beter hoor

Dat is misschien wat vreemd, maar mijn microfoontjes werden gisteren weer schoongemaakt. En dat hielp. Ik heb namelijk wat last van berg, net rond mijn oren, en misschien ben ik daar niet alert genoeg op geweest. Het eerdergenoemde meisjes zei namelijk dat er huidschilfers in de microfoontjes zaten.

Met die ruis was het in houden van mijn rechtertoestel sinds gisteravond geen optie meer. Het ligt nu op mijn nachtkastje. En toch heb ik het idee dat ik helemaal niet zo slecht hoor, misschien wel beter dan voor het schoonmaken. Ik kan mijn huisgenoot goed verstaan. Zelfs de toespraak van King Charles III kon ik prima volgen, ondanks dat de ondertiteling niet helemaal soepel liep. Alleen het woordje queen-con… (waarschijnlijk consort) miste ik. Verder gaat het nog niet zo slecht.

Evengoed baal ik wel van de hele toestand. Wordt over zes dagen vervolgd…

~~~

Afbeelding van shatishira via Pixabay

Nog een keer over het keerpunt

Natuurlijk weet ik niet of ik gisteren een keerpunt heb bereikt. Soms weet je het gewoon als je er een tegenkomt, maar meestal heeft het meer tijd nodig. Dat van gisteren behoort duidelijk tot de laatste categorie. En ik weet ook dat schommelingen normaal zijn, dat iedereen er last van heeft, de een wat meer dan de ander.

De reden dat ik er toch over begon, heeft zijdelings te maken met mijn bipolaire stoornis. Omdat ik geen geheim maak van die stoornis, wijten anderen enigszins afwijkend gedrag van mijn kant dan wel eens daaraan. Dan roep ik bij voorbeeld B, duurt het heel lang voordat ik met B begin. Zo lang dat het uiteindelijk toch bij A blijft. En dat krijg ik dus soms te horen dat het bij mij weleens wat schommelt. En dan ligt de conclusie voor de hand dat het te maken heeft met mijn bipolaire stoornis te maken heeft.

Zo voor de hand dat het me enigszins het zicht belemmerde. Toegegeven, bij een bipolaire stoornis horen stemmingsschommelingen. Daarom kun je signaleringsplannen gebruiken, soms alleen voor schommeling richting depressie, soms ook voor richting manie. En je hebt de life chart in meerdere smaken, een terugblik over verschillende jaren, of een dagelijkse. Alles om zicht te krijgen op schommelingen, want zodra ze te ver doorschieten, kunnen ze kwaad.

Dat is bij mij nu absoluut niet aan de hand. Maar ik heb wel het idee dat ik iets op het spoor ben. Ik heb de afgelopen tijd op dezelfde manier naar mijn gezonde schommelingen gekeken als ik eerder naar mijn ongezonde schommelingen keek. En het lijkt erop dat ik me wat somber voel als ik dingen uitstel. Iets waar ik tegenop zie, niet goed durf, waar ik niet het nut van inzien (=zo doen we dat nu eenmaal), of waar het doel of nut me niet duidelijk (genoeg) is. Ik heb er wat mee gespeeld. En wél bloggen helpt. Dat was mijn keerpunt van gisteren.

Blijft natuurlijk de vraag of ik iets uitstel omdat ik me wat somberder, ontevreden of hoe je het ook wilt noemen, voel. Of dat ik me juist wat rottiger voel en daarom uitstel. Hoe dan ook, ik probeer dingen op te pakken, juist als ik ertegenaan hik en wil uitstellen.

Een keerpunt

Het ritme zit er nog niet helemaal in, merk ik. Of het nog vakantieritme is, het zou kunnen. Ik ga er morgen over nadenken, want ik ben niet van plan om er al binnen een week de brui aan te geven. En ik weet ook wat helpt. Ik zou kunnen kiezen voor een vast moment van de dag. Dat doe ik nu in feite al, zo voor ik naar bed ga. Een andere mogelijkheid is het koppelen aan iets wat ik toch al doe, zoals wandelen. Ik kan reminders neer leggen, ik kan iemand een belofte doen, ik kan een vervelende consequentie bedenken als ik een dag niet blog, en een nog vervelender consequentie als ik twee dagen achter elkaar niet blog.

