Categorie: Leren

In deze vreemde coronatijden weet ik niet goed wat ik met mijn blog aan moet. Het lijkt allemaal onbelangrijk, maar toch vind ik dat het dat niet is. Het leven gaat door – al gaat het helaas voor steeds meer families in dit land en wereldwijd niet meer gewoon door. Maar: ik werk, al is het dan thuis. Ik wil ook werken, maar: is dit alles? Dat is eigenlijk de vraag die me bezighoudt. Wat kan ik bijdragen, waar kan ik helpen, wie kan ik helpen, hoe kan ik helpen?

Die vragen zorgden er al voor dat ik vorig jaar na een flinke pauze van bijna anderhalf jaar toch weer ben gaan bloggen. En de vraag is actueler dan ooit, nu met deze gruwelijke coronacrisis.

Dus ik ga door met waar ik voor de crisis mee bezig was; het in kaart brengen van de werking van gewoonte. Want gewoontes hielpen mij dus misschien kan ik er anderen mee helpen. Die drang is alleen maar sterker geworden. Dus dit blog zal de komende tijd in het teken van gewoontes staan.

Uhh, vergeet je telefoon niet

Om te beginnen met een voorval van afgelopen zaterdag. Ik zat in de auto op weg naar het Ommetje de Kwegt in Nederweert-Eind en ik realiseer me plotseling dat ik mijn smartphone ben vergeten. Die gebruik ik tijdens het wandelen voor de stappenteller maar lag nu dus nog op het aanrecht.

Achteraf was ik er blij om. Sinds een kleine twee weken leg ik tegen half zes mijn smartphone op de hoek van het aanrecht. Het stoorde me om iedere keer weer die stomme bliepjes te horen van die en die app en het steeds ongecontroleerd checken of er nog blogs of mails waren die ik nú moest lezen; ik kreeg steeds meer een hekel aan die haast oncontroleerbare hand-broekzak reflex. Dus ik greep in. Legde mijn telefoon weg. Het voorval van zaterdag deed me realiseren dat ik op de goede weg zat en dat ik het mezelf nog makkelijker kon maken door een paar apps die ik vaak check – én wil checken – op het bureaublad van desktop en laptop te zetten. Dat betekent dat ik nu in de huiskamer of buurt, of lees of tv-kijk. En dan loop ik af en toe naar de computers om mijn apps te checken – maar dat doe ik dan wel bewust. Net als het controleren van WhatsApp op mijn weggelegde smartphone. Ik had een gewoonte doorbroken; dat realiseerde ik me zaterdag voor het wandelen. Hoe ik deed? De komende tijd meer.

~~~

Afbeelding van Samuele Schirò via Pixabay

Eén van de mooie dingen aan het feit dat ik sinds begin dit jaar intensiever werk met dagelijkse gewoontes, is dat ik meer lees. Daar ben ik echt blij mee want wat realiseer ik me achteraf hoezeer ik het lezen heb gemist. Het brengt me nu zo veel plezier. En ik heb het idee dat ik er nog van leer ook, deels omdat ik fictie en non-fictie afwissel maar zelfs omdat ik bij de fictie ook weer over dingen lees waar ik meer vanaf wil weten.

Maar door dat succes van mijn gewoontes heb ik zoals ik al eerder zei een enorme interesse gekregen in gewoontes. Wat zijn ze? Hoe werken ze? Waarom werken ze? Is er verschil tussen goede gewoontes en slechte gewoontes? Hoe kom je van slechte gewoontes af? Ik ben – al zeg ik het zelf – al redelijk goed met gewoontes maar het kan altijd beter. Daarom heb ik vorige week onderweg naar huis in de trein in twee dagen de previews gelezen van Good habits, bad habits van Wendy Wood en van The power of habit van Charles Duhigg uit 2012. Het boek van Wood is van vorig jaar. Ik had het een tijdje geleden al over de Nederlandse vertaling die mij niet helemaal goed gekozen leek: Gelukkig met gewoontes. Omdat het boek van Duhigg ouder is ben ik daar inmiddels gisteren mee begonnen, maar niet nadat ik dit weekend de reeks van Peter Pellenaars over Zen habits. Mastering de art of change van Leo Babauta had gelezen. Ik ben van plan komend weekend mijn eigen vervolgserie over dat boek ook weer te lezen en misschien wel het boek zelf ook weer te herlezen.

