Auteur: Paul van der Werf

Begin dit jaar was één van mijn voornemens mijn gewicht weer wat omlaag te brengen. Volgens de Body Mass Index was ik net een kilo te zwaar. Dat weet ik omdat ik al jaren iedere zaterdagochtend op de weegschaal sta. Dat begon toen in het voorjaar van 2010 toen ik als kersvers afgestudeerde vond dat ik van mijn studentenkilo’s af moest. Volgens de BMI woog ik zo’n tien kilo te zwaar voor een gezond gewicht en daar wilde ik wel weer naartoe. Gelukkig hadden we nog een boek van Sonja Bakker in huis en bleek het met haar methode vrij gemakkelijk om af te vallen.

Uiteindelijk gingen er in twee jaar tijd twintig kilo af. De laatste vier à vijf gingen eraf door de manie van 2012 die de kentering zou blijken te worden. Ik moest namelijk flink meer medicijnen gaan slikken, van de minimumdosering naar iets substantieels. En in de bijsluiters van de medicijnen viel te lezen dat bij meer dan één op de drie mensen gewichtstoename voorkwam. En daar hoorde ik helaas ook bij. Het ging sluipenderwijs maar wel met jaarlijks twee kilo erbij.

Dat hield in dat mijn Body Mass Index toch weer in de buurt van de vijfentwintig kwam. Gelukkig was ik me daar door mijn wekelijkse afspraak met de weegschaal van bewust en lukt het me een aantal jaren mijn BMI onder die beruchte vijfentwintig te houden. Tot ik in 2019 toch weer een manie kreeg en de medicatie weer fors omhoog moest. Toen tikte ik op een gegeven moment zelfs net de 26 aan.

Gelukkig ging de manie voorbij en kon ik mijn medicatie weer afbouwen en verdwenen daarmee ook de kilo’s tot ik zelfs een kleine buffer over had. En dat was maar goed ook want eind maart, begin april was het toch weer raak. Ik was er dan wel heel vroeg bij waardoor de hypomanie niet omsloeg naar een manie, maar ik moest wel de medicatie tot twee keer toe verhogen.

En dat had gevolgen

Ik ben twee kilo aangekomen. Daar zat weliswaar een kilo bij die ik door de manie eerder was kwijtgeraakt maar toch betekent het dat ik op moet letten. Ik weet nog niet wanneer ik mijn medicatie weer af kan gaan bouwen maar ik zit nog maar een twee ons af van een BMI van 25+. En dat wil ik graag voorkomen. Elke dag wandelen is helaas niet voldoende. De medicijnen zorgen voor meer hongergevoel en een tragere stofwisseling. Misschien de Pomodorotechniek anders inzetten: 25 minuten werken, 5 minuten bewegen. Het valt te proberen. Laat ik dan maar meteen beginnen.

Afbeelding van Vidmir Raic via Pixabay

De maand april verliep een beetje eigenaardig. Ik werd hypomaan. Dat wil zeggen dat ik manische trekjes kreeg zoals veel contacten leggen, enthousiast over een bepaald onderwerp zijn en je juist ergeren aan andere dingen. Dat alles overkwam me in april. Gelukkig lijkt alles weer onder controle te zijn maar het is denk ik verstandig erop terug te blikken zodat ik er hopelijk van kan leren in de toekomst.

Op tijd wegleggen die telefoon en ook geen mail meer

Het begon allemaal eind maart met mijn blogpost over lessen van elf jaar. Naar die post verwees ik namelijk op maandag 29 maart in een soort van recensie van het boek Stijl van Kitty Kilian. Ik liet dat netjes aan Kitty weten en ik hoopte stiekem dat ze op die ene link in die recensie klikte. Die ging naar het lessen van elf jaar blog. Het was al laat op de avond maar ik besloot te wachten op wat misschien zou gebeuren. En ik zag rond elf uur ’s avonds inderdaad dat Kitty een schitterende opmerking had achtergelaten. Eentje waarmee ik echt verder kon. En helaas ook eentje waarmee ik om 23:05 stuiterend naar bed ging en ik een nacht beleefde waarin ik maar drie tot vier uur sliep, in plaats van mijn gebruikelijke zeven tot acht uur.