Aan de andere kant kan ik mezelf ook belonen als ik wél blog. Als ik een hele week heb geblogd iets groot, bijvoorbeeld, maar ook iets kleins na iedere geslaagde blogdag. Denk bijvoorbeeld aan een aantal pagina’s uit een boek of tijdschrift lezen. Als ik dat doe, kweek ik meteen een tweede gewoonte.

Dat raakt ook aan mijn doel van iedere dag bloggen: uiteindelijk meer goede gewoontes aanwennen, zodat er meer ritme in mijn leven zit en ik minder last heb van schommelingen door mijn bipolaire stoornis. Ondanks medicijnen merk ik namelijk toch dat mijn stemming schommelt. Weliswaar binnen veilige marges en niets om ziek van te worden, maar schommelen doet het. En dat kan te maken hebben met de medicijnen, al kan ik dat niet hard maken. Daarnaast merk ik dat dit probleem de laatste maanden prominenter aanwezig is geworden. Daar is ook een schommeling waar te nemen. Ik lees boek na boek over leren en gewoontevorming, maar het stoort me nu pas écht dat ik er te weinig mee doe.

Vreemd genoeg heb ik nu het idee dat ik op een keerpunt zit. Of het door mijn boek komt? Het kan best. Ik wil mijn boek en mijn blog leven. Ik weet nog niet hoe dat er uit gaat zien, maar ik was toch al bezig met nadenken.

Wordt vervolgd…

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Dubbele eindsprint begonnen met kleine stapjes

Nu de derde en laatste week van mijn vakantie vandaag is begonnen, betekent dat dat ik met een dubbele eindsprint ben begonnen. Ik wil deze week zowel mijn boek afronden als de vertaling Gimlet opnieuw in actie. Om met die laatste te beginnen. Het afronden van die vertaling gaat deze week niet lukken want ik krijg nog opmerkingen van een proeflezer. En die komen pas medio september. Maar ik heb al heel wat opmerkingen binnen. De vertaling is overigens van de hand van Roger. Als je fan bent van jongensboekenseries en encyclopedieën, kijk dan vooral eens op zijn site, Apriana.nl.

Het leek me verstandig om alvast te beginnen – of beter gezegd, hoofdstuk 1-5 nog keer opnieuw lezen en daarna wel verder te gaan. Zodat we het boek hopelijk in het najaar ergens te kunnen presenteren. Die vertaling doornemen is niet heel veel werk, maar ik zag er een beetje tegenop om nóg een keer alles door te moeten nemen wanneer de laatste proeflezer met commentaar kwam. Maar contact gehad en het commentaar viel mee dus kan dat er waarschijnlijk wel bij.

Waar ik wel behoorlijk tegenop zie, is de laatste ronde van mijn eigen boek. Het wordt steeds echter en ik ben vanavond daadwerkelijk na iets meer dan een maand pauze opnieuw begonnen. Ik had vandaag graag meer gedaan, maar ik heb me verkeken op mijn agenda. Vandaar dat ik maar 1 pagina heb doorgenomen, van de 41. Toch een paar kleine dingetjes gevonden. Dus wel goed om er nog eens naar te kijken voor het naar een uitgever gaat.

Zuinig als ik ben, heb ik het geheel niet uitgeprint, maar lees ik op mijn desktop in schermvullende modus. Daardoor ziet de tekst er anders uit dan tijdens het schrijven op de laptop. En ik lees mezelf hardop voor. Op die manier hoop ik er de laatste hobbels alsnog deze week uit te halen. Gelukkig heb ik nu wat meer ruimte in mijn agenda.