Misschien was het omdat ik nieuwsgierig ben maar zowel het nieuwere boek van Wendy Wood als dat van Duhigg lazen voor mij als pageturners. En dat van Duhigg leek ook in te gaan tegen wat ik bij Babauta las. Dat wil ik dus graag weten. En zijn beide hierboven afgebeelde boeken net zo praktisch als dat van Babauta?

Ga ik de code van gewoontes nu helemaal kraken? Je gaat het hier op dit blog lezen.

Blogs hebben me al veel gebracht en ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven. Ik ben in ieder geval nog lang niet van plan te stoppen met zelf te bloggen of te stoppen met het lezen van andere blogs. Wat het zelf bloggen betreft zoek ik alleen nog iets meer regelmaat. Ik ga ermee experimenteren om te kijken wat voor mij het lekkerste voelt.

Andere blogs blijf ik zeker lezen en ik probeer dat langzaam uit te breiden en soms een reactie te geven. Voor het plezier, de (h)erkenning en omdat ik er soms wat van opsteek. Dat wat van opsteken is een understatement.

Maar het is wel dat wat me nu laat bloggen. Schijven zodat ik zelf leer en zodat anderen er misschien ook wat van leren. En ik denk dat ik daarbij twee thema’s aan ga houden:

• De waarde van dagelijkse gewoontes. Dit is een onderwerp waar ik het nog nooit over heb gehad 😉 Maar ik heb er dusdanig veel baat bij dat ik denk dat anderen dat ook kunnen hebben. Ik denk dat dagelijkse gewoontes aan te leren zijn en omdat ik er een gezondheidsreden voor heb is dat voor mij nog belangrijker. Want ik ben er eigenlijk bij toeval achter gekomen dat dagelijkse gewoontes hier voor mij een oplossing voor lijken te zijn voor die een vervelende bijwerking van een gezondheidsprobleem. En laat ik nou best veel hebben geleerd – o.a. signaleringsplan en life chart – in mijn behandeltraject, maar dit niet. Terwijl ik het anderen ook gun, maar dan moeten ze er wel bij toeval achter komen en ook nog eens leren hoe het dan moet. Misschien kan ik daarbij helpen. In ieder geval ga ik onderzoeken waarom het mij helpt en hoe dan.
• Een ander onderwerp dat me blijft fascineren is (leren) leren. Ik heb de studieboeken – HTML en CSS + PHP en MySQL – weer opgepakt, waarover een volgende keer meer, maar daarvoor herlas ik dus A mind for numbers van Barbara Oakley en Lezen weten en niet vergeten van Mark Tigchelaar. Nu is herlezen op zich geen goede strategie maar omdat er bij mij vier en vier en een half jaar tussen heeft gezeten, kon het geen kwaad. Gelukkig heb ik het nog niet zo slecht gedaan en dat bleek ook wel tijdens mijn omscholing tot web developer die nu alweer bijna vier jaar gelezen begon. Maar misschien ga ik de komende tijd nog wat lessen uit beide boeken delen.

Oh ja, ik ga natuurlijk ook vertellen over de voortgang van Mossyface. De vertaling lag even stil door Worrals’ oorlog dat nu bij de drukker ligt en waar ik nog enkele tekstcorrecties deed voordat het naar de drukker ging. Het boek verschijnt overigens 28 maart tijdens de Biggles meeting in De Bron, Vogelplein 1, Amersfoort. Vanaf 13:00. Voorafgegaan door de Jaarlijkse Algemene Ledenvergadering.

Eén van de mooiere dingen aan het feit dat ik weer een gewoontedier ben geworden is dat ik weer regelmatig lees. Ik speel nu met de gedachte om fictie af te gaan wisselen met zelfhulp-, studie- of managementboek. Ik ben alvast begonnen met het herlezen van A mind for numbers van Barbara Oakley. Ik heb het vier jaar geleden ook al eens gelezen maar ik heb toen geen strategie gebruikt om te zorgen dat ik het ook bleef onthouden.