Toen ik dinsdagochtend opstond was ik dan ook gealarmeerd: dit moest niet nog een paar nachten zo doorgaan. Maar ja, ik moest gewoon werken en daarna met het comment van Kitty aan de slag, ’s avonds, twee avonden achter elkaar. Dus ik sliep nog twee nachten evenveel uren als van maandag op dinsdag, ondanks dat ik netjes mijn medicijnen innam.

Een inmiddels gepensioneerde psychiater had mij ooit verteld dat ik mijn medicatie mocht verhogen tot een bepaald niveau als ik mij drie dagen anders dan anders voelde. Dat deed ik dus netjes, in overleg met mijn huidige behandelaar.

Eén plus één is twee extra

Het hielp alleen niet echt geweldig, merkte ik na een dag of drie maar omdat ik mijn afspraak kon vervroegen liet ik het maar zo. Op vrijdag had ik dus een gesprek en besloten we in goed overleg de medicatie alsnog een beetje extra te verhogen, niet met één eenheid, maar met nog een tweede, zoals ook in mijn signaleringsplan staat.

De dag erna, zaterdag, merkte ik al meteen resultaat. Ik was mijn manische gevoelens kwijt en ik had weer een nacht echt goed geslapen. En ik wist na het gesprek en de goede nacht die erop volgde dat dit geen manie was maar een hypomanie: wel de manische gevoelens, maar normaal kunnen blijven functioneren. En ik besefte dat ik door mijn slaapgebrek niet alert genoeg meer was om een ergernis op te merken die er misschien mede voor heeft gezorgd dat de eerste verhoging niet voldoende was.

Blijven leren van mijn bipolaire stoornis

Er was een belangrijk verschil met de tijd dat die psychiater mij dat advies gaf. Toen slikte ik van het ondersteunde medicijn twee eenheden, inmiddels drie. Daardoor had de ophoging nu minder effect, want het was nog maar één eenheid en niet de door hem bedoelde twee. De les is dus: verhoog na drie dagen problemen met twee eenheden. Dat staat niet voor niets in het signaleringsplan. En blijf daarnaast alert want op het ene signaal kan een ander volgen. In dit geval slaapgebrek en ergernis.

Al met al een leerzame maand. En toch ook een mooie want zoals ik eergisteren al schreef kon ik mijn boek over mijn bipolaire stoornis naar proeflezers sturen.

~~~

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Gisteren en vandaag heb ik het manuscript van mijn boek naar meer dan een handvol proeflezers gestuurd. Gelukkig voor hen heb ik het getypt, maar dat terzijde. Want ik ben natuurlijk degene die zich gelukkig mag prijzen: dat er al op voorhand zo veel belangstelling voor mijn boek is en dat ze mogelijke onduidelijkheden en onjuistheden vinden zodat ik ze kan corrigeren.

Het boek bevat zo veel mogelijk lessen die ik heb geleerd door twintig plus jaar ervaring met mijn bipolaire stoornis. Maar juist daarin schuilt ook een risico: sommige dingen zijn voor mij misschien zo vanzelfsprekend dat ik ze niet meer duidelijk uitleg. Niet meer zo duidelijk dat een ander er wat aan heeft en er zelf mee aan de slag kan.

Want in tegenstelling tot mijn blogs was het mij al vroeg in november duidelijk dat ik dit boek wel voor anderen schreef: voor lotgenoten, voor naasten en voor professionals die hen begeleiden. En dan moet het boek natuurlijk wel duidelijk zijn, praktisch en correct wat de behandeling betreft. Ik heb er namelijk voor gekozen om zo veel mogelijk kanttekeningen te plaatsen bij de behandeling zoals die voor mij gold. Die bleek min of meer overeen te komen met een reguliere.

Kanttekeningen en aanvullingen: wat werkte wel en wat ging er minder goed? Dat laatste heb ik minder nadrukkelijk benoemd maar door de dingen die ik wel heb benoemd, kun je ook afleiden wat er is misgegaan. Zonder in verwijten te vervallen, want daar schiet niemand wat mee op.

Waarom het draait om samenwerking

Het belangrijkste thema uit het boek is voor mij samenwerking. Daar ging voor mij het nodige mee mis en daarom heb ik het hele boek zo geschreven dat samenwerking tussen degene met een bipolaire stoornis, een naaste en de behandelaar zo vanzelfsprekend mogelijk wordt. Alleen is ook maar alleen. Niet alleen als je een bipolaire stoornis hebt, maar ook als naaste kun je je soms onbegrepen voelen. En dat kan grote gevolgen hebben.

Dit is wat ik hoop: dat niemand er met een bipolaire stoornis er nog alleen voor hoeft te staan en dat ook naasten een goed contact hebben met de behandelaar. Als iedereen weet wat te doen, hoeft hoop ik niemand machteloos toe te zien en kun je de diverse methodieken die er zijn, zoals een signaleringsplan of een life chart, zo inzetten dat ze beter werken. Over het signaleringsplan en de life chart volgen ongetwijfeld nog blogs. Voor nu: het signaleringsplan en de life chart kunnen prachtig samenwerken.

Samenwerken: dat geldt voor alles: van het behandelen van een bipolaire stoornis tot het schrijven van een boek over die bipolaire stoornis. Ik hoop dan ook dat het boek dankzij mijn proeflezers nog duidelijker wordt en ook hoop ook dat ik overga tot het besluit het te publiceren. Maar laat ik nergens op vooruitlopen.