~~~

Afbeelding van Benjamin Hartwich via Pixabay

Doelen voor mijn 43e levensjaar

Drie dagen gelden was ik jarig en tussen alle festiviteiten door heb ik nagedacht over wat ik het komende jaar wil bereiken. Ik ben er al druk mee bezig, want het ligt in het verlengde van waar ik vorig jaar (en het jaar daarvoor) mee bezig ben geweest. Misschien handig om het toch op te schrijven, ook in het openbaar, zodat ik in jullie als lezers een accountability partner heb. In goed Nederlands: een stok achter de deur. Zonder verder dralen:

  1. Mijn boek over hoe ik leerde omgaan met mijn bipolaire stoornis afronden. Dat ga ik de komende week doen, de laatste van mijn vakantie.
  2. Het boek opsturen naar een uitgever en daadwerkelijk laten uitgeven. Benieuwd hoe dat gaat. En of het voor herhaling vatbaar is, zie punt vier.
  3. Wie kan ik helpen met mijn boek? Dat is een vraag waar ik uiteraard al eens over heb nagedacht. Het is geschreven als ervaringsverhaal rond mijn bipolaire stoornis, dus zijn mensen met een bipolaire stoornis en hun omgeving de eerste doelgroep. Ik heb ook al wat ideeën over hoe ik die kan bereiken, maar wat ik vooral spannend vind, is dat het boek volgens proeflezers ook voor andere doelgroepen interessant kan zijn. Om er een paar te noemen: arbeidsdeskundigen (vanwege een ongelukkige rapport waar ik last van had, mild gezegd) en er stond iets in dat ook bleek te werken voor iemand die last had van overprikkeling. Daarmee wordt mijn doelgroep een stuk groter. En dat vind ik een heel mooie uitdaging. Uitzoeken of en hoe ik meer mensen kan bereiken dan gedacht en gehoopt.
  4. Ik zou het prachtig vinden als ik van mijn boek een serie kan maken. Juist omdat ik merk dat ik mijn stoornis onder controle heb gekregen, afkloppen, door het verhaal over wat er tijdens een manie gebeurde in mijn hoofd steeds opnieuw te vertellen. Dat zorgde ervoor dat ik steeds dieper ging graven en uiteindelijk zo’n beeld kreeg van het begin van een crisissituatie, dat ik die herkende toen ie zich weer liet zien. En dat was het moment dat ik kon ingrijpen. Dat had ik niet zozeer geleerd dankzij hulpverlening, maar het leverde wel veel op. Onder andere dus mijn boek. Ik zou het heel mooi als ik anderen op zo’n zelfde manier kon helpen. En misschien kan dat ook nog wel boeken opleveren.
  5. Gewoontes spelen een belangrijke rol bij mijn ontdekking. Ik heb het gevoel dat ik erover kan blijven leren, bijvoorbeeld over gewoontes overdragen, en dat doe ik natuurlijk graag. En ik zou graag willen leren over mijn gewoonte mezelf terug te trekken als ik iets spannend vind. Maar bovenal wil ik bij gewoontes vooral van theorie naar praktijk gaan. Want ik weet vaak goed wat ik moet doen, maar ik doe het dan vervolgens toch niet.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Waarom zou ik Frans willen leren of ophalen? (1/..) Over een einzelgänger die toch stiekem graag contact legt.

Iedere dag willen bloggen en dan de derde dag al overslaan. Niet best. Maar, zo leerde ik van Leo Babauta, als je er maar van leert en de dag erna de gewoonte weer oppakt, kan het gaan kwaad. Twee dagen achter elkaar overslaan, is wel een probleem. Dus dat doe ik dan maar niet.

Eergisteren was de vraag dus waarom ik zoveel gewoontes wel een maand of daaromtrent kan volhouden, maar dat het daarna ophoudt. Terwijl het dan juist een gewoonte moet zijn geworden en makkelijker vol te houden. Daar heb ik de afgelopen dagen over nagedacht en ik kom tot de voorlopige conclusie dat het met twee dingen te maken heeft. Het eerste is dat ik een behoorlijke einzelgänger ben en het tweede dat ik soms (=regelmatig) toch niet zo van verandering houd als ik hoopte voor ik aan een poging begon om een nieuwe gewoonte aan te leren. Dan kies ik er vaak voor om alles toch maar bij het oude te laten.

Frans leren met Fluent Forever

Laat ik een simpel voorbeeld geven om beide punten mee duidelijk te maken. Vorig jaar las ik De Taalhacker van Gabriel Wyner omdat ik van alles over had gelezen en nieuwsgierig was naar zijn methode. Nou was mijn Frans op de middelbare school lang niet slecht en ken ik naast musée nog een heel stel andere Franse woorden uit het Latijn. Maar ik had er al jaren niks meer mee gedaan. En de Fluent forever app, zoals het in het Engels heet, leek me wel een methode die het uitproberen waard was. Zeker toen Chansons! ook nog begon.

Maar ik merkte al snel dat ik het me tegenstond om de hele tijd op mijn smartphone met zo’n stomme app bezig te zijn. Zelfs voor WhatsApp gebruik ik bij voorkeur de pc-variant. Alleen het nieuws lees ik op mijn smartphone. Leuke uitvinding, maar met één hand blijft het toch behelpen.

Daarnaast bleek mijn Frans nog best redelijk te zijn, dus er zat weinig uitdaging in. De uitspraak voor woorden en uitlegfilmpjes van uitspraakregels waren wel aardig, maar die waren deels gebaseerd op het Engels. En als iets mij aan het Engels onduidelijk is, is het wel de uitspraak. Dat schoot dus lekker op.

Het werd me al snel duidelijk: als ik mijn Frans op zou willen halen, moest dat op een andere manier dan via Fluent Forever. Maar dat kwam er niet van. Dat heeft te maken met het grootste bewaar dat ik had. En het was dat bezwaar dat ervoor zorgde dat ik niet verder ging met mijn Frans.

Wil ik met iemand Frans spreken?

Ik was al vijftien niet meer bij La Marianne op het bezoek geweest. En Frans spreken, dat was nog langer geleden. Dat was wel een van mijn mooiste vakanties ooit geweest. Maar al die jaren heb ik Frankrijk, Fransen, en Frans spreken amper gemist. Heel handig dat goed ben in taal. Maar geef mij een boek en ik ben tevreden. Als ik met mensen moet gaan praten – zeker als ik het gevoel heb dat ik iets van die mensen moet, zo voelt dat dan vaak – word ik een stuk onrustiger. Daar kom ik de komende tijd vaker op terug. Het heeft er deels mee te maken dat ik slechthorend ben, maar het zal ongetwijfeld ook karakter zijn. En het is soms niet handig. Goed om eens bij stil te staan.

~~~

Afbeelding van No-longer-here via Pixabay