Toch ben ik niet ontevreden met wat ik meegenomen heb uit het boek. Er zijn namelijk toch wel wat strategieën die ik wel geïntegreerd heb in mijn leren. Te weten:

• Onthouden door gespreid te herhalen. Ik doe dat met Anki. Als laatste in de avond.
• Dat heeft te maken met de 2 modi waarin volgens Oakley de hersenen kunnen werken. Eerst moet je een probleem aanpakken met de gefocuste modus – geconcentreerd nadenken. Dit moet je echter niet te lang achter elkaar doen. Nee, je moet ook je diffuse modus een kans geven. Dit is een manier van verwerken van informatie die je zelf niet merkt. Ongestructureerd, op de achtergrond tijdens ontspannen activiteiten als wandelen en slapen. In je slaap verwerk je namelijk wat je op een dag gedaan hebt. En als je iets kort herhaalt vlak voor je naar bed gaat, heb je de beste kans dat je iets onthoudt.
• Ik probeer als ik studeer niet te lang in de gefocuste modus te blijven hangen maar ook de diffuse modus een kans te geven. Dit kun je bijvoorbeeld doen door niet op het laatste moment te beginnen met leren. Beide modi werken het best als je ruim op tijd begint. Studeer je pas de laatste avond dan krijgt de diffuse modus niet meer de kans om de gefocuste modus een herkansing. Dan zit je immers al te stressen op het examen.

Maar nu ik met het idee speel om de studieboeken weer op te pakken; web development en boeken over gewoontevorming, leek het mij handig om te beginnen met A mind for numbers. Voor web development kan ik mijn bestaande strategie van het maken van Anki opgaven blijven gebruiken maar ik benieuwd of ik uit het boek van Oakley ook een plan kan destilleren om niet alleen te onthouden wat ik in managementboeken of een zelfhulpboek lees maar ook te gaan en blijven toepassen. Anders heeft het denk ik weinig nut. Uiteindelijk is het toch het toepassen in de praktijk waar het om draait.

Ik doe op deze plek verslag van het proces. Je kunt op internet op diverse plekken lezen dat je 90 procent van wat je aan een ander uitlegt onthoudt. Dat geloof ik niet, maar ik geloof wel dat het helpt, zoals ook hier wordt beargumenteerd.

Soms heb je van die momenten dat je je realiseert dat je in de boekhandel hebt gestaan en dat je boek in de hand hebt gehad dat je helemaal beschrijft. Dat overkwam me vanmiddag tijdens het wandelen in het bos. Het boek bekeek ik een aantal weken geleden in de boekhandel op station Eindhoven, of station Eindhoven Centraal zoals het tegenwoordig heet. Ik had wat tijd over omdat ik een trein later naar huis nam, maar zag het boek pas vrij laat liggen en besloot het daarom niet af te rekenen. Die zin is natuurlijk polyinterpretabel: het boek bleef gewoon in de boekhandel en de volgende keren kon ik het niet meer vinden, helaas.

Maar ik weet hoe het heet en wie het heeft geschreven: het ging om het boek Gelukkig met gewoontes en is geschreven door Wendy Wood. En vanmiddag werd me dus duidelijk dat die titel mij op dit moment helemaal omschrijft. Wandelen, vertalen, lezen, programmeren; het is juist het dagelijkse eraan dat het makkelijk maakt en daardoor nog leuker. Want wat is er nu fijner dan leuke dingen doen? Juist, ja, dagelijks leuke dingen doen. Vandaar dat ik het iedereen gun: gelukkig (zijn) met gewoontes.

Wordt vervolgd…

Eerst wat achtergrondmateriaal lezen over boek en schrijfster. En waarschijnlijk het boek aanschaffen en lezen. In het Engels heet het boek overigens Good habits, bad habits.

Ooit, in mijn studententijd, las ik in een e-mailhandtekening het volgende citaat:

“I am here on earth to do good to others. What the others are here for, I don’t know.”

Het citaat werd, meen ik, toegeschreven aan de Britse 19e eeuwse auteur Anthony Trollope en is me altijd bijgebleven. Ik zag er de humor wel van in en vond dat het paste bij de man bij wie het in zijn handtekening stond. De man was namelijk vrijwilliger bij de blindenbibliotheek en las voor een lid van de I.B.A. Engelstalige Biggles-boeken in. En hij las voor op bijeenkomsten van onze vereniging. Prachtig, luister zelf maar.

Aan het citaat moet ik de laatste tijd nogal eens denken. Behalve dat ik er de humor van inzag, sprak het me inhoudelijk ook aan. Niet dat ik het als leidraad van mijn leven wilde nemen, dat zou sterk overdreven zijn maar in mijn eerste serieuze baan had ik het gevoel dat ik iets voor anderen betekende. Het liep niet helemaal goed af met mij en die baan maar juist dat andere helpen, lotgenoten zelfs, sprak me enorm aan. Daarom begon ik ook dit blog. Om anderen inzicht te geven in mijn beperkingen.

Mijn blog had echter zijn beperkingen – weinig bezoekers, bekendheid en ik stond er in mijn eentje voor en dat was en het oorspronkelijke plan achter dit blog niet de bedoeling. Om die reden zocht en vond ik aansluiting bij Onzichtbaar Ziek, waar ik twee jaar een maandelijkse column voor heb geschreven. Alle oudere blogs zijn door een koerswijziging van internet gehaald, maar het gaf mij veel steun.

Het punt is: ik wist waarom ik het deed. Anderen helpen met mijn uitgeschreven gedachten. Omdat ze voor herkenning zorgen of omdat ze tot nadenken stemmen. Ik schrijf dan wel voor mezelf, het is ook wat de ander ermee kan dat zo’n goed gevoel geeft. Dat realiseerde ik over mijn eerste baan en over mijn columns bij Onzichtbaar Ziek. En ik had bovendien de indruk dat ik er lotgenoten mee hielp. Het gaf een goed gevoel. En dat goede gevoel wil ik terug. Dus wil ik hier (en misschien ook offline) weer wat vaker een inkijkje in mijn denkwereld bieden en kijken of ik daarmee anderen en mezelf kan helpen.

Ja, het is hier ook mistig en ja, het is hier inmiddels ook donker terwijl ik lekker warm binnen zit te typen. Een aantal dagen te laat want ik had me nog zo voorgenomen om elk weekend een blogpost te schrijven. Dan maar inhalen op woensdag.

Het lijkt er haast op dat mijn drang tot bloggen minder wordt als het beter met mij gaat. Want dat gaat het. De titel is figuurlijk bedoeld. Ik probeer nu een beetje te analyseren waarom het nu weer beter gaat dan het pak hem beet van begin november tot begin januari gegaan heeft.

Ik heb wel vermoedens in welke richting ik moet denken maar ik voel er nu eens niets voor om mijn denkproces op dit blog te delen. Ik heb namelijk het vermoeden dat er weleens meer mensen in hetzelfde schuitje kunnen en ik wil niet dat zij, mochten zij dit lezen, denken van: “Goh, volgens mij heb ik dat ook.” Of erger: “Verrek, die Paul die heeft XYZ als oplossing bedacht, laat ik dat ook eens proberen.”

Daar pas ik voor. Om drie heel eenvoudige redenen. Ter eerste heb ik vorig jaar dezelfde truc toegepast als nu en werd ik al vrij snel ziek. De omstandigheden zijn nu weliswaar anders, maar ik wil anderen niet klakkeloos aan iets blootstellen waar ze ook last van kunnen krijgen. Ten tweede is ieder mens anders, wat voor mij werkt hoeft dat niet te doen voor jou. En ten derde vind ik dat dit begeleid moet gebeuren, vanuit hulpverlening. Gezien de doelgroep die ik voor ogen heb, waarvan ik denk dat die mogelijk bij mijn ervaringen gebaat zijn.

Ik ben daarom nu dus bezig mijn verhaal van de afgelopen tijd offline vast te leggen. Wat is er gebeurd? Wat deed ik? Wat hielp? Waarom hielp het? Vragen die ik voorzien van een mogelijk antwoord wil voorleggen aan mijn hulpverleners. Zodat zij kunnen beoordelen of het zinnig is zodat ik het bij een mogelijke herhaling in kan zetten. En beoordelen of lotgenoten er ook baat bij kunnen hebben. Wat dat zou natuurlijk helemaal mooi zijn. En mocht men er iets in zien dan wil ik graag meedenken en -werken om mijn kennis zo goed mogelijk aan anderen beschikbaar te stellen. Ik ben heel benieuwd want zelf had ik veel van die opgedane kennis graag in het behandeltraject gezien.