~~~

Afbeelding van Arek Socha via Pixabay

Als je dit blog al wat langer leest, weet je dat ik een boek schrijf. Dat had ik lang niet verwacht omdat ik al jaren uit de communicatiebranche weg ben en mijn blog een hobby is. Schrijven deed ik dan wel voor de lol maar ik merkte steeds meer dat ik toch een boodschap had, de boodschap waarmee ik dit blog nu bijna 9 jaar geleden begon. Alleen ging het toen om andere beperkingen dan die waarover mijn boek gaat.

Mijn bipolaire stoornis was bij de start van dit blog geen issue terwijl die op het moment dat ik de eerste posts plaatste al druk bezig was mijn leven dat ik toen had te verwoesten. Ik was al volledig in de greep van een manie zonder dat ik het zelf door had. Ik voelde me alleen geweldig maar dat had te maken met mijn werk en was mijn eigen verdienste. Afijn, het ging mis.

Wat er misging ontdekte ik pas 8 jaar later door een appje

Dat schreef ik vorige week al en staat in mijn boek. Die ontdekking zorgde dat mijn manie weer volop mijn belangstelling had. Kon mijn vermoeden kloppen? Waarom was het er in de behandeling nooit uitgekomen? Lette ik niet op? Ik moest en zou het uitzoeken. Was hier echt iets misgegaan? Hoe was het überhaupt gegaan? Ik twijfelde nog en toen werd het eind oktober. Ik zag uitnodigingen voor NaNoWriMo in mijn twittertijdlijn. Ik speelde al eerder met het idee een boek te schrijven maar een manie gooide toen roet in het eten.

Nu nog een poging. Het schrijven ging voorspoedig en voelde heerlijk. Na een maand had ik geschreven wat ik wilde en besloot ik twee maanden te pauzeren. Wel noteerde ik in die maanden een aantal onderwerpen die ik had gemist. Die schreef ik begin februari. Daarna werd het lastiger. Ik herlas mijn manuscript wel een aantal keer en verbeterde hier en daar een woord of zin. Maar ik miste iets. Gelukkig hoefde ik niet te wanhopen want ik wist dat de redding nabij was.

Het boek had een Kitty nodig

Ik wist dat Kitty Kilians boek ‘Stijl – Waarom lezers lezen (en waarom niet)’ eraan kwam. Omdat ik Kitty al jaren volg en we af en toe contact hebben, had ik er vertrouwen in dat wat zij in haar boek te zeggen had niet alleen voor blogs zou gelden, maar ook voor boeken. En dat klopte. Kitty bewijst dat met het boek zelf. Haar tips maken teksten urgenter, of het nu blogs of boeken zijn. Hoe? Schrappen, structuren voor richting, zekerder van jezelf zijn en teksten schrijven die jouw boodschap helder en zonder twijfel overbrengen. Jouw lezers die wat je schrijft voor zich zien. Wie wil dat nu niet?

Ik heb nog veel te oefenen maar er is nu urgentie en die zorgt ervoor dat ik met nog meer energie aan mijn boek werk. Ik hoop het over een week of drie à vier te hebben afgerond waarna een aantal proeflezers aan de slag mogen. En de tussentijd kan ik mooi blijven oefenen met Kitty’s boek zodat ik de tegenwerpingen van de proeflezers van weerwoord kan voorzien.

Schrijf je een boek? Gun het ook een Kitty. Koop het via haar site.