Spannende tijden dus.

Afbeelding van stux via Pixabay

Eigenlijk ben ik niet zo van de goede voornemens en vind ik dat je er op elk moment mee kunt beginnen maar het afgelopen jaar, anderhalf jaar, heb ik gemerkt dat ik toch moeite heb mijn voornemens in daden om te zetten. Vandaar dat ik voor dit jaar als extra stok achter de deur mijn wensen en doelen online zet. Laat ik beginnen met de wensen:

Wensen

• Zowel in 20218 als in 2019 kreeg ik te maken met ziekte. Ik ben hopelijk dit jaar alerter en gebruik meer medicatie en ik hoop dat ik dit jaar gevrijwaard blijf van mijn ziekte.
• Een tweede probleem met een bipolaire stoornis is dat je soms het gevoel hebt dat helemaal niks lukt. Dit overkwam me afgelopen december nog. Ik hoop dat ik over deze gevoelens eerder ga praten zodat ik ze voor kan blijven.
• Een derde, gerelateerd probleem is dat me lustelozer voel dan voor de zomer van 2018 waarin het met mijn gezondheid voor het eerst in zes jaar misging. Over die lusteloosheid misschien in een later blog meer.

Dan nu de doelen

Deze zijn wat kleiner maar hebben deels toch te maken met wat ik hierboven schreef. Behalve dagelijks wandelen lukt het mij bijna niet om van dingen een dagelijkse gewoonte te maken. Voor dit jaar heb ik hulp ingeroepen van Elja’s projectenlijstje. Het is niet mijn bedoeling alle dingen die erop staan dagelijks uit te voeren maar ik hoop dat de groene eentjes me wel gaan stimuleren mijn doelen te behalen:

• De vertaling van Mossyface eindelijk afronden zodat deze in het najaar gepubliceerd kan worden. Ik ben samen met een aantal partners in crime nu al anderhalf jaar met het boek bezig maar ziekte en gebrek aan (dagelijks) ritme gooit steeds roet in het eten. Vandaar dat het hoog op mijn prioriteitenlijstje staat.
• 25 boeken lezen. Dit is misschien geen spectaculair aantal, maar ik haalde er vorig jaar maar 20. Ik heb vooral moeite om in het leesritme te komen.
• Vaker bloggen; het streven is ieder weekend.
• Blijven wandelen. Dat gaat al vijf jaar goed dit jaar.
• Sinds de zomer van 2018 ben ik bijna zes kilo aangekomen. Die wil ik dit jaar weer kwijt.
• Dit jaar is het vier jaar geleden dat ik begon aan mijn omscholing tot web developer en hoewel ik de kennis die ik in mijn opleiding opdeed in mijn huidige baan niet nodig heb, blijf ik het een interessant onderwerp vinden. Vanaf afgelopen augustus heb ik mij gericht op het onderhouden van mijn kennis uit de opleiding en dit jaar wil ik die kennis ook uit gaan breiden. Daarover vast meer in latere blogs.
• Vroeger op de middelbare school was ik vooral goed in talen maar behalve met Engels doe ik er weinig meer mee. Dat vind ik jammer en ik ben van plan mijn talenkennis weer wat op te vijzelen; zeker omdat ik benieuwd ben naar Fluent forever van Gabriel Wyner. Wat hij schrijft lijkt op hoe ik met Anki heb gewerkt tijdens mijn omscholing. Inmiddels gebruik ik Anki weer om mijn kennis op te halen en ik ga het ook inzetten voor mijn verdere verkenning van het web development landschap. Maar omdat Wyners methode om nieuwe talen te leren hier erg op lijkt, wil ik zijn boek dit voorjaar gaan lezen en als het me aanstaat ook toepassen. Misschien ga ik wel een nieuwe taal leren en helpt dit me ook een beetje van mijn introverte karakter af. Wordt vervolgd.

Afbeelding van mohamed Hassan via Pixabay