Vandaag is het precies elf jaar geleden dat ik afstudeerde. Ook op een donderdag. Met een scriptie over Arendsoog en Biggles. Maar die mag je verder vergeten. Het was niet mijn beste werk, ik wilde vooral die bul. Gelukkig is dat ook gelukt. Ik was nog net geen eeuwige student. Het was vooral mijn bipolaire stoornis die voor die vertraging zorgde.

Met mijn bul hoopte ik niet alleen mijn studie afgerond te hebben, ik ging er langzaam ook op vertrouwen dat mijn stoornis ook een afgesloten hoofdstuk was. En het leek er echt op. Ik vond een baan waar ik helemaal op mijn plek was, waar ik mijn pensioen wel kon halen, dacht ik. Het was een communicatiebureau van en voor mensen met een beperking. Een gedeeltelijke halfzijdige verlamming, slechthorend en een bipolaire stoornis. Ja, daar paste ik wel.

Ik genoot en groeide. Elke vezel in mijn lijf brandde iedere dag van verlangen om aan het werk te gaan. Ik (her)schreef teksten die me echt raakten en las boeken vol (h)erkenning. Ik schreef een column die samen met een ontmoeting op een bijeenkomst over werken en slechthorendheid de basis legde voor dit blog. En daarmee voor vele vriendschappen.

Veel om dankbaar voor te zijn dus.

Helaas sloeg na een vileine aanloop op dat moment – een week en een dag na de presentatie van een Krachtenbundel – mijn bipolaire stoornis hard toe. Ik wist het die ochtend op kantoor meteen, na een opmerking te veel van mijn kant en de reactie van mijn werkgever: dit is foute boel.

En foute boel was het. Eigenlijk zou ik niet eens gaan werken vanwege een pijnlijke enkel, maar zodra ik mijn voelde ik niks meer en dus ging ik werken. Een uurtje dus en daarna afgevoerd richting crisisopvang.

Gelukkig krabbelde ik weer op en had ik mijn blog en vertalingen. Nieuwe banen en een andere richting volgden.

Helaas bleef er één constante: mijn bipolaire stoornis.

Het ging zes jaar goed tot het zomer 2018 weer raak was, en voorjaar 2019 bijna net zo erg als in 2012. Kom ik er dan nooit van af?

Voorjaar 2020: een appje

Ik sta te trillen op mijn benen. Ik ben de kwaadheid voorbij zo kwaad, mijn stem slaat over.

Maar: hee, ik herken dit. Vorig jaar was dit ook zo. En in 2018? Ja. 2012? Check. 2007? Idem dito. 2003? Ja.

Daar, terwijl ik daar stond te trillen van dat appje, had ik mijn eureka-moment: het begint met een ergernis, die zet al die dingen in gang uit mijn signaleringsplan richting manie. Zou het herkennen van een ergernis een verdedigingslinie in de aanval kunnen zijn? Het scheelt een week of zes.

Tot nu toe werkt het. Als ik voel dat ik me erger, laat ik los. Het geeft rust en vertrouwen. Al die dingen die in mijn signaleringsplan staan, zitten kort voor de escalatie. Dit is dus zes weken eerder, ik ben nog veel meer bij mijn verstand. Dat mag je letterlijk nemen want een manie maakt van mijn verstand een onbetrouwbare partner. Op het moment dat ik de ergernis voel ben ik nog helder. Voor alle duidelijkheid: het is geen ergernis uit de categorie: verdorie, er is vanavond niets op tv. Het is het zwaardere werk, zeg maar.

En omdat ik nog helder ben, ben ik in staat om pas op de plaats te maken. Niet te reageren maar de ergernis van me af te laten glijden. Ik hoop met dit extra wapen de ellende met mijn bipolaire stoornis achter me te laten.

Want de stoornis regeerde soms

Natuurlijk vind ik het vervelend dat anderen last hebben gehad van mijn bipolaire stoornis. Maar het was de stoornis, niet ik. En de stoornis zorgde dat ik zo heftig reageerde op het appje, niet de persoon die het appje stuurde. De stoornis zorgt ervoor dat mijn reactie overtrokken kan zijn. Keer op keer kan ik dat aanwijzen.

Door alles wat ik zo leerde, kreeg ik eind oktober dus de behoefte een boek te schrijven. Loslaten, nog meer leren en misschien anderen helpen.